Evergrey – Hymns For The Broken

Zo ga je ervan uit dat Evergrey na de laatste cd Glorious Collision eigenlijk na vijftien jaar een zachte dood gestorven is met het vertrek van de drummer en gitarist. En zo is er een frisse doorstart met de oudleden Jonas Ekdahl en Henrik Danhage (die trouwens met Death Destruction een ijzersterke cd hebben uitgebracht afgelopen jaar) en  ligt Hymns For The Broken van het Zweedse Evergrey in de schappen. En ik moet zeggen dat ik meer dan tevreden ben met het resultaat. Neem, om een beeld van de cd te krijgen, het beste van Queenrÿche, Peter Gabriel en James LaBrie en combineer dit met de schrijverskwaliteiten van Tom S. Englund en Evergrey kan nog jaren door.
Openingsnummer The Awakening is een aanloopje voor het mooie King Of Errors. Een nummer met een fraai ritme, een inspirerend keyboard- en gitaargeluid én natuurlijk de meeslepende zang van Tom Englund zelf. De start heeft sterke overeenkomsten met het intro van Operation Mindcrime van Queensrÿche maar het nummer ontwikkelt zichzelf echter een andere richting op met minstens dezelfde kwaliteit. Er staan wel wat meer epische hoogstandjes op Hymns For The Broken. Hoogstandjes die gevoed worden door een sterk subtiel keyboardgeluid en menig koorzang zoals in A New Dawn, Wake A Chance en Archaid Rage. Rikard Zander weet trouwens het keyboardgeluid uiterst geraffineerd te combineren met het gitaargeluid van Henrik Danhage die in titelnummer Hymns For The Broken de emotie van het nummer te integreren in zijn gitaarsolo, maar ook in Barricades klinkt zijn gitaargeluid als een klok en ook hier is zijn solo bijzonder treffend. Tom S. Englund heeft een wat meer bluesy geluid waardoor het nummer heel wat warmte mee krijgt. Daarbij laat hij in onder meer Black Undertow en The Fire horen dat hij over een breed scala van zangkwaliteiten bezit. In de ballad Missing You, een nummer dat met zo’n titel niet anders dan zoetsappig en emotioneel kan zijn, laat Tom zich alleen bijstaan door piano en wordt er wat van zijn kwaliteiten gevraagd. Het hese stemgeluid in de wat hogere regionen klinken echter heel pakkend.
Naarmate de cd het einde nadert, raak ik steeds meer onder de indruk. In The Grand Collapse krijgen we een nummer dat wat steviger in de schoenen staat. Toch weet Evergrey, door te spelen met volume en tempo, verder te borduren op het eigen geluid van de band. Met The Aftermath raakt de band nog eenmaal de gevoelige snaar en laten ze me na zestig minuten achter met een gelukzalige glimlach om mijn lippen. Evergrey heeft met Hymns For The Broken een prachtige cd afgeleverd. Het uiteenvallen van de band was voor Tom S. Englund een zware emotionele slag, maar met de terugkeer van de oudgedienden lijkt ook de inspiratie en bevlogenheid terug te zijn wedergekeerd in de band. Evergrey is dood, leve Evergrey !!