Axxis (Harry Oellers) – Naast muzikant, nu ook zakenman

Vijf jaar geleden sprak ik Harry Oellers van Axxis op een camping in Ellemeet. Op een bloedhete zomerdag zaten we samen in een bloedhete caravan te praten over de studiocd die de band toen had uitgebracht. Verder kwam ook het twintigjarig bestaan van de band aan de orde. We zijn nu vijf jaar verder en vieren een nieuw lustrum. Ondertussen is er echter het nodige gebeurd. Harry heeft samen met zanger Bernhard Weiss het label Phonotraxx opgericht waar de bands Mercury Falling en Dawn Of Destiny onder zijn gebracht, is er een cd met covers op de markt gebracht en zit Alex Landenburg niet langer op de drumkruk. Ditmaal spreek ik Harry op een winterdag met wederom ongekend temperaturen door de telefoon.
Goed om je weer te spreken. De vorige keer was vijf jaar geleden.
Harry: Dat kan ik me nog wel herinneren ja. Ik was toen op vakantie en na die bloedhete caravan hadden we nog een leuke barbecue.
Het is vijf jaar geleden dat Utopia uitkwam. Waarom heeft het zo lang geduurd voordat er nieuw materiaal van de band is uitgebracht?
Harry: Het heeft inderdaad een flinke tijd geduurd. In de tussentijd hebben we Phonotraxx opgericht en ik moet zeggen dat het toch wel meer tijd kost en vooral gekost heeft dan we vooraf hadden bedacht. Het gaat verder dan alleen maar muziek. We hebben flink moeten adverteren in investeren in het label. Na Utopia zijn we ook een flinke tijd bezig geweest met het opnemen van beelden voor de DVD voor de twintigste verjaardag van de band.
Tussentijd nog de release van reDISCOvered.
Harry: Ja , we hebben twee jaar geleden deze cd uitgebracht. Voornamelijk als een herinnering voor onze fans en publiek. Enerzijds de herinnering dat we, Axxis, nog altijd bezig zijn met muziek maken en anderzijds om mensen eraan te herinneren dat het gratis downloaden van muziek zijn keerzijde heeft. Wanneer iedereen blijft downloaden betekent het dat er over tien tot twintig jaar alleen nog maar bands zijn die andere nummers coveren en wordt er geen nieuwe muziek meer gemaakt.
Toen 2013 begon zaten we bij elkaar en wilden we voor onze vijfentwintigste verjaardag weer wat bijzonders doen. We zijn muziek gaan schrijven en hadden al gauw genoeg materiaal om twee cd’s op te nemen. In het begin wilden we gewoon één cd maken, maar dat veranderde dus al snel.
Opvallend is dat Alex Landenburg niet meer op de drumkruk zit en vervangen is door Dirk Brand. Waarom is Alex weggegaan?
Harry: Met Alex en Axxis ging het altijd heel goed. Op een gegeven moment hadden we met Axxis zoveel data om concerten te geven dat dat niet meer goed overeen kwam met de agenda van Alex. Hij drumt onder andere bij (Luca Turilli’s) Rhapsody en samen ging niet zo goed. Dirk, die trouwens ook erg goed is, is toen bij de band gekomen. Wanneer Dirk trouwens een keer een concert niet mee kan spelen, kruipt Alex nog altijd achter de drumkit. In de afgelopen periode is dat al een keer voorgekomen. Alex is een geweldige drummer, maar we hadden vier jaar geleden gewoon iemand nodig voor alle concerten en dat is toen Dirk geworden.
Je vertelde me zojuist dat jullie, tegen jullie eigen verwachting in, twee cd’s hebben uitgebracht. Waren er criteria om bepaalde nummers op de witte of de zwarte editie te zetten?
Harry: In het begin natuurlijk niet. Uiteindelijk willen we met de twee cd’s de geschiedenis van Axxis vertellen. Het verleden bestaat een beetje uit twee delen. Het eerste deel, de eerste tien jaar, speelden we voornamelijk stevige rockmuziek. Sinds 2005 zijn we muzikaal nogal veranderd en is de stijl van Axxis meer gegaan richting de powermetal met snellere nummers en meer double-bass. De witte editie is eigenlijk een representatie van de eerste tien jaar en de nummers zijn dan ook wat meer richting rock, wat ‘smoother’. Op de zwarte editie kom je wat steviger werk tegen. Het is wat harder, wat sneller en wat donkerder qua geluid.
Opvallend is dan misschien het nummer More Than For One Day. Deze ballad staat op de zwarte editie.
Harry: Ik begrijp wat je bedoelt. Het nummer is niet bepaald snel of stevig. Het is wel een ballad die meer hoort bij de Axxis van het afgelopen decennium. More Than For One Day is een donkere powerballad. Eigenlijk is het ook zo donker qua sfeer dat het niet echt een ballad is. Het past wel uitstekend op de zwarte editie.
Op de zwarte editie komen we ook weer een nummer tegen dat in de Duitse taal is gezongen. Op Utopia deden jullie dat voor het eerst en toen was het nog wel wennen, kan ik me herinneren. Staat het ergens voor?
Harry: Het is geen statement van de band om in de eigen taal te gaan zingen. Het representeert eigenlijk ook het tweede decennium van de band. We hebben in die periode geexperimenteerd met verschillende zaken. Zo hebben we nummers gemaakt met vrouwelijke zang en een keer met de Duitse taal.
Is het moeilijker of makkelijker om in je eigen taal te zingen?
Harry: Het is niet echt een kwestie van makkelijk of moeilijk. Het is wat ongebruikelijk voor ons. We schrijven eigenlijk altijd in het Engels en voor ons hoort dat ook wel bij metal-/rockmuziek. Er zijn genoeg bands die in het Duits zingen en ik moet zeggen dat zij dat ook veel beter doen dan wij. Voor mij past Engels gewoon beter.
Op Utopia staat het nummer Sarah Wanna Die. De boodschap achter dit nummer was dat een ieder toch een eigen keuze zou moeten hebben om dood te gaan bij een ongeneeslijke ziekte. Jullie wilden mensen aan het denken zetten. Op Kingdom Of The Night II staan weer twee nummers waar jullie maatschappelijke issues de revue laten passeren. Allereerst 21 Crosses en daarnaast Mary Married A Monster. Maak je je zorgen over onze maatschappij?
Harry: We zijn niet de band die weet hoe het allemaal moet in deze wereld. We vragen ons wel dingen af. Toevallig heeft het ook met ons te maken. 21 Crosses gaat over de vreselijke gebeurtenissen in 2010 bij de Love Parade waar veel jonge mensen kwamen te overlijden. Het gebeurde in Duisburg, vlakbij onze studio. De afgelopen drie jaar is er helemaal niets gebeurd. Niemand heeft de verantwoordelijkheid voor het tragische gebeuren op zich genomen. Het recht heeft wat dat betreft absoluut niet gezegenvierd. Het is natuurlijk een schande dat niemand veroordeeld is voor een rechter.
Hebben er nog families van de overledenen gereageerd op het nummer?
Harry: We zijn heel begaan met het lot van de overleden jongeren. We hebben echter geen contact gehad met de families. De namen van de jongeren zijn openbaar gemaakt in diverse media. We konden en mochten de namen dus gewoon gebruiken in ons nummer. We wilden zo graag een statement maken naar de maatschappij. De families hebben eveneens problemen met de gang van zaken. Ik hoop van harte dat we ze een hart onder de riem kunnen steken met het nummer. Het nummer heeft al wel de nodige aandacht gekregen in Duitsland. Op radiostations wordt er over gesproken en sommige journalisten hebben het in een krant gezet.
En Mary Married A Monster?
Harry: Mary Married A Monster gaat over huiselijk geweld. Een issue dat Bernhard van dichtbij heeft mee gemaakt. Het gaat over een vrouw die mishandeld wordt door haar man. Zij neemt het telkens voor hem op en verzint allerlei smoezen over de oorzaak van haar blauwe plekken en andere verwondingen. Het verhaalt heeft echter twee kanten. We hebben geprobeerd om haar versie te vertellen op de witte editie. Aan de andere kant snappen wij zelf niet dat ze niet gewoon weggaat bij die man. Hoe wij er tegenaan kijken hebben we getracht neer te zetten op de zwarte editie.
Wat opvalt op de laatste cd’s is dat het de nummers niet alleen door jou en Bernhard zijn geschreven. Ook Rob, Marco en Dirk hebben bijgedragen.
Harry: Het klopt dat Bernhard en ik eigenlijk alle nummers altijd schreven. De band zoals die nu bestaat past zo goed bij elkaar dat we ook samen nummers zijn gaan schrijven. We gingen gewoon naar de repetitieruimte en begonnen samen te spelen. We konden in eerste instantie eigenlijk niet goed geloven dat het zo goed klonk samen. Het was echt verrassend. Daarnaast gaat het ook een stuk sneller. Vroeger wanneer ik een idee had voor een nummer nam ik iets op, stuurde dat dan door naar de andere muzikanten en er ging een lange tijd over voor een nummer af was. Het experiment om samen nummers te schrijven, ging ons nu heel goed af. En ik ben trots op het resultaat. Vooral over Never Again en Soulfire.
Enige tijd geleden hebben jullie het label Phonotraxx opgericht. Je bent nu niet alleen muzikant, maar ook ‘zakenman’. Hoe heeft het je leven veranderd?
Harry: De zakelijke kant vraagt veel meer van me. Ik ben de hele dag bezig met telefoontjes plegen. Ik ben nu verhuisd naar Bremen, waardoor ik dichter bij de distributeur zit. Ik moet me nu meer bezig houden met andere dingen dan alleen maar muziek maken. Het is een harde wereld waarin we leven. We hebben wel twee uitstekende bands ingelijfd en we houden ons ook bezig met het artwork en dergelijke. Ineens zijn er deadlines waar je je aan moet houden op het gebied van opnames, drukkerijen en veel contact onderhouden met de promotors. Nu heeft Nederland een promotor, maar ook Duitsland, Frankrijk, Spanje….enz. Bij het uitbrengen van de DVD had de distributeur ook nog een fout gemaakt. Er waren meer exemplaren verkocht van de limited edition dan eigenlijk mocht. We hebben veel contact gehad met fans die al wel hadden betaald. Aan het eind van de dag moet ik wel zeggen dat ik tevreden terugkijk op de dag met mijn ‘banen’. Ik houd van muziek, ik houd ervan om naar concerten te gaan en nieuw talent te ontdekken dat we misschien kunnen koppelen aan ons label.
Wil ik je bedanken voor je tijd en laten we afspreken dat het niet weer vijf jaar gaat duren voordat we elkaar spreken.
Harry: Jij ook bedankt. Ik kan niets beloven, maar laten we er maar vanuit gaan dat het inderdaad korter is.