Daniel Norgren – 100 Club (Londen) 08/02/2016

De Zweedse singer-songwriter Daniel Norgren timmert hard aan de weg. Hij is een druk baasje, want hij bracht afgelopen jaar zelfs twee albums uit. Een tour kon dan ook niet uitblijven en nadat hij eerder Nederland bezocht voor een optreden is nu Engeland aan de beurt. 100 Club in Londen is een kleine zaal ten midden van Oxford Street. Rockportaal houdt wel van kleine shows en nam een kijkje….
Bij binnenkomst blijkt het nog niet heel druk te zijn in 100 Club. Wel staat er een redelijke rij bij de garderobe, maar daar blijft het dan ook bij. Hier komt echter snel verandering in en binnen een kwartier mogen we over een goed gevulde zaal spreken. Al vrij snel doven de lichten en zijn de blikken richting het podium gericht. Er is geen voorprogramma, waardoor meteen het eerste nummer I Waited For You klinkt. Wat een geweldige stem heeft Daniel Norgren. Hij grijpt de toeschouwers meteen bij de strot.  Op zijn albums klinkt wat hij wat gedempter en rustiger, maar live weet hij direct te imponeren. De welbespraakte Zweed zegt blij te zijn om in Londen te mogen spelen samen met zijn band en vervolgt zijn set in een rap tempo. Daniel Norgren strooit al vroeg in de set met een hoogtepunt. Het bluesy Moonshine Got Me klinkt wel heel erg lekker door de luidsprekers. De zanger laat zijn bluesstem horen, die erg doet denken aan Neil Young, maar ook zijn gitaarspel mag er zijn. Deze man weet hij hoe moet soleren en kennelijk kan hij alles met zijn ogen dicht, want of hij nu gitaar speelt of enkel zingt, zijn ogen zijn grotendeels gesloten.
Het concert in de 100 Club bevat een doorsnede van zijn gehele oeuvre en hierdoor laat hij ook verschillende stijlen horen. Soms klinkt hij wat soulvol, speelt hij een klein singer-songwriter-nummer maar de blues blijft de grootste terugkerende factor. Zijn bandleden blijken ook van alle markten thuis en zo zien we een bandlid wat zowel contrabas als piano speelt. Later in het optreden blijkt Daniel Norgren zelf ook nog piano, mondharmonica en accordeon te kunnen spelen. Een muzikaal trio verzorgt dan ook een schitterend optreden voor een veelal Brits publiek. Rechts van het podium blijkt zelfs een groep Zweden aanwezig te zijn en wordt wat Zweeds uitgewisseld met de zanger. Tussen de nummers door vertelt hij nog wat over de nummers en spreekt zijn ergernis uit over zijn platenlabel Caroline, die naar zijn mening te weinig voor hem doen.
Hoewel de feestdagen al geweest zijn kondigt hij graag nog een kerstnummer aan wat over sneeuw gaat. Met een grote glimlach wenst hij alvast iedereen een fijne kerst. Een leuk stukje humor komt er vanaf het podium, waarop het publiek rijkelijk lacht. Het publiek is een aandachtig publiek en laat vooral na elk nummer luid van zich horen. Tijdens de nummers is men veelal stil en als er tijdens het rustige nummer Are We Running Out Of Love ergens wat geroezemoes klinkt wordt dat direct in de kiem gesmoord. Tijdens het laatste nummer Whatever Turns You On wordt er ineens uit volle borst meegezongen. Het lijkt dan ook dat velen op dit nummer hebben staan wachten.
Daniel Norgren bewijst wederom zijn klasse vanavond en in het toegift mogen we nog twee maal genieten van zijn muziek. Allereerst speelt hij nog een nummer met band om vervolgens op de afsluitende track Everlasting Friend de avond in zijn eentje te mogen afsluiten. Na de show neemt hij nog ruim de tijd om handtekeningen te zetten en een praatje te maken en terwijl hij nog druk bezig is pakt Rockportaal de jas om een regenachtige Oxford Street op te zoeken…..