The Kenneths + The Muncie Girls + Anti-Flag (Jera On Air Pre-party) – Dynamo (Eindhoven) 21/06/2016

Hoewel in eerste instantie gepland voor de Mainstage staat Anti-Flag vandaag toch in de kleinere Basement. Op zich voor de bezoeker alleen maar mooi, dat beloofd tenslotte persoonlijker contact met deze band. En dat zullen ze ook waar gaan maken.
Voorprogramma The Kenneths komt uit Londen. Ze bieden hun excuses voor Brexit en voor het feit dat ze niet weten wat “hello” is in het Nederlands. Gelukkig blijkt dat met ons ‘’hallo” mee te vallen voor ze. Dit is hun eerste optreden buiten Engeland en het gaat ze prima af.
Met een stukje punkrock wat doet denken aan The Ramones en The Clash weten ze de zaal mooi op te warmen. Hun hele eerste EP komt voorbij en we krijgen ook een voorproefje van hun tweede EP. Hoogtepunt is wat mij betreft nummer New Bad Habit wat me wat deed denken aan Danko Jones, rauw, snel maar toch fun.
Ze laten zien dat je niet meer nodig hebt dan een bas, een gitaar en drums om punkrock te spelen. Knap ook hoe bassist Lewis geen noot mist terwijl een groot deel van het optreden zijn ogen verborgen zijn achter zijn lange haar.
Op het laatst laat zanger Josh zijn microfoon vasthouden door het publiek en mengt hij zich tussen hen. Altijd mooi!
Tweede act The Muncie Girls is wat tammer en meer poppy dan de eerste act. Ook hier slechts gitaar, bas en drums. Frontvrouw en bassiste Lande geeft de band een uniek gezicht en stem dat me soms doet denken aan The Go-Go’s (from way back). Het geheel komt gewoon erg sympathiek over, de sound is vrolijk en bouncy terwijl ze toch ook een politiek onderwerp als Brexit durven aan te snijden.
Dat het publiek echter toch is gekomen voor Anti-Flag blijkt echter uit hoe vol de zaal ineens is als ze op komen.
De eerste moshpit is bij het eerste chord al een feit en het publiek is meteen razend enthousiast.
Bassist Chris # 2 (ook verantwoordelijk voor de screams naast de cleanere vocals van Justin Sane) blijkt een meester in het bespelen en enthousiasmeren van de fans en doet ook grotendeels het woord. Hij weet de handjes aan het klappen te krijgen en krijgt de hele zaal van voor tot achter aan het springen.
Bij Fuck Police Brutality gaan alle middelvingers omhoog en luidkeels wordt er meegebruld. Als Chris ons vraagt om kennis te maken met onze buren in de zaal sta ik een paar seconden later ineens gearmd met ene Rob uit Eindhoven te springen als mijn allernieuwste beste vriend als bewijs hoe mooi de punkrock community kan zijn. Justin geeft ook aan hoe mooi hij het vindt dat mocht zijn muziek wereldwijd niet genoeg impact hebben hij zeker weet dat de 100+ mensen in de zaal zeker nooit een wapen zouden oppakken en zouden vechten in een oorlog. Hij, en later ook Chris vraagt het publiek dan ook om op elkaar te letten en respect naar elkaar te tonen. De moshpit is dan ook wild, maar netjes.
Voor hun laatste nummer vragen ze wat ruimte vrij te maken voor aan. Deze ruimte gebruiken ze om hun drumkit neer te zetten en plots staat drummer Pat Thetic tussen het publiek te drummen.
Op verzoek spelen ze nog een toegift waar de fans nog even gretig van gebruik maken om te crowdsurfen en een luttele fan vindt zijn weg nog even naar het podium.
“See you when we see you,” zo sluit Chris #2 hun optreden af. Ik hoop de heren ook snel weer te zien. Wat zij live laten zien kan geen album evenaren.