Avatar – Feathers & Flesh

Na het ijzersterke Hail The Apocalypse komt het Zweedse Avatar met een nieuw album. And now for something completely different (Monty Python) moeten de vijf heren gedacht hebben, toen ze dit conceptalbum gingen schrijven. Ik vind het daarmee meteen ontzettend moeilijk om het album van een review te voorzien. Aan de ene kant juich ik het alleen maar toe wanneer bands hun eigen weg kiezen en grenzen verleggen, aan de andere kant vond ik het vorige album geweldig.
Is dit album dan wel zo anders. Ja en nee. Allereerst is het een conceptalbum dat verhaalt over een uil die de zon wil laten ophouden om op te gaan en daarbij graag metgezellen zoekt die hem kunnen helpen. Een fabel dat zijdelings gekopieerd kan worden op de maatschappij waarin we leven. Daarnaast zal het album vergezeld gaan met een boek waarin de fabel wordt verteld. Zanger Johannes Eckerström laat de clown uit de nachtmerries stappen om gezellig naast je in bed het verhaal voor te komen lezen.
Muzikaal valt er nog genoeg te beleven op Feathers & Flesh. Het is niet zo dat ik alle nummers even zeer kan waarderen. Het kabbelnummer Fiddler’s Farewell doet me niet zoveel. Er wordt steeds gewerkt naar een climax dat nagenoeg steeds uitblijft, of je moet de korte gitaarsolo als climax omschrijven. Daarnaast kan het, mede door de samenzang, gerelateerde piratenmetalnummer Night Never Ending me ook niet echt warm of koud krijgen.
Wat keihard wel overeind is gebleven is het gevoel voor melodie, carnaval en contrast dat veel nummers siert. Het carnavaleske komt sterk naar voren in Regret, maar ook het heavymetalcircus heeft in The Eagle Has Landed zijn tenten opgezet. Een nummer met een psychologische boodschap over de befaamde blinde vlek die we hebben als het gaat over onze slechte gewoontes.
De contrasten liggen vaak in de muzikale stukken. Luister hiervoor naar het funky groovende One More Hill waarin drummer en mede-oprichter John Alfredsson even laat horen waarom hij op die drumkruk zit. Het contrast zit in stevig aangezette muzikale stukken in combinatie met melodische. Maar luister zeker ook naar When The Snow Lies Red en Tooth, Beak And Claw. In het laatste nummer vinden we het contrast vooral in de zangstijl van Johannes. Nu is hij gedurende het hele album zeer divers in zijn stijlen, maar in Tooth, Beak And Claw gaat hij tot het uiterste. Van zwaar rochelend gruntig tot bijna hysterisch, terwijl de stevige (rock and roll) basis doorrolt.
De melodie blijft tenslotte een belangrijke factor. Avatar weet hoe ze een riff kunnen laten grooven. In Black Waters laat de band een zware groove horen die neigt naar het grunge-genre terwijl in New Land niet alleen het contrast centraal lijkt te staan, maar zeker gewerkt wordt naar een hoogtepunt dat zich uit in een groovend metalstuk. In het naar System Of A Down neigende House Of Eternal Hunt en het werkelijk geweldige For The Swarm is het stevig genieten. In For The Swarm heeft de band het individualistische van de uil en de saamhorigheid van de bijen proberen te vangen in deze compositie. En dat is ze verdomd goed gelukt.
Langzaam zijn we de hoogtepunten van het album al aan het benoemen, met misschien als topper Pray The Sun Away. De groove is ijzersterk, het stemgeluid van Johannes is ijzersterk. Het is puntig, strak, stevig en krachtig en als kers op de taart weet Henrik Sandelin zijn basgeluid tot hoog niveau te infiltreren in het geheel.
Feathers & Flesh is anders. Niet helemaal wat we gewend zijn van Avatar, maar is zeker een album dat boven het gemiddelde niveau uitstijgt, hoewel je wel even moet wennen aan de veranderende aanpak van de band, aan de andere invulling van de clown. In Nederland noemen we iets soms noch vlees noch vis. Hier bewijst de titel van het album het tegendeel: het is Feathers and Flesh.