Frontal – Death Eaters

Met verbazing kan ik lezen dat sommige mensen aangeven dat er in de eerste helft van het jaar 2014 nog geen goede (metal) cd is uitgekomen. Daar kan ik echt niet bij wanneer ik bijvoorbeeld Death Eaters van het Franse Frontal beluister. De band heeft reeds het voorprogramma mogen verzorgen van Lamb Of God, Sepultura en DevilDriver. In die hoek moet je de composities van Death Eaters ook lekker gaan zoeken, want er zijn wel wat overeenkomsten met deze bands.
Allereerst is het stemgeluid van Diego Delgadillo lekker zwaar en grof. De betonmolenstem van Diego is krachtig en kent toch na meerdere luisterbeurten genoeg variatie om spannend te blijven en heeft overeenkomsten met Randy Blythe of een Max Cavalera. Die laatste zou stiekem hopen dat hij de nummers One To Kill Them All en Psychopath Army zelf zou hebben geschreven, want de energie en de boost in dit nummer is zo goed herkenbaar. De zangpartij/-lijn is bijzonder en vooral inspirerend. Psychopath Army heeft daarbij een goed tempo en de gitaar en drum lijken onafhankelijk van elkaar een patroon te spelen dat uiteindelijk toch weer samen lijkt uit te komen. Die onregelmatigheden klinken trouwens ook door in titelnummer Death Eaters. Dit is het enige nummer waarin de combinatie van zang en grunt in één nummer geperst is. Hoewel anders van aard past het nummer perfect op het schijfje. In At War With Myself zijn de onregelmatigheden bijna zo regelmatig dat geheel vlekkeloos mijn boxen uitspringt. De complexe structuur is dan ook absoluut niet storend. Binnen de brute metal van Frontal heeft de gitaar een belangrijke rol met in het bijzonder de zenuwslopende gitaarsolo in No Pride. Vooral naar het eind wedijvert de gitaar met het drumritme dat moordend is. En niet alleen in dit nummer. Morgan Berthet weet zijn drumkit tot het uiterste te laten klinken in ultrastrakke met precisie uitgevoerde drumsalvo’s. Luister hiervoor zeker naar de nummers No More Safety en de eerder genoemde One To Kill Them All, Death Eaters en Psychopath Army. De elf nummers op de cd beslaan ruim veertig minuten, maar in die veertig minuten is er van enige verslapping geen sprake.
Stuk voor stuk zijn het nummers met spierballen en mag Klonosphere Records met trots Frontal op het publiek loslaten.