Sturp – Rapid Germination

Sturp is een band uit Amsterdam die bestaat sinds 2006 en instrumentale muziek maakt. Het geluid is overwegend zwaar en stevig en de term ‘instru-metal’ mag ook gevoerd worden. De band gebruikt de elektrische gitaar, een bas, banjo en drums en met een 8-sporen recorder hebben ze Rapid Germination opgenomen. De cd telt achttien(!) nummers die in slechts drie kwartier voorbij komen. Ik ben benieuwd naar wat komen gaat.
Het begint goed met het nummer The Beard. Dit nummer kent een zware basis van een diepzwarte riff, een pulserende drum en daar bovenop een sologitaar die het eigen verhaal over een druppelende kraan lijkt te vertellen. De psychedelische gitaartrip is echter binnen drie minuten alweer afgelopen. Met Sandshifter gaat de band in een langzamer tempo verder. De sfeer van het nummer is niettemin nog donkerder. Na het korte A Bit Stale begint Knives. Ik begin aan het geluid van Sturp te wennen. Het vervormde distortiongeluid van de gitaar wordt plots afgewisseld met getokkel op de banjo voordat de deksel weer van de pan slaat in een eruptie van het geheel. Hoewel ik niet de grootste fan ben van instrumentale rock pakt dit nummer me wel en ik weet zeker dat ik in een muzikale trip blijf hangen, wanneer ik dit specifieke nummer op repeat zou zetten. In onder andere de nummers Ballooning en Weak Hinge komt goed naar voren dat deze heren van Sturp verder luisteren dan hun oor lang is. Invloeden uit andere culturen en een oneindige experimenteerdrift bepalen hier het geluid van de band. Overheersend in Pouch en Blackside is dan toch weer dat uiterst zware distortiongeluid. Walking Papers is met vijf minuten een ontzettend lang nummer voor Sturp, maar wel dan dien lengte dat je weer meegenomen wordt en kan verdrinken in de complexiteit van het geheel. Dozing Off wijkt ineen van het pad af dat ik met de band ben ingeslagen. Het funkygeluid en aanstekelijke beat verandert mijn perspectief en doet mij de wenkbrauwen kortstondig fronsen om met Longlisted ineens weer de blues los te laten. Of het nog niet genoeg is mixt de band in Codpiece banjomuziek met een deathmetalritme en zeventiger-jaren gitaargekronkel.
Zelf vind ik het jammer dat het merendeel van de nummers zo kort duurt en het is bijna onmogelijk om alle muzikale prikkels die op je afkomen tijdens het luisteren in woorden te vatten. Voor ADHD-ers die XTC slikken is het luisteren van deze cd af te raden. Voor mezelf weet ik dat ik na het beluisteren van de donkere en vervormde geluidsbeelden Valentijnsdag al weer snel ben vergeten.