“Vrijdag 5 juni vallen de mussen dood van het dak en drijven zware onweersbuien over Nederland. Gelukkig is daar op zaterdag 6 juni 2015 niets van te merken. De koperen ploert begint haar reis aan de nagenoeg wolkenloze hemel en er staat een zacht briesje. De aangename ingrediënten voor een dagje Fortarock”.
Dit waren de woorden die ik vorig jaar mocht optekenen in het verslag van Fortarock. Verander de data en dit verslag heeft zijn nieuwe begin. Werd het Flying Dutch Festival zaterdag in Eindhoven nog onderbroken door noodweer en Rock Am Ring voor de zondag helaas afgelast, is het in Nijmegen op zondag goed toeven in het Goffertpark in Nijmegen.
Op papier een sterk programma, terwijl de prijs van een toegangsticket heel redelijk te noemen is. Dat geldt niet voor de prijzen van een drank-/eetmunt waarvoor je dit jaar € 2,70 per stuk moet neertellen. De indeling is wat gewijzigd ten opzichte van vorig jaar en de tent is weer terug. Een tent die gelukkig met deze luchten rondom open is. Dat bevordert de luchtdoorstroom en geeft een ieder de gelegenheid om van alle kanten het programma te volgen. Zoals altijd ziet het terrein er goed verzorgd en netjes uit, zijn de sanitaire voorzieningen sterk verbeterd, is de catering goed verzorgd, is het open (kleine) podium vergroot en is er, door de enorme hitte, drinkwater (gratis) beschikbaar. De bezoekers moeten nog wel goed voor zichzelf zorgen en zich insmeren met zonnebrand, dat wordt nog net niet gedaan door de organisatie.
Het is op het terrein lekker druk en al eerder deze week werd duidelijk dat het goed ging met de kaartverkoop. Hoewel 75% sowieso een band-t-shirt draagt is de hoeveelheid t-shirts met Amon Amarth, Disturbed en Volbeat aanzienlijk. Fortarock heeft wat dat betreft goed ingezet op de programmering dit jaar. Wel eentje die veel overlap kent met het Belgische Graspop, maar daar hebben de mensen vandaag maling aan. Vandaag is het genieten van flinke metal/rock.
Dit jaar is er een duidelijke driedeling in het programma; een driedeling die ook terugkomt in deze review.
Large Rockhand Stage
De bands die je in de tent kunt bezoeken, zijn de bands waarvan het merendeel het daglicht niet schijnen te kunnen verdragen. Opener Havok is daarmee een beetje de vreemde eend in de bijt. Deze Amerikaanse band speelt thrashmetal zoals het vroeger al gedaan werd. De band uit Colorado ziet reeds vroeg in de middag al een tent die voor de helft gevuld is, met veel aanhangers van de band. In het begin is de geluidstechnicus blijkbaar nog niet wakker want de zang en de solo’s verdwijnen een beetje in de muziekspons. Gelukkig verbetert dit na ongeveer een kwartier en hebben de heren reeds vóór half één de eerste circle-pit in hun zak. De band speelt strak en zal in het voorprogramma van Megadeth menig Europese zaal plat gaan spelen met hun strakke thrashgeluid. Let erop dat de band binnenkort een nieuw album uit gaat brengen.
Een band die afgelopen jaar al met een nieuw album op de proppen kwam is het Italiaanse Fleshgod Apocalypse. Op dit album King is duidelijk te horen dat deze deathmetalband buiten iedere grens van het genre gaat. Het is door de klassiek aangezette barokinvloeden en het pianogeluid niet heel gemakkelijk voor de gemiddelde luisteraar om de deathmetal van de band te volgen. Toch zijn er genoeg aanwezigen die de mooi aangeklede show in de ondertussen goed verwarmde tent, zeer kunnen waarderen. Een heel bijzondere band die duidelijk in de programmering van de tent past.
Ook het Zweedse Dark Funeral zou niet anders kunnen dan in de ‘kerker’ van het festival hun kunsten te vertonen. De band speelt black metal van het zuiverste soort. Je kunt iets vinden van de satanisch getinte teksten van de band. Aan de andere kant moet je ze ook wel kennen, want verstaan doe je ze niet in deze immense geluidsmuur. Jammer dat de band tussen de nummers teveel stilte laten vallen, zodat de vaart er nogal uit gaat.
Aan het eind van de middag treedt Abbath aan. Zijn vertrek bij Immortal deed sommigen de wenkbrauwen fronsen, maar zijn eerste album kreeg over het algemeen lovende kritieken en hij laat zeker een show zien op Fortarock. Het lijkt erop dat zijn ‘nieuwe’ nummers wat meer melodieuzer zijn dan zijn werk bij Immortal. Hij past met zijn stijl, dat deathmetal met industrieel vermengt, en zijn gelaatsschmink uitstekend binnen het controversiële karakter in de tent. Het is niet verrassend dat ook nummers van Immortal langskomen. Al met al lijkt Abbath in een goede bui, heeft hij contact met het publiek en neemt hij het applaus na zijn set dankbaar in ontvangst. En dat applaus heeft hij ook verdiend met zijn band.
Het meest spraakmakende item van Fortarock mag aan het begin van de avond aantreden. Het heet Babymetal en lijkt toch een hype te worden. Het is het enige concert in Nederland en ik vind dat Fortarock hier een flinke gok heeft genomen met het boeken van deze band (?). Ik begrijp er zelf helemaal niets van. Als metalhead durf je het niet in je hoofd te halen om te zeggen dat je K3 leuk vindt, maar wanneer er een flinke portie herrie aan de basis ligt, lijkt het acceptabel te zijn. De portie herrie wordt door een aantal verklede ninja’s sterk en strak neergezet, maar varieert niet echt. Het is veel van hetzelfde. De drie Japanse meisjes voeren een show op die geregisseerd is tot op de seconde en waarvan iedere stap synchroon en feilloos wordt uitgevoerd. Het duurt even voordat ik hoor dat deze meisjes ook zingen. Het kan mij niet bekoren en zie ook menig bezoeker de tent al snel verlaten nu ze in het echt gezien hebben waar alle ophef over ging en nu genoeg hebben gezien. Toch zijn ook veel mensen super enthousiast en heeft Fortarock iets in huis gehaald waar toch vraag naar blijkt te zijn. De circle-pit waar om wordt gevraagd zet niet erg goed in en ook ik laat de band voor wat het is. Ik heb vroeger al niets gehad met Manga of Pokémon. Misschien ligt daar ook het geheim bij veel aanhangers. Babymetal is de verlichamelijking van de old-school manga en pokémonhype van toen.
Het programma in de tent wordt afgesloten door de legendarische King Diamond. De Deense horrorspecialist speelt vanavond het album Abigail uit 1987 integraal. Niet altijd een aanrader op festivals om albums integraal te spelen, maar vanavond laat King Diamond zien dat het wel kan. Dit is een muzikale horrorshow waarin decor, muziek en spel uitstekend op elkaar afgestemd zijn en King Diamond zelf met zijn falsetstem voor de nodige opwinding zorgt. Je moet er wel van houden, maar los daarvan is de set bijzonder goed. Het geluid is goed en klinkt donker en zwaar en de show is erg goed om te volgen. King Diamond mag in Alice Cooper zijn voorbeeld hebben, in de uitvoering heeft hij Alice sterk overtroffen en is hij de waardige headliner op de Large Rockhand Stage.
Heavy Stage
De naam Heavy Stage klinkt goed, toch is het niet louter (extreem) zware muziek die op het podium gespeeld wordt.
The Shrine trapt af. Het is lekker wat dit Amerikaanse powertrio neerzet. Invloeden vanuit het algemene rockgenre zijn verwerkt in het geluid van de band. De stevige rock and roll zoals we gewend zijn van Motörhead wordt vermengd met metal en skate-rock terwijl er regelmatig ook een stevig bluesakkoord aan de gitaar van zanger/gitarist Josh ontsnapt. Daarbij soleert hij bijzonder fraai terwijl de ritmesectie van Court en Jeff onophoudelijk doordendert en staat als een huis.
Het eveneens bluesy-georiënteerde Monster Truck laat de Mississippi-delta neerdalen in Nijmegen. Het is lekkere smerige bluesrock en laat een band horen die ogenschijnlijk gemakkelijk het geluid van onder meer het laatste album goed live neer kunnen zetten.
Eigenlijk had Windhand daarna de Heavy stage mogen beklimmen, maar door omstandigheden moest deze band afzeggen en werd half april bekend dat de Finse doommetallers van Swallow The Sun zouden optreden. De band bracht het vorige jaar nog een driedubbel album uit. Drie album waarop de diversiteit van de band duidelijk hoorbaar was. Ik ben heel benieuwd waar ze voor hebben gekozen om live te presenteren. Opvallend is dat er niet heel veel mensen staan voor de stage, maar dat diegene die er staan er ook echt staan voor het doomgeluid van deze band. De bandleden staan opvallend voor op het podium in een rijtje en zetten een krachtig geluid neer. Ze weten het geluid van de albums goed neer te zetten. Zanger Mikko Kotamäkki is uitzonderlijk goed bij stem en weet zowel de clean vocals als de grunts perfect neer te zetten, terwijl de overige bandleden voor een juiste atmosfeer zorgen en enthousiast werken onder een ondertussen verschroeiende zon. Ze spelen een gevarieerde set vanuit hun oeuvre, doch gericht op een festivalpubliek.
Het begrip heavy krijgt ook met Bombus niet echt een extra waarde, doch met Obituary krijgt het genoeg gewicht. De start van het optreden start wat knullig met een instrumentaal nummer maar al gauw gaat het grooven en vult het veld zich langzaam. Het is nog niet eerder expliciet in dit stuk gezegd, maar het is wel fijn dat het podium groter en beter lijkt dan voorgaande jaren. Ik heb het idee dat het beter gesitueerd is en beter zichtbaar. Hoewel Obituary al menig jaartje meegaat is het de eerste keer dat de band op het podium van Fortarock staat. De mannen doen hard hun best en John Tardy laat zijn strot flink tekeer gaan. Toch ontbreekt het een beetje aan interactie en de vaart gaat er soms uit tussen de nummers.
De heavy stage sluit af met Eluveitie. De band kan rekenen op een flinke portie toeschouwers die los gaan op de aanstekelijke pagan-/folkmetal die ze spelen. Eluveitie is dan ook een waardige headliner op dit podium.
Hoewel het al eerdere duidelijk is geworden dat de splitsing in de band een feit is, maakt zanger Chrigel Glanzmann op het podium bekend dat het optreden op Fortarock het laatste optreden in deze bezetting is en dat dat toch een bijzonder gevoel geeft. Dat zorgt toch voor wat emoties in het publiek en ook de band lijkt het niet onaangeroerd laten. Los van dit feit, maar misschien ook wel mede door het dit feit zetten de zes heren en twee dames een fantastische show neer die onmiskenbaar tot één van de beste optredens van dit festival gerekend mag worden. Het geluid is vol, er is een duidelijke afwisseling in sereniteit en kracht en het uitgebreide instrumentarium zorgt ervoor dat het dak (toch knap in de open lucht) er flink van af gaat. Het veld staat goed vol en het publiek reageert enthousiast op de set die gespeeld wordt. Zeker aan het slot van het optreden weet de band met de klassieker Inis Mona nog even flink te knallen voordat het doek voor deze bezetting definitief valt en de band een onvergetelijk optreden afrondt. Een optreden dat gepaard gaat met vreugde, maar zeker ook met weemoed en verdriet. Eluveitie houdt niet op te bestaan en de vertrekkende leden hebben al aangegeven ook door te gaan. Toch is dit tijdperk afgelopen en dat doet toch wel zeer.
Main stage
Op de main stage staan vandaag zes bands geprogrammeerd en de Architects trappen af. Het is wel leuk dat deze band vandaag Fortarock aandoet. Deze Engelse metalcoremuzikanten draaien alweer een tijdje mee en vergaren langzamerhand een flinke fanbase. Zo vroeg in de middag is nog niet iedereen klaar voor het metalcoregeweld van de band, maar het is goed dat de metalcore met de Architects ook een gezicht krijgt op dit veelzijdige festival. Ook in voorgaande jaren was deze metalstroming aardig vertegenwoordigd met onder meer Caliban en Hatebreed. Toch is het meestal even zoeken op de bill naar een metalcoreband. Zanger Sam Carter (sinds 2007 al bij de band) presenteert zichzelf en de band alsof het veld compleet vol staat en zoekt veel contact met het publiek. Hij is echter wel vergeten om te kijken naar de weersverwachting, want met zijn lange broek en shirt met lange mouwen moet het al lekker warm zijn. Het geluid verwaait wat, terwijl de jongens de set erg goed en strak afwerken. Met het nummer Gravedigger van het album Lost Forever/Lost Together sluit de band een retestrakke goede set af.
En terwijl de zon menig stuk blote huid doet verbranden maakt Suicidal Tendencies het hoofdpodium onveilig. Niemand minder dan ex-Slayer drummer Dave Lombardo zit momenteel op de drumkruk bij deze energieke band. Een band die bol staat van de adrenaline die maar op één manier zijn ontlading kan vinden en dat is gelukkig op het hoofdpodium van Fortarock. De ADHD-ers laten een aanstekelijke mix van (thrash)metal, hardcore en rap horen en de energie straalt uit naar het publiek. Het is ongelooflijk waar de heren de energie vandaan halen bij deze temperaturen. “Weten ze dan niet dat het warm is?”. Zanger Mike Muir is ondertussen 53 jaar, maar daar is niets van te merken, want hij springt als een jonge hond met zijn kniekousen van links naar rechts. Opvallend daarnaast is bassist Ra Diaz die als een stevig blok beton met zijn houding en basspel de show te stelen. Daaromheen rennen en vliegen gitaristen Dean Pleasants en Jeff Pogan mee in de draaikolk. De 50 minuten zijn voorbij voordat je ADHD kunt zeggen.
Amon Amarth kan het succes op dit podium voortzetten in deze warmte, maar in het Walhalla zal het ook wel eens wat warm zijn. Zanger Johan Hegg is na de opener First Kill (van het laatste album Jomsviking) reeds drijfnat van het zweet. Ruim twee maanden geleden stonden ze nog in de intimiteit van de Hall of Fame in Tilburg. Nu is het podium fraai uitgedost met twee enorme drakenkoppen en stenen met runen erop. Het geluid is meteen goed en de band doet waar het publiek voor gekomen is en dat reageert met de handen hoog in de lucht. Johan Hegg oogt ontspannen en de band bangt de head meermalen. Het mag geen wonder heten dat de setlist bestaat uit een aantal klassieker zoals Deceiver Of The Gods, Death In Fire en Guardians of Asgaard. Er is geen inkakmoment en het nieuwe nummer Raise Your Horns van Jomsviking doet het inderdaad goed bij het Amon Amarthpubliek. Wanneer Johan Hegg de hamer van Thor draagt volgt nog even Twilight Of The Thunder Gods. De band neemt afscheid, maar pas nadat Johan het publiek op het hart heeft gedrukt dat het goed is om te feesten vandaag, maar dat er zeker genoeg water gedronken moet worden bij de hitte van de dag.
Aan het eind van de middag kan het eigenlijk niet mis gaan met Megadeth op het podium. De band rond Dave Mustaine speelt een strakke set. En dat doen ze voor een flink volgestroomd veld. Maar daar blijft het ook bij. Erg veel contact met het publiek is er niet en de toeschouwers mogen genieten van een goed optreden zonder veel poespas en opsmuk.
Dat is eigenlijk bij Disturbed ook het geval en dat valt tegen. Voor het eerst sinds zes jaar bezoekt de band ons land en de verwachtingen waren hooggespannen. Dat valt tegen van de band die toch erg opzwepende muziek maakt. Het opent goed met 10.000 Fists In The Air en nog altijd lijkt het te gaan spetteren op het podium. Bassist John Moyer is een rasartiest. Hij heeft genoeg podiumervaring op mogen doen in de afgelopen jaren buiten Disturbed en is actief. Gitarist Dan Donegan (die samen met drummer Mike Wengren vanaf het begin bij Disturbed speelt) speelt eveneens met verve. Zanger David Draiman is goed gekleed en goed bij stem, maar het ontbreekt hem vandaag aan beweging. Het optreden spettert niet en dat valt toch tegen. Wanneer de set wordt omgetoverd met een akoestische gitaar, pauken, een piano en twee dames met strijkinstrumenten hoor je de nieuwsgierigheid rondzoemen. Wanneer de eerste tonen van de Simon & Garfunkel-cover Sound Of Silence worden ingezet wordt duidelijk dat de hit in Engeland onderdeel is van de set. Een smartphonemomentje gezien het aantal mobieltjes die de lucht ingaan. Het zware geluid van de pauken is zo doordringend dat het de boel overstemd en de borst doet trillen. Na deze cover blijken er nog een stuk of drie te volgen. Bij Killing In The Name van Rage Against The Machine is het publiek enthousiaster dan bij de nummers van Disturbed zelf. Het is bijzonder dat een band met zoveel eigen goede nummers terugvalt op covers in een set van een uurtje. Ik begrijp het niet. Er zijn coverbands die minstens zo goed spelen en veel minder kosten. Met de nummers Indestructible en de klassieker Down With The Sickness sluit de band af. Disturbed is een professionele band die het op Fortarock (helaas) toch af laat weten.
Grote afsluiter én trekker van het festival luistert naar de naam Volbeat. Je kunt je afvragen of deze Denen op een rock-/metalfestival thuishoren, duidelijk is wel dat je je overal druk over kunt maken. Bij Papa Roach heb je deze discussies ook altijd en die heb ik nog nooit kunnen betrappen op een slechte show. Ook Volbeat staat garant voor een strakke en goed set met nummers die raakvlakken heeft met de rock, de roll, de rockabilly en de country en western. Het publiek weet meteen wanneer het zover is, wanneer luide knallen de start aankondigen. De Denen spelen sterk en maken gebruik van een enorm scherm op de achtergrond waarop zowel figuren als de bandleden goed te zien zijn. Het gebruik van deze visuele elementen en een lekkere lichtshow passen goed in de late avondzon en schemering. De vlammen maken het nog leuker om naar te kijken en wie zijn kaartje voor Volbeat heeft gekocht, heeft vandaag de jackpot gewonnen, want het wordt dubbel en dwars terugbetaald door de sympathieke Denen. Naast de favorieten zoals Sad Man’s Tongue, Fallen en The Mirror And The Ripper komt er natuurlijk ook nieuw werk langs van hun onlangs uitgebrachte album Seal The Deal & Let’s Boogie. Hoewel het album pas twee dagen in de winkel ligt, denk ik dat het merendeel van het publiek al bekend is met de nummers. Zo worden onder meer The Gates Of Babylon, Goodbye Forever en Seal The Deal waarschijnlijk voor het eerst live in Nederland gespeeld. Het nummer Still Counting mag natuurlijk niet ontbreken in de set van Volbeat. De band kwam, zag en overwon, dat moge duidelijk zijn.
Wanneer we de optelsom kunnen maken, mogen we zeggen dat Fortarock goed geslaagd is. De voorzieningen waren uitstekend, er werd bij binnenkomst goed gecontroleerd, het programma was goed gevuld en liep op tijd en het gratis drinkwater was zeker een goede zet. Minpunt is en blijft de prijs van de munten. Daar is Fortarock geen uitzondering op, maar die loopt de spuigaten ondertussen uit. Op Fortarock is daarentegen de catering wel van hoge kwaliteit.
Ten aanzien van de optredens vandaag moet ik zeggen dat vooral Baby Metal en Disturbed erg tegenvallen. Gelukkig lieten Amon Amarth, Suicidal Tendencies, Fleshgod Apocalypse, Architects, Monster Truck, Abbath en Havok geen steken vallen en zetten, ondanks de hitte, een strakke show neer. Bij de bands die een excellente show hebben neergezet wil ik graag Volbeat, King Diamond, Swallow The Sun en vooral Eluveitie neerzetten. Over de hele linie echter krijgt het festival een dikke ruime voldoende. Het kleinschalige karakter met de grootse uitstraling is ook dit jaar weer realiteit geworden. Volgend jaar hetzelfde festival maar dan een weekje later op zaterdag 10 juni.
Foto’s door Harm Lourenssen
Fortarock 2016 – Goffertpark (Nijmegen) 05/06/2016
674
vorig bericht