Primal Fear – Delivering The Black

Primal Fear komt met Delivering The Black. De opvolger van Unbreakable dat in zeven landen de charts wist te halen. Met de solocd van Ralf Scheepers was ik wat huiverig geworden voor de band (die ik altijd lijk te verwarren met Primal Scream), maar met de vorige schijf én het geslaagde optreden op Graspop in 2012 weet ik wat voor vlees ik in de kuip heb en daar stelt de band me met Delivering The Black weer helemaal niet teleur.
Dat het een herhaling van zetten lijkt met vorige composities en dat de geest van Judas Priest welig tiert in het geluid doet niet af aan de muziek van Primal Fear. Gewoon meer van het hetzelfde is, zoals nu, gewoon een verademing. Niet moeilijk, maar zeker muziek die je meeneemt. Mijn rockhart opent zich bij het horen van de gitaargeluiden in bijvoorbeeld Never Pray For Justice, King For A Day, Road To Asylum, Inseminoid en Alive And On Fire. Bij Alive And On Fire weet ik bij de eerste drumslagen als voor de helft dat dit een ouderwets lekker hardrocknummer gaat worden; wanneer daarna de gitaar zijn intrede doet met zo’n (schijnbaar) eenvoudig docht krachtig riffgeluid is de andere helft ook gevuld. Onwillekeurig beweegt mijn hoofd zich al van voor naar achter. De stem van Ralf Scheepers klinkt op Delivering The Black goed in het bereik dat hij gelukkig heeft. In Rebel Faction is het juist die snerp die binnen het snelle tempo mijn zintuigen maximaal weet te raken. Het is niet alleen snel en hard wat de klok slaat. Met Born With A Broken Heart is de muziekgeschiedenis een ballad rijker. Het gitaargeluid (akoestisch en solo) van Alex Beyrodt en Magnus Karlsson vind ik heerlijk en ik zwijmel al gauw weg. Daarnaast is de bijdrage van Leave’s Eyes Liv Kristine in de achtergrondzang het vermelden waard. Het melodramatische komt zeker terug in When Death Comes Knocking. De bijna-ballad sleept zich voort en je wordt al gauw meegesleurd in de sfeer van het nummer dat met ruim zeven minuten vrij lang is. Daar gaan ze echter nog overheen met One Day In December. Het meest complete nummer op de cd. De opbouw is goed en alles lijkt in elkaar te passen als een muzikale puzzel. De variatie in sfeer, tempo en stijl zorgt ervoor dat het nummer niet verveelt en ook hier mag Ralf laten horen waartoe hij in staat is. De productie van bassist Mat Sinner zorgt er tenslotte uiteraard mede voor dat het geheel vol en krachtig naar voren komt en het herkenbare artwork geeft een wij-gevoel.
Velen mogen aannemen en verkondigen dat Primal Fear op de automatische piloot blijft vliegen op de vleugels van de welbekende adelaar, maar ik ben het met Ralf Scheepers en Mat Sinner eens dat Delivering The Black een buitengewoon goede cd is met flinke (power)metal die nog regelmatig mijn cd-speler zal beroeren.