I.N.C. – Black Hearse Serenade

In 1985 besloten Erik Barath en Denis Gergely een band op te richten als een soort protest tegen de ‘plastic-MTV-videobands’ waar de massa mee werd doodgegooid. Al snel haakten gitarist Anthony Fabrizi en drummer Gary Duguay aan en was I.N.C. (Indestructible Noice Command) een feit. Nadat het label Giant Rcords de band was los liet, besloten de heren om een stap terug te doen om buiten de wereld van de metal hun ding te gaan doen. Het heeft daarna tot 2010 geduurd voordat de vonk I.N.C. weer tot branden werd gebracht met de EP Bleed The Line (met medewerking van Fredrik Nordström (o.a. In Flames en Opeth).
Anno 2014 is daar dan ook het volledige album Black Hearse Serenade waarop de heren tien hebben neergezet die hun basis in de thrashmetal hebben. Dat komt naar voren door goede snelle uptemponummers die gesteund worden door massieve gitaarriffs en pompende dubbele bassritmes. Het best komt naar voren in het titelnummer Black Hearse Serenade, in The Lies We Devour, No Turning Back en openingsnummer Stirring The Flock. Hierin zorgt het intro met rheizang voor een verwijzing naar Machine Head, maar ook in Sainted Sinners is eenzelfde trucje van toepassing aan het einde van het nummer. I.N.C. heeft echter op Black Hearse Serenade ook andere gezichten. Zo vind je in Invite This Plague en Cyanide & Whiskey sterke southernrock-invloeden terug. De zompige souternrock is echter wel goed opgepimpt en doorspekt met de basisthrashelementen die I.N.C. vooral kenmerken. Dat ruwe bolsters over het algemeen een blanke pit hebben moge duidelijk worden aan het eind van de cd in het nummer (met de paradoxale titel) Love Like Napalm. Een prachtig exemplaar waarin een lekkere heldere gitaarsolo in zit en waar de dubbelzang net dat extra beetje compassie meegeeft.
Black Hearse Serenade is een lekkere cd geworden die je regelmatig langs kan laten komen tijdens je werkzaamheden. Er is namelijk genoeg te beluisteren dat interessant is. Toch liggen de composities van I.N.C. binnen de veilige grenzen van metalland en missen daardoor soms wat originaliteit en/of power. Gelukkig zijn er nog wel wat uitschieters zoals Stirring The Flock en The Lies We Devour en in deze tijd van itunes en fragmentariserende downloads is dat helemaal niet verkeerd.