Suicide Silence – Patronaat (Haarlem) 25/06/2014

Vanavond is een avond van gemixte gevoelens, omdat een van de grootste bands in deathcore hun victorieuze comeback maakt. Deze comeback is echter van een zeer, zeer tragische dood. Mitch Lucker, zanger van Suicide Silence reed op zijn motor toen hij een ongeluk kreeg en niet meer gereanimeerd kon worden. Hij was 28 jaar oud. Nadat de wereld en uiteraard de band de eerste schok hadden verwerkt, begon Suicide Silence weer heel voorzichtig activiteit te vertonen. Eerste daad: een nieuwe zanger zoeken die Mitch eer aan zou doen. Resultaat: Ernan “Eddie” Hermida van All Shall Perish. Al snel werd bekend dat er alweer een nieuwe plaat klaarstaat om onze oren te verpesten, genaamd ‘You Can’t Stop Me’, een ode aan het leven en motto van Mitch Lucker.
Het podium wordt vanavond echter geopend door Britten Heart Of A Coward. Deze heren zijn al wat bekender in het buitenland en het is te zien aan de zaal, die later toch geleidelijk voller wordt. De zanger is Jamie Graham, ex-zanger van Sylosis en zijn indrukwekkende brulkunsten worden hier goed vertoond. Soms valt de microfoon uit, waardoor sommige teksten compleet wegvallen, maar als dit de heren frustreert is het niet te zien. De muziek van HOAC is nog het ‘commercieelst’ vanavond, met soms gezongen teksten die laten zien dat de zanger meer kan dan alleen maar schreeuwen. De band vraagt het publiek om mensen links en rechts van jezelf een arm op de schouder te leggen, waarna de hele zaal als een complete eenheid headbangt. Verder beginnen de stagedivers al voorzichtig het podium op te klimmen. Een goede mix van Meshuggah gitaren en ritmes wisselen af met agressieve hardcore invloeden, waardoor het wat spontaner en harder klinkt. De band sluit af met ‘Around The Globe In 80 Days’ en belooft hier snel weer te zijn. Aan de reacties te horen, zullen de meeste fans er dan ook weer zijn.
De bruutste band van vanavond, Thy Art Is Murder, komt helemaal uit Australië en heeft er zin in. De zaal is ook zienderogen voller geworden en men heeft duidelijk hoge verwachtingen, aangezien Thy Art Is Murder-T-shirts net zo veel de ronde doen als Suicide Silence-shirts. De band heeft dan ook een heftige live-reputatie en heeft regelmatig ruzie met overijverige beveiliging en promoters, omdat ze soms iets te ver gaan. Vanavond zal het niet anders zijn en zodra het eerste nummer uit de speakers knalt, doet de hele zaal aan holbewoner-dansjes. Omdat het zo’n technisch hoogstandje is om de muziek te spelen, klinkt het soms een beetje klinisch en valt het allemaal samen in 1 grote waas van herrie. Goede herrie, uiteraard. Het enige minpuntje is dat de gitaren vrijwel niet te horen waren, terwijl de drums bijna alles overstemden. Na een speech en felicitaties aan de Nederlandse prestatie op het WK, spelen ze alweer hun laatste nummer en krijgen ze de zaal helemaal mee.
Dan is het toch eindelijk tijd voor het herdebuut van Suicide Silence. Als iemand die Suicide Silence meerdere malen (zelfs op ditzelfde podium) eerder heeft gezien met Mitch, is het toch een vreemd idee dat er ineens iemand anders staat. Het dringt dan toch nog extra door dat die persoon er gewoon niet meer is. De band maakt er zelf verder geen begravenis van en begint meteen met vier oudere nummers, die goed in de smaak vallen. Het valt al meteen op dat nieuwe zanger Eddie Hermida een wel heel goede vervanging is en alle highs en lows kan halen die Mitch ook produceerde. Tevens heeft hij genoeg charisma om een wilde zaal te overtuigen om een heel nummer alleen de vrouwen in de pit te laten. Wonder boven wonder, het gebeurt. Soms zijn de gitaren hier ook nauwelijks hoorbaar, maar het blijft een feest voor het oor om nummers als ‘Wake Up’ en ‘Disengage’ te horen. Er wordt zelfs nog een wall of death ingezet om de temperatuur nog meer te verhogen. Op dit punt in het optreden hebben de stagedivers hun top bereikt, en gaat er bijna geen seconde voorbij dat iemand niet op het podium klimt en eraf springt. Na iedereen mee te laten zingen met ‘Fuck Everything’, komen ze terug onder luid geroep van ‘we want more’ en beginnen uiteraard met You Only Live Once, de afsluiter die Mitch misschien het meest karakteriseert. De hele zaal springt, duikt, rent en doet salto’s terwijl de band alles erin gooit wat er nog in zit. De band neemt afscheid en de laatste woorden van de nieuwe, bij dezen geslaagde, zanger zijn “Smoke weed every day!”. De reacties van het publiek wijzen op een positief antwoord. Suicide Silence was grotendeels een succes door de larger-than-life persoonlijkheid van Mitch Lucker. Eddie Hermida (een vriend van Mitch) stapt echter waardig in de grote schoenen die zijn achtergelaten en geeft een performance waardig aan zijn voorganger. Mocht je twijfelen aan de band, nu niet meer. Suicide Silence is terug en groter dan ooit.
Setlist:
1. Unanswered
2. No Pity For A Coward
3. Bludgeoned To Death
4. In A Photograph
5. Wake Up
6. Lifted
7. No Time To Bleed
8. Disengage
9. Cease To Exist (nieuw nummer)
10. March To The Black Crown (intro)
11. Slaves To Substance
12. OCD
13. Fuck Everything
—
14. You Only Live Once