Coal Chamber – Melkweg (Amsterdam) 01/06/2015

Men zou kunnen zich vanavond af kunnen vragen welk jaar het is. Met bands die hun hoogste succes hadden in de late jaren negentig, zou je deze tour bijna nostalgisch kunnen noemen, ware het niet dat de headliner na 13 jaar ineens terug is met een nieuw album.
Maar eerst warmt Blood Runs Deep de zaal op met hun redelijke standaard doom metal met hetzelfde consistente tempo. Deze Zwitsers doen hun best maar de zaal staat er een beetje apathisch naar te staren terwijl ze zich meer druk maken om aan de bar een biertje te scoren. Hun traditionele aanpak is precies niet waar de meeste mensen voor komen vanavond en het wordt na een tijdje pijnlijk duidelijk na het minieme applaus na elk nummer. Het is niet de schuld van de band, maar vanavond is niet hun publiek.
Het Belgische Diablo Blvd. vergaat het net iets beter. Na een onzeker begin waarin het meeste publiek lekker achteraan bleef staan, kwam de band ineens op dreef en begonnen zowaar steeds meer mensen te headbangen en mee te schreeuwen. Ook de muziek van deze heren past thematisch gezien niet echt bij de rest van de avond. Denk de stem van James Hetfield gemixt met Judas Priest-light muziek en dan is het plaatje behoorlijk compleet. Het is niks bijzonders maar krijgt de mensen toch wel enthousiast voor de rest van de avond door meer publieksparticipatie in te zetten dan het eerste voorprogramma en door het duidelijk zichtbare hogere niveau van deze band. Volgens het schema had Diablo Blvd. eerst gemoeten en daarna Blood Runs Deep maar degene die besloten heeft om de bands om te wisselen heeft ons een gunst bewezen. Vanaf nu gaat de temperatuur alleen maar verder omhoog, zonder teleurstellingen.
Soil is weer terug met ‘oude’ zanger Ryan McCombs en het resultaat is een energiek optreden waarbij iedereen met een glimlach aan de goede oude jaren negentig gaat denken. Uiteraard is het wachten tot het eind op de grootste hit van de heren, Halo. De rest van het concert mag er echter ook wezen en laat weer eens zien dat deze band eigenlijk meer is dan dat nummer. Als het dan toch tijd is voor Halo, pakt de hele band uit en speelt de muziek terwijl de zanger het hele nummer doorbrengt op de vloer van de zaal alsof hij bij het normale voetvolk hoort. Deze band weet best hoe ze een feestje moeten bouwen en na hun beste nummer gooien ze er nog een verrassingsrenditie van Black Betty achteraan, iets wat het publiek met grote grijnzen tegemoetkomt en de hele zaal doet oplichten. Nu is de zaal echt wakker geworden en zijn we allemaal klaar voor de headliners.
Deze band heeft een aantal turbulente tijden meegemaakt. Ruzies en ego’s kwamen om de hoek kijken maar na dertien jaar de andere kant te hebben opgekeken is Coal Chamber toch weer samengekomen om hun explosieve nu metal aan een nieuwe generatie oren te brengen. Hierin worden ze bijgestaan door hun nieuwe album genaamd Rivals, een volwassener en ruiger album dan wat ze ooit geproduceerd hebben. Om de show te openen met zowel Loco als Big Truck wagen ze een grote gok, maar eentje die gelukkig goed uitpakt want de rest van de avond zit zo vol met nu metal anthems dat niemand zich meer zorgen hoeft te maken. Drummer Mike Cox drumt als een bezetene en ik vraag me dan ook af waarom andere drummers dan zo rustig op hun stoeltje zitten. Zijn explosieve drumstijl geeft een unieke toevoeging aan deze band en als er een andere drummer op het krukje had gezeten was de impact van nummers als Fiend en Clock veel minder geweest. Gitarist Miguel ‘Meegs’ Rascón is de definitie van cool; een gelijkenis met Johnny Depp en de gitaarskills om zijn gitaar allerlei soorten geluiden te laten maken, onder andere door met zijn elleboog langs bepaalde snaren te wrijven. Zijn gewoonte om omhoog te spugen en het weer op te vangen brengt die coolheid echter weer in balans. Zanger Dez Fafara is dezer dagen uiteraard meer bekend als zanger van metalband DevilDriver maar heeft die band even op pauze gezet om deze band weer op te kunnen pakken. Zijn inmiddels iconische grom is logischerwijs ouder geworden en klinkt agressiever dan normaal. Hij commandeert de kleine zaal zoals we het inmiddels van hem gewend zijn en het voelt echt als een homecoming voor deze band die dertien jaar geleden onder veel gezeik uit elkaar ging. Nieuwere nummers als I O U Nothing en Rivals zijn welkome addities aan een setlist die leest als een greatest hits-cd. Nu is het aan Coal Chamber om te bewijzen dat ze bij elkaar kunnen blijven zonder diva’s te worden en als Rivals een teken is van wat er komen gaat, dan is de toekomst nog lang niet zo duister als dat we allemaal denken.
Setlist:
1. Loco
2. Big Truck
3. I O U Nothing
4. Fiend
5. Rowboat
6. Something Told Me
7. Clock
8. Drove
9. Not Living
10. Dark Days
11. I
12. Rivals
13. No Home
14. Oddity
15. Sway