Het begon eerder dit jaar allemaal met slechts één minuutje op tv. Queens of the Stone Age is terug. Eerder lag Pinkpop al aan hun voeten en mochten de bezoekers van Tivoli genieten van een intieme clubshow. De zaal van vanavond is daarentegen heel wat groter. Het bezoekersaantal liegt er niet om, de band is immer populair. Gelukkig heel wat langer dan èèn minuut, “Like Clockwork” zal vanavond klinken in de Ziggo Dome!
Voordat de mannen uit de Verenigde Staten mogen aantreden mag Band of Skulls de avond openen. Het trio uit Southampton lijkt een ideaal voorprogramma. Met hun tien tracks tellende set brengen ze het groots aangetreden publiek in een juiste stemming. De band speelt rock met een flinke dosis blues-invloeden en passen in een rijtje zoals een Black Keys en White Stripes. Hun debuutplaat “Baby Darling Doll Face Honey” leverde al wat succes op en de band speelde al eerder op een aantal festivals. Vandaag komen er ook een paar hits van dit album voorbij, waaronder afsluiter “Death by Diamonds and Pearls” en dit doen ze zeer verdienstelijk. Helaas is het geluid van de show niet optimaal, maar opgewarmd is de Ziggo Dome zeer zeker.
En dan begint het grote aftellen! Op de achtergrond van het podium is een groot scherm aanwezig waarop allerlei klokken en horloges aftellen. Een betere introductie kan de “Like Clockwork-tour” van Queens of the Stone Age niet hebben. Opener “You Think I Ain’t Worth a Dollar, but I Feel Like a Millionaire” klinkt door de zaal en publiek juicht uitzinnig. Heeft de band nu al gewonnen? Om iedereen meteen aan het springen te krijgen gooien ze er meteen “No One Knows” achteraan. Zo heb je meteen alle aandacht! Het is echter wel de “Like Clockwork-tour” en deze is bedoeld om het nieuwe werk te promoten. Er staan dan ook vanavond heel wat nummers van dit album op de setlist. Op het gelijknamige album klinken deze tracks soms wat aan de rustige kant en dat is ook in de live-uitvoering het geval. Het juichende publiek is ineens wat tammer en staart naar het grote scherm waarop allerlei visualisaties voorbijkomen. Helaas geen beelden van de band zelf, waardoor bezoekers achterin de zaal er weinig van hebben kunnen zien.
Het grote podium hoeft voor de Amerikanen niet helemaal bezet te worden. De band staat in een compacte opstelling op het podium. Eigenlijk kijken we dan ook naar een club-show, die zich in een grote hal afspeelt. Hierdoor ebben bepaalde elementen dan ook sneller weg. Het lijkt er dan ook op dat het grootse rocken nog tot een later tijdstip is bewaard. Zanger Josh Homme geeft aan blij te zijn weer in Amsterdam te staan. “Hoe gaat het met jullie” zegt hij in het Nederlands en bevestigt dat hij goede herinneringen heeft aan de hoofdstad, waar de band eerder al een paar keer speelde. Echter toen wel in de respectievelijk kleinere zalen. De band vervolgt hun set en muzikaal is alles prima in orde. Wat een rasmuzikanten op dit podium. Echter blijft men wat onbeweeglijk op het podium staan. Zanger Josh swingt wat met zijn gitaar, maar de drummer zal de enige zijn die echt hard heeft moeten werken vanavond.
Wie Queens of the Stone Age kent van het harde materiaal komt in het tweede gedeelte van de set aan de beurt. “Little Sister” blijkt voor iedereen een ware opluchting. Overal in het Ziggo Dome wordt er gejuicht en gesprongen. Zelfs vliegen de biertjes door de lucht. Daar waar eerder met de singles van het huidige album werd meegezongen gebeurt er nu heel wat meer. Hiervoor is men naar Amsterdam gekomen. “Make It Wit Chu”, en het keiharde “Sick, Sick, Sick” zijn hierop een prima aanvulling. De pit die vooraan met vlagen behoorlijk opleeft wordt dan steeds groter. Met “Go With The Flow” sluit de band dan ook hun set op een formidabele wijze af.
Natuurlijk is het hiermee nog niet gedaan. “The Vampyre of Time and Memory” blijkt het ideale nummer om het toegift mee te beginnen. Vervolgens mag het Ziggo Dome nog eenmaal hard losgaan op een blokje stevige tracks, waarbij “First It Giveth” er wel erg lekker in knalt. Gelukkig heeft de nieuwe hal in Amsterdam een sterke constructie, want oorverdovende afsluiter “A Song for the Dead” zou de muren haast doen scheuren. Wat een immens strakke harde afsluiter. De liefhebbers van het stevigere werk hebben dan ook vandaag even moeten wachten, maar zijn absoluut op een goed optreden getrakteerd. Na drie optredens dit jaar in Nederland kunnen de fans hun geluk niet op. Wordt 2014 dan ook weer een jaar vol Queens of the Stone Age? Kunnen we ons klokwerk er al op gelijk zetten?
