Seasick Steve – Doornroosje (Nijmegen) 18/09/2015

Het tv-debuut bij Jools Holland zorgde voor de doorbraak van Seasick Steve, De sympathiek ogende zanger op zijn houten kist met zijn gitaar met drie snaren werd al snel onderwerp van gesprek. Nu jaren later kennen we kunsten van deze bluesman al heel wat beter en is hij immens populair. Maar liefst zes keer staat hij in ons land en niet onverdienstelijk. Alle shows zijn uitverkocht en we maken ons vandaag op voor het laatste optreden van de Nederlandse tour. Een uitverkochte grote zaal van Doornroosje wacht……
Iets over achten wordt de avond geopend door Black Box Revelation. Seasick Steve kan zich geen betere opener wensen. Het duo uit Belgie zorgt er voor dat het publiek in optimale stemming komt. Bluesrock klinkt door de speakers en vol aandacht kijkt iedereen naar de verrichtingen van de mannen uit Brussel. Zanger/gitarist/frontman Jan Patemoster speelt de ene na de andere smerige riff en jaagt de menigte continu op. Drummer Dries van Dijck is die andere drijvende kracht van het duo en elke klap is raak. Black Box Revelation lijkt qua stijl behoorlijk op de oude sound van The Black Keys. In het verleden noemde Black Box Revelation zich zelfs naar het Black Keys’ album Thickfreakness. De invloeden zijn dan ook duidelijk te horen, maar dat is helemaal niet erg. Doornroosje wordt op een prima wijze opgewarmd. Het heeft er de schijn van dat de lichtman even wou testen of alle lichten het in Nijmegen wel doen vandaag, want na een paar nummers trekt hij heel hinderlijk alle registers open. Verblindend licht en een overdosis stroboscoop komen de show niet ten goede. Gelukkig is deze disco snel voorbij en genieten van een band in topvorm. Het is knap om te zien dat een band blues weet te spelen op een rockritme en dit vervolgens in hetzelfde nummer juist weer andersom doet. Naast de muzikale kwaliteiten hoeven we over de zang ook niet te klagen. Black Box Revelation is een band om in de gaten te blijven houden!
Na een korte ombouw zien we opnieuw een drumstel op het podium staan en een of andere oude stoel. De indeling is direct duidelijk en onder luid gejuich komt oude rot Seasick Steve het podium oplopen. Hij neemt plaats op de stoel en begint aan opener Cheap. De Amerikaan laat meteen horen wat hij in huis heeft en halverwege het nummer komt zijn kompaan Dan Magnusson hem vergezellen achter het drumstel. Het duo laat vervolgens horen waar ze goed in zijn, het spelen van heerlijke gitaarblues. Na bijna elk nummer krijgt de goedlachse zanger een andere creatie om zijn nek gehangen. Seasick Steve maakt zijn eigen gitaren en in het verleden vertelde hij over elke gitaar wel een eigen verhaal. Gelukkig laat hij dit vandaag achterwege, die verhalen die kennen we nu wel. Hij vertelt aan het begin dan ook vrij weinig en dat houdt de vaart van de show er goed in. Hij strooit aan het begin van de set al rijkelijk met publieksfavorieten zoals Self Sufficient Man en Started Out With Nothing. Zoals bij veel eerdere shows van Seasick Steve plukt hij ook vandaag een dame uit het publiek om voor haar Walkin’ Man te zingen. Ok, we kennen het trucje natuurlijk wel, maar het blijft simpelweg een mooi nummer.
Seasick Steve vertelt vervolgens over de succesvolle tour in Nederland. Hij wou al zo graag weer een tour doen door ons land en ondanks dat er bijna geen radiozender is waar zijn muziek gedraaid wordt verkoop hij overal uit. Ook is hij vol lof over de Nederlandse dames. Hij vertelde dat hij zijn ogen uitkeek naar de Nederlandse schonen. Dat kwam ook wel omdat ze op de fiets zo razendsnel voorbij kwamen. Op de momenten dat Steve juist iets vertelt of tijdens een rustig nummer wordt ook pijnlijk duidelijk hoe vervelend het is als bezoekers hun mond niet dicht kunnen houden. Eerst grapt Steve nog: “Dat jullie geld uitgeven aan een kaartje om vervolgens hier in de zaal bier te komen drinken en te praten, terwijl jullie ook gewoon gratis in een kroeg kunnen zitten….”. De subtiele grap wordt niet begrepen en niet veel later volgen opnieuw blikken richting de vervelende praters. Het optreden gaat gelukkig gewoon door en het publiek mag weer genieten van een echte rasartiest, die zelfs het publiek tot een koor kan omtoveren. Hij lijkt onder de indruk van het gezang.
Vandaag krijgt Doornroosje een setlist voor hun kiezen waarbij oud en nieuw materiaal elkaar afwisselen. Natuurlijk horen we nummers van het recente album Sonic Soul Surfer, maar ook een doorsnede van het oudere werk. Verrassend is het optreden niet evenmin de anekdotes die de beste man vertelt. Soms zijn anekdotes zelfs exact hetzelfde als bij een vorige tour. Een beetje vernieuwing in zijn show zou niet misstaan, maar dit is simpelweg wat hij doet. Het publiek geniet van deze sympathieke zanger en zingt nogmaals mee op It’s A Long Long Way.  Van voor tot achtereen gaan de kelen wijd open. Vervolgens sluit Steve de set af met Never Go West en neemt hij groots applaus in ontvangst.
Het duurt even voordat het duo terugkeert op het podium. Wat opvalt is dat Steve ineens een t-shirt draagt van de supportact. Hij prijst de verrichtingen van Black Box Revelation en zegt dat zij vele malen mooiere shirts hebben dan hijzelf verkoopt. Nog een drietal nummers is er tijd voor blues in de grote zaal van Doornroosje. Met You Can’t Teach An Old Dog New Tricks is een klassieker voor het einde bewaard, maar het hoogtepunt zit in de afsluitende track. Dog House Boogie wordt in een heerlijk lange versie gespeeld, waarbij de drummer en gitarist elkaar continu opjagen. Een schitterende afsluiter en geweldig om de twee samen aan het werk te zien. Doornroosje heeft kunnen genieten van een groot showman zonder enig opsmuk en terwijl de menigte de zaal verlaat schudt Seasick Steve nog heel wat handjes van de fans……….