Cotton Belly's – Rainy Road

Rainy Road, het derde full-length album van het viertal Cotton Belly’s, staat vol blues en roots die je eerder middenin Mississippi of New Orleans zou plaatsen dan in Parijs, waar ze echt vandaan komen. Nou was dat deel van de VS ooit Frans gebied, dus misschien ligt daar de link.
Op Rainy Road staan twaalf tracks die meteen naar een lekkere hook toe gaan. Soms kort en puntig, soms langer met uitgebreide gitaarsolo’s en mondharmonicasolo’s. Het is (veelal up-tempo en up-beat) blues met fijne accenten uit andere genres. Onder andere het titelnummer wordt bijvoorbeeld opgesierd met prachtige koortjes die het een lichte Westcoastfeel meegeven, terwijl met “Medicine” – dat begint met een onweerstaanbaar Soul Coughing-achtig baslijntje – wel wat doet denken aan het bluesier werk van G. Love & Special Sauce.
In elke track is daar weer de waanzinnige stem van Yann Malek. Een stem boordevol soul en hoezeer de andere instrumenten ook hun bijdragen hebben, die stem is het stralende middelpunt van Cotton Belly’s. Bij blues en roots heb je niet per se een prachtige stem nodig om de goede sfeer te krijgen maar tjonge, wat is het hier een meerwaarde.
Malek is ook verantwoordelijk voor de prachtige harmonicasolo’s die er op het hele album tussendoor gestrooid worden én voor de akoestische gitaar en lapsteelgitaar, maar de bijdragen van de andere zijn ook niet te onderschatten. Jerôme Perraut heeft een heerlijk gitaargeluid waarmee hij effectief de melodie neerzet zonder de ruimte voor Maleks stem te beperken, op een manier die wel vergelijkbaar is met het spel van Seasick Steve. De ritmesectie van bassist Christophe Etienne en Alexandre Charroy kan het heel simpel houden, maar is ook in staat de boel lekker op te jagen als er meer energie gevraagd wordt. “Wrong” en “Soldier”, de twee langere songs, worden opgesierd met doorleefde solo’s en zijn daardoor nog steeds geen seconde te lang.
De productie helpt ook: lekker basic gemixte instrumenten, met een open productie die je in staat stelt moeiteloos de individuele partijen te volgen. Uiteindelijk klinkt het bijna alsof ze drie meter voor je zitten te spelen. Bij Cotton Belly’s gaat het liedje voor het ego en is het stiekem individueel toch heel erg goed. Veel beter dan je misschien in eerste instantie zou denken omdat het allemaal zo verrekte aanstekelijk is. Dit is bijna een zomerplaatje! Ook zeer genietbaar in de winter, gelukkig.
[youtube id=”ABf8kwZDXdM”]