Quinphonic Festival – The Roadhouse (Birmingham) 05/04/2015

Ongeveer 60 man vult de zaal waardoor hij redelijk goed gevuld is als de andere bands ook kijken bij de spelende band (capaciteit is ongeveer 150 man). Het eerste Quinphonic festival is een feit vandaag.
De band Control The Storm uit Bristol geeft de super sterke kickoff. Vandaag wordt hun hele nieuwe album Beast Inside gespeeld.
Ze zetten een super strakke set neer met brute screams en geweldige cleane vocalen van toetsenist Raedon Mac.
Vocaliste Kate Norris zet een super zuiver set neer evenals gitarist Patrick Sanders die nu een deel van de clean backingvocals doet.
Bassist Paul O’Shea is erg snel met zijn hand techniek en heel erg strak. Het is ongelofelijk dat hij afwisselen met 2, 3 en soms zelfs 4 vingers ritmes neerzet die sneller zijn dan de gitaren. Hij is niet de vaste bassist van de band, maar een invaller voor de eigen bassiste zijn eigen band heet Lethal High. Na de show kom ik er achter dat hij alles in twee en een halve week heeft ingestudeerd, dus echt petje af.
Drummer Nath Hutchins zet een drum solo neer waar ik eigenlijk maar één woord voor heb: wauw!
De band weet het publiek goed op te hitsen en houden een wedstrijdje wie het meest beweegt op de muziek voor een gratis shirt.
Een geweldige set om het festival mee te beginnen, het publiek is meteen warm voor de rest van de bands en ik ga een cd rijker weer naar huis.
Het Spaanse Rose Avalon opend met een rustig intro gevolgd door een pittig stukje symphonische metal. De band zet een strakke set neer met meerdere dubbele solo’s tussen gitaristen Óscar Lecina en Arnau Rectoret.
Zangeres Rose Avalon zingt niet altijd zuiver, vooral in de hoogte en uithalen zit ze er regelmatig tegenaan, de manier waarop ze met het publiek om gaat is wel erg leuk, al laat ze toetsenist Sergio González meestal aan het woord tussen de nummers in.
Sergio zorgt voor zuivere backingvocalen en leuke toetsen stukken, maar ook mooie stukken op fluit. Gitarist Óscar Lecina grunt er goed op los.
Rose pakt bij één van de nummers een fluit, maar dat gaat niet bepaald vlekkeloos, dit instrument moet ze duidelijk nog beter leren beheersen.
Na een set van een uur dragen ze het stokje over naar de volgende band.
Het Spaanse RainOver is de volgende op het podium. Zij weten een erg goede indruk achter te laten op het publiek. Zangeres Andrea Casanova heeft een geweldige stem. Ze klinkt om door een ringetje te halen in alle nummers.
De bassist Antonio Perea heeft een heerlijke grunt en ook goede rauwe cleane vocals.
De combinatie tussen symphonische metal en dance doet het erg goed bij het publiek. Die staan voorlopig niet meer stil.
De muziek wordt dan ook erg goed uitgevoerd. Het is jammer dat de performance een beetje achter blijft. Alleen de bassist en de zangers doen er echt iets aan om een show neer te zetten. Gitarist Anthon Lo doet wel even mee met Antonio als hij bij hem komt staan bij het nummer Rain over our tears, maar vervalt weer in stil staan zodra Antonio wegloopt.
Het nummer Lovesong heeft een mooi vocals only intro om vervolgens los te gaan.
Het is een leuke band met veel potentie. Ik ga ze zeker in de gaten houden.
Op de setlist stonden de nummers: Oh my cross, H2s04, Despair, Hopeless, In free fall, Pain, Rebirth, Lovesong, Remembrances, Cycles, Dust till dawn
Het Italiaanse Temperance is de één na laatste van de avond. Zangeres Chiara Tricarico heeft een mooie stem. Zingt zowel opera als meer rock zang en ook grunts. Ze mist bij de hoogte als ze geen opera techniek gebruikt wel kracht.
Gitarist Marco Pastorino heeft een mooie rauwe stem, maar ook Gitarist Sandro Capone heeft ook mooie cleane vocalen en beschikt over goede technieken. Ze klinken erg goed met Chiara samen.
Het is jammer dat de toesten uit de backingtrack komen evenals de mannelijke grunts. Maar als je drummer ook je toetsenist is kan je natuurlijk niet heel veel anders.
Het is ook leuk dat ze een nummer doen zonder Chiara op het podium. De heren weten zich geweldig neer te zetten zowel qua zang als qua muziek.
Liuk Abbott is een snelle en strakke bassist die alles met zijn vingers speelt. Het is alleen jammer dat hij zo veel op de voorgrond staat bij sommige nummers dat de zangers amper nog tussen alle muzikanten in past en de tweede rij moet kiezen, dat is iets wat eigenlijk niet kan.
Ze hebben net een nieuwe album uit Limitless, daar spelen ze enkele nummers van zoals het nummer Burning dat combineren ze in de set met oudere nummers zoals Dejavu van hun eerste album Temperance.
Ze zijn voor het eerst in Engeland, maar dat is niet aan het publiek te merken, want die doen alles mee. De band heeft ontzettend veel lol op het podium, dat ziet er geweldig uit.
Als headliner sluit het Nederlandse Seventh Sin de avond af. Hier heeft iedereen op gewacht, want zodra de band op is gebouwd begint het geroep vanuit het publiek al. Het dak gaat er dan ook echt af bij deze band. Roepen, fluiten, dansen, headbangen, meedeinen, het is één groot feest.
Sologitarist Ruben Smeets gaat los in diverse solo’s en ook toetsenist Vincent Reuling weet er op los te soleren.
Drummer Tjeu Theunissen drumt een strakke set en bassist Jaap Didden maakt deze strakke ritmesectie compleet. Jaap geeft ook een mooie solo weg in het nummer Alone Again.
Zangeres Monique Op Heij betoverd de zaal met haar zuivere zang en melodieuze zanglijnen en gitarist Roy Geelen zet een goed ritme gitaarwerk op de plank en grunt en screamt als de beste. Jammer dat de geluidsman de eerste grunts amper laat horen, maar gelukkig draait hij dat na opmerkingen van een aantal mensen uit het publiek bij.
De balad Just an ordinairy day heeft het hele publiek stil, geweldig om te zien.  Van de rust gaan we in de overdrive met het opzwepende Histeria waarbij wederom alle remmen los gaan.
De zangeres Philippa Ricketts (Pippa) van het net voor de tour uit elkaar gevallen Devided we fall komt als gastzangeres bij het nummer The Screams op het podium. Ze heeft een geweldig rockstrot en het klinkt geweldig samen.
Ghost Love Score van Nightwish is de volgende extra verrassing voor het publiek. Op een enkel timingsfoutje is het een geweldige cover. De band geeft het nummer een eigen sound zonder afbreuk te doen aan het origineel. Het enige wat ik erop kan aanmerken is de afstelling van de backingtrack, want die is te iel voor een sterk nummer als dit.
Wederom knapt de jurk van Monique bij de laatste sprong bij Ghost Love Score. Gelukkig had ze het op tijd door en was er wederom niets te zien.
De show die de band weggeeft is ongeëvenaard. Ze hebben plezier samen en weten ook allemaal een show neer te zetten.
Wings of despair is de top afsluiter van de set en van deze avond. In één woord geweldig!
We hebben vandaag genoten van een vijftal bands uit het female fronted symphonic metal genre. Het was een top festival! Ik hoop dat er een vervolg komt.