Klone – Here Comes The Sun

Het is bijna onmogelijk om de sfeer van het nieuwe album van Klone, Here Comes The Sun, weer te geven in woorden. Op de The Dreamer’s Hideaway wist deze Franse band melancholie al met zware metalelementen te mengen. Op Here Comes The Sun zijn ze deze weg verder gaan verkennen zonder voorspelbaar te klinken. De melancholische setting is het resultaat van een band die samenspel als een missie lijkt te zien met daarbij het hese, doch uiterst krachtige, stemgeluid van zanger Yann Ligner als vaandeldrager.
Immersion is het eerste nummer van het album en tevens de eerste single die naar voren geschoven wordt. Het start slechts met de charismatische stem van Yann en een uiterst fragiel dubbellaags gitaargeluid van Guillaume Bernard en Mika Moreau. Wanneer Florent Marcadet zijn drumstel in de actiestand zet, bouwt zich een ongekende spanning op en dan moet het album nog van start gaan.
Met het nummer Fog wordt de kwaliteit van Klone nog eens bevestigd. Een lekker drumritme dat net buiten de tel de accenten legt, zorgt al voor de nodige opwinding. Het nummer klinkt bijna delicaat tot de aanzet wordt gegeven tot wat meer tempo en langzaam de mist optrekt en er gewerkt wordt naar een climax met veel kracht en bombast.
Gone Up In Flames heeft meer tempo dan de voorgangers. Het ligt makkelijk in het gehoor, maar ligt in zijn eenvoud en de prachtige opbouw binnen de melodielijn. Het gehele nummer klinkt zo logisch en lijkt zo eenvoudig en wint makkelijk aan kracht.
In Drifter en Nebolous verstevigt Klone de basis om je toch te verrassen met het instrumentale Gleaming. Er ligt hier een belangrijke rol voor toetsenist/saxofonist Matthieu Metzger die verantwoordelijk is voor een diep basisgeluid waar de gitaar op kan excelleren. Juist in Gleaming zijn er overeenkomsten met het geluid van Katatonia, Anathema en David Sylvian te vinden.
Grim Dance is als een bloesemknop in de lente. Yann en kornuiten weet in de coupletten een soort spanning op te bouwen door een repeterend basisgeluid. Deze ‘onderdrukte’ spanning ontluikt wanneer het refrein wordt ingezet. De muzikale muur klinkt vol en krachtig.
Via het meeslepende Come Undone komen we bij het sluitstuk van het album The Great Experience. Het tempo ligt laag, maar stuwt het nummer toch vooruit. Ik kan niet genoeg krijgen van het stemgeluid van Yann. Ook in dit nummer weet hij in combinatie met het aanzwellende geluid het nummer naar grote hoogte te stuwen. Halverwege is er nog een versnelling en wint de melodie aan kracht om te gaan naar een muzikaal orgasme. De ontlading laat even op zich wachten, maar duidelijk is dat het album naar zijn eind gaat. Aan de ene kant heel erg jammer, aan de andere prijs ik me gelukkig omdat ik nu weer opnieuw kan beginnen.
Met het vorige album The Dreamer’s Hideaway was ik heel content en was ook zeer benieuwd of Klone in staat zou blijken om dit niveau te evenaren. Here Comes The Sun ligt minstens op hetzelfde niveau en overstijgt het wellicht zelfs. Voor mij is dit album één van de kanshebbers om beste album van het jaar te worden.