Robby Valentine – Bizarro World

Begin jaren negentig in de vorige eeuw stond Robby Valentine aan het begin van zijn carrière. Na eerder gewerkt te hebben met de Nederlandse band Zinatra was het hoog tijd voor zijn eigen album. Waarschijnlijk door de opkomst van de grunge heeft zijn debuut met nummers als Over And Over Again, Love Takes Me Higher en I Believe In You een matig vervolg gekregen. Het had zeker te maken met het feit dat Robby Valentine in de jaren negentig zijn tijd ver vooruit was. Zijn eigenzinnige theatrale muziekstijl waarin zijn voorliefde voor Queen en The Beatles, maar ook klassieke elementen duidelijk merkbaar zijn zorgden er echter wel voor dat hij in Japan mateloos populair was/is.
Na de release van het album met Aniday (met Marlies Schuitemaker) en zijn hommage aan Queen in september 2014 gaat hij met Bizarro World eigenlijk verder waar wij (ik) hem in Nederland hebben laten staan. De twaalf nummers zijn metalgeoriënteerd, maar hebben duidelijke popinvloeden, waardoor het geheel lekker gladjes maar heel overtuigend mijn oren inkruipt. Kenmerkend is het heldere stemgeluid van Robby dat perfect past in de composities die hij schrijft. De Interlude Bizarre laat meteen horen dat Robby en de piano een prachtig duo zijn. Zijn pianogeluid wordt gedragen door een spanning die hij verder weet op te bouwen en die zijn eruptie krijgt in het titelnummer Bizarro World. Een strak gitaargeluid en Queendrumritme luidt het nummer in. De compositie weet zich daarna te manifesteren als een veelzijdig nummer waar melodrama, bombast en power zich mengen tot een uiterst smaakvol begin van het album. De theatrale bombastische sfeer in het nummer heeft gelukkig in de laatste twee decennia niet aan kwaliteit ingeboet. Ook hier blijft de piano een belangrijk element in het geluid. Een geluid dat in de afgelopen jaren ook herkenbaar was/is in de nummers van Muse en Incura. Dat theatrale aspect komen we verder nog tegen in Schizophonicated. De gitaar heeft een belangrijke functie in het nummer dat heerlijk makkelijk wegloopt. Schizophonicated laat stevige stukken muziek voorbij komen waar diverse klassieke elementen gedetailleerd aanwezig zijn. Het stemgeluid van Robby raakt het falsetplafond en geeft het nummer meer cachet. De invloed van Queen is eigenlijk in ieder nummer wel min of meer aanwezig; The Beatle-invloeden komen we meer tegen in het musicalgeoriënteerde nummer Deadbeat Boy, From Dusk Till Dawn en Close The Door, dat een mooi geluid synchroon laat lopen met een prachtige opbouw, De achtergrondzang geeft het geheel een extra dimensie en door een goede groove heeft dit nummer voldoende hitpotentie. Hitpotentie die zeker ook schuilt in de eerste single You’re Tearing Me Down. Het vioolstuk in het nummer klinkt me zo bekend, eigenlijk meer vertrouwd in de oren dat het het nummer een tijdloos karakter meegeeft. Wat minder gecharmeerd ben ik van de nummers die duidelijke technopopelementen in zich dragen. Rockstar is een leuk rocknummer, Trip To The Moon is heel poppy, maar ook From Dusk Till Dawn kun je helemaal bekoren of helemaal niet. Aan het eind van het album is het nog even genieten van Black Rain en de prachtige ballad The Mistake. Het nummer heeft duidelijke raakvlakken met het nummer Bizarro World en is werkelijk een prachtexemplaar. Zeker daar het einde een verrassend heftig stuk muziek is waarbij het gehele podium in het theater nog één keer alles uit de kast lijkt te halen om daarna het doek te sluiten.
Met Bizarro World krijg ik een beetje het schaamrood op de kaken, omdat ik het idee heb dat ik Robby Valentine toch de afgelopen jaren een beetje heb laten dobberen. Dit nieuwe album heeft echter voldoende kwaliteiten en uitstekende nummers die het album het waard makenb om te beluisteren en aan te schaffen. Niets is bizar genoeg in deze muziekwereld.