Tiles – Pretending 2 Run

In 2008 bracht Tiles het album Fly Paper uit, deed het viertal een tournee en vervolgens werd het stil. Ze overwogen de handdoek in de ring te gooien, maar gingen uiteindelijk door. In 2012 kwam het live-album Off The Floor uit ter gelegenheid van het twintigjarig bestaan en nu, acht jaar na Fly Paper, is er eindelijk weer een studioplaat, Pretending 2 Run. Een dubbelalbum nog wel.
Met de nodige gasten, onder wie Mike Portnoy en diens zoon Max, Jethro Tulls Ian Anderson, de Canadese gitaarheld Kim Mitchell (van Max Webster-faam) op het onderstaande “Shelter In Place” en Matthew Parmenter. Die gasten zijn leuk – en in enkele gevallen ook erg opvallend – maar de heren zelf kunnen stuk voor stuk prima op hun instrumenten uit de voeten.
Er wordt bij Tiles vaak gesproken van een mix van progressieve rock en hardrock. Ik zou het liever ergens tussen progressieve rock en classic rock willen plaatsen, vergelijkbaar met Heaven’s Cry en Presto Ballet en ja, ook Rush. Goede riffs, songs met kop en staart, veel mooie koortjes en, heel prettig, het liedje staat voorop. Ondanks dat ze ook nog eens Rushproducer Terry Brown hebben weten te strikken, is Pretending 2 Run zeker geen Rushkloon geworden. Dat Rush diverse nummers – bijvoorbeeld “Voir Dire” en “Drops Of Rain” – prima had kunnen uitvoeren doet daar niet aan af. De langste track, het elf minuten durende “Taken By Surprise”, is door de fraaie orgelpartij een echt ouderwetse classic rocker geworden. Er zit een prima variatie in tempo en dynamiek, zonder dat er heel veel van genre wordt geswitcht. Het blijft steeds ergens tussen prog en classic rock zitten, ook bij de vaak wat technischer instrumentale rockers.
Om dat enigszins te doorbreken worden hebben ze er wat opmerkelijke intermezzo’s in verwerkt. “Refugium” is een quasi-religieuze koorpartij die je normaal alleen als intro verwacht. Zo niet bij Tiles. Het gaat bijna drie minuten door en gooit zo effectief het tempo even op zijn kop. Iets vergelijkbaars doen ze met “Meditatio” en vervolgens de electronica in “Other Arrangements”. Opvallend is ook “Fait Accompli”, dat je bijna als folkpop zou kunnen omschrijven.
De productie van Pretending 2 Run is echt helemaal perfect. Terry Brown heeft er nadrukkelijk een ongepolijst randje ingehouden, waardoor het te allen tijde een rockalbum blijft. Toch is er één (voorspelbaar) kritiekpuntje: een dubbelaar is wat veel van het goede. Okee, het is een concept-album, dus één verhaal, maar bijna honderd minuten is en blijft erg lang voor een studioplaat, ook als het niveau onveranderlijk hoog blijft. Zelfs Transatlantic durft dat niet aan.
Niettemin heeft Tiles een opmerkelijk goed en evenwichtig album afgeleverd met Pretending 2 Run. Laten we hopen dat ze ons de volgende keer niet weer acht jaar laten wachten.
[youtube id=”7WO5udph6ko”]
Tiles website