Fäulnis – Snuff/Hiroshima

Voor me ligt Snuff/Hiroshima van de band Fäulnis, die alweer ruim een decennium bestaat. De bio bij de cd waarschuwt: “The songs are sick, cold und devastating! Expect nothing more than pure hate and misanthrophy! “. Ik moet zeggen dat het wat veel grootspraak is. Het vervelende is zelfs dat ik na ettelijke keren de cd van voren naar achteren te hebben afgespeeld, de muziek me eigenlijk niet zoveel doet. Toch voor mij een voorwaarde voor een goede cd.
Maakt Fäulnis dan slechte muziek. Nee, hoor. Ze mogen als cult-Black metal band best tevreden zijn met het resultaat. De grens tussen de diverse metalstijlen is flinterdun, vandaar dat menig nummer (Paranoia en Durch Die Nacht Mit….) regelrecht de doommetalarchieven in kan. Ook de deathmetalelementen zijn ruimschoots aanwezig in Weil Gegen Verachtung, Atomkinder Und Vogelmenschen en titelnummer Hiroshima. De basis blijft echter liggen in een zwaar geluid dat in Weil Gegen Verachtung geweven lijkt te zijn door een karakteristiek gitaargeluid dat tegenwicht geeft aan de donkere kant van het nummer. Trouwens één van de weinige vrij gangbare nummers op de cd. Een andere kandidaat is namelijk In Ohnmacht. Favoriete track op Snuff/Hiroshima is voor mij Distanzmensch, Verdammter !. Een nummer waarin variatie zeer zeker aanwezig is. Waar een rustiek momentje ruimte vindt in een entourage waarin de versterkers absoluut niet ontzien worden.
Waarom het geluid me dan toch niet pakt, blijft me wel verbazen. Het zou kunnen door de zang van Seuche dat niet bijzonder en zeker niet heel inspirerend is. Samen met N.G., P.H. en P.K. maakt hij een flinke pot herrie en de echte cultblackmetalfan moet zijn eigen oordeel maar vormen.