Machine Head – Bloodstone & Diamonds

Machine Head behoeft eigenlijk geen introductie. In 1992 opgericht door Robb Flynn draait de band met ups en downs al vele jaren mee in de metalwereld. Katalysators zijn zeker de albums The Blackening uit 2007 en het voorlaatste wapenfeit Unto The Locust uit 2011. Dit laatste album kreeg lof van over de hele wereld en werd door velen gezien als hét album van het jaar. In de tussentijd was er nog het nodige gedoe met bassist Adam Duce. Hoewel er nagenoeg geen informatie naar buiten kwam, lijkt het (zoals altijd) over de centen te gaan. Ondertussen is bassist Jared MacEachern weer van de partij die in 2007 de band al eens uit de brand heeft geholpen tijdens The Black Tyranny Tour.
Bloodstone And Diamonds prikkelt mijn verwachtingen tot in het nerf. Met openingsnummer Now We Die is het (gelukkig) meteen raak. Robb weet met het vioolintro de spanning meteen goed op te bouwen om na verloop van tijd muzikaal te exploderen in een eruptie van muzikaal geweld. Riff en ritme zwepen elkaar op en het grove stemgeluid van Robb. ondersteund door het vioolgeluid, vult mijn gehoorgang volledig. Na een heerlijke gitaarsolo gaat de band volledig op de rem. Piano en viool begeleiden het ruwe stemgeluid van Robb waarin de ademhalingen hoorbaar aanwezig zijn. Een geluid dat verder op de cd in het betoverende nummer Damage Inside nog eens dunnetjes wordt overgedaan. De spanning bouwt zich weer op om wederom te spetteren en na ruim zeven minuten af te sluiten. Met Killers & Kings wordt het geheel krachtig voortgezet. In Ghosts Will Haunt My Bones en Night Of Long Knives laat Machine Head horen dat ze niet voor één gat te vangen zijn. Wisselingen van tempo, opzwepend drumwerk en een gitaar die, vooral in de details, bepalend voor het geluid is, laten de lucht trillen. Melodieuze death-thrashmetal zou voor mij dé omschrijving zijn voor de composities die ik te horen krijg. Dan is het even slikken. Niet dat het nummer Sail Into The Black een slecht nummer is, maar ik moet ontzettend wennen aan het lange (ruim drie minuten) intro en voor mij haalt juist dit nummer de vaart een beetje uit het album. Het evenwicht wordt even té ruw verstoord. Op een andere plek op de cd zou voor mij dit nummer beter tot zijn recht komen. Mede omdat het nummer Eyes Of The Dead ook een vrij mak intro kent. Na een minuut trekt de orkaan echter weer aan en langzaam ontaardt het wederom in een wervelwind die pas weer tot rust komt in Beneath The Silt. Een beetje een retronummer waarin het tempo wat langzamer is. De gave voor orchestrale intro’s vinden we wederom terug in In Comes The Flood. Ook een nummer waarbij de gitaar van zich mag spreken. We zijn het nog niet zat en in Game Over krijgen we Machine Head die stevige metal combineert met thrashinvloeden. Tempo hoog, goed heftig en in dit nummer vind ik het stemgeluid van Robb werkelijk goed tot zijn recht komen. De misser Imaginal Cells sla ik steevast over. Drie minuten ‘gewauwel’ waar ik wat knorrig van wordt. Slotnummer Take Me Through The Fire maakt alles echter helemaal goed. Juist hierin is het basgeluid van Jared zo lekker subtiel aanwezig. Voor de rest een nummer dat je van Machine Head mag verwachten.
Ik moet zeggen dat ik moest wennen aan de ruim zeventig minuten metal op Bloodstone & Diamonds. Het zou kunnen komen door de hoog gespannen verwachtingen na voorganger Unto The Locust. Ik vind het nog te vroeg om te bepalen of Bloodstone & Diamonds hieraan kan tippen, maar ondertussen ben ik wel heel erg gehecht aan dit schijfje waarbij mijn adrenalinegehalte toch topposities bereikt. Voor mij dus veel Diamonds (onder meer Now We Die, Game Over, Killers & Kings) die de Bloodstone (Imaginal Cells) verblindt. Topkwaliteit!