Epica – The Holographic Principle

Wie aan Epica denkt, denkt aan één van Nederlands grootste export producten. De band bestaat in tussentijd al ruim veertien jaar en is nog lang niet uitgefeest in de metal scene. Dertig september zal Epica hun meest nieuwe pareltje “The Holographic Principle” presenteren aan de wereld. Zoals we van Epica ondertussen wel gewend zijn, zal de band zichzelf weer weten te overtreffen. Met alweer hun zevende album wat uit zal komen, heeft de band kosten nog moeite gespaard om wederom een meesterwerk te kunnen presenteren. Wie facebook de afgelopen weken heeft gevolgd heeft ook in drie video’s kunnen zien hoe de band aan het werk is gegaan en waren er zelfs al fragmenten van het nieuwe album te horen. Inmiddels ben ik zelf het album al een tijdje aan het luisteren en wordt het nu toch echt wel tijd om mijn hersenspinsels met jullie te delen. Een moeilijke klus aangezien er zoveel diepte en lagen in het album zitten dat het haast onmogelijk is om dit tot in detail te beschrijven. Bij elke luister beurt ontdek je weer iets nieuws wat je eerder nog niet hebt gehoord, wat het een heel avontuurlijk album maakt.
Het album begint bij de intro Eidola. De eerste uitheemse instrumenten zoals trommels en blaas instrumenten creëren een duister sfeertje. Een beetje luchtigheid krijgen we door het koor die op engel achtige manier hun steentje bijdragen. Subtiel piano werk door Coen werkt magisch. De opbouw van deze intro is dan ook typisch Epica.
Vol gas gaan we verder met Edge of the Blade. Een heerlijke up tempo binnen komer. Een bombastisch nummer wat ruimte biedt voor meezing refreinen. De veelzijdigheid die Simone inmiddels heeft gecreëerd in haar stem is in dit nummer ook duidelijk te horen. Van de hoge tonen en uithalen tot het meer subtiele werk, alles komt voorbij. De grunts van Mark zijn nog duisterder dan ze al waren en geven dit nummer zoveel meer diepte.
Als derde vinden we A Phantasmic Parade. Op bombastische manier gaan we weer verder. De leuke melodie op piano geven het nummer een zekere luchtigheid en speelsheid. Wat pittigheid wordt gecreëerd door een super strakke gitaarsolo in het midden van het nummer. Om daar nog even een saus van beukende drums en bolle bass overheen te gieten maken het alleen maar smakelijker om dit nummer te luisteren.
Van Universal Death Squad is in tussen ook al een video verschenen. Volgens Simone één van de nummers waar ze naar uit kijkt om live te gaan spelen. Van het subtiele begin, wat niet al te lang duurt, wordt er gelijk weer een tandje bijgezet op de drums. De beukende drums blijven een belangrijke rol spelen in het nummer. In mars vorm raast het nummer voort en kan je denkbeeldig het leger robotten al zien optrekken. Ook hier weer lekkere haken en ogen waar je lekker achter blijft hangen en die het een boeiend nummer maken. Ook mag Simone weer flink uitpakken op vocaal gebied, heerlijk.
Divide and Conquer was bij de eerste luisterbeurt al een persoonlijke favoriet. De intro met een duidelijk vuurgevecht laten de terreur horen van deze tijd. Onheil wordt voorspeld en die krijgen we ook. Op stampend tempo gaan we door het nummer. Het is dan ook lastig om bij dit nummer stil te blijven zitten. De grunts wisselen in dialoog af met de zang van Simone. Op de achtergrond horen we het koor. Het gevoel van goed en kwaad komt hier heel erg naar voren. De grunts van Mark zouden zomaar het kwaad kunnen zijn terwijl de zang van Simone het goede zouden kunnen vertegenwoordigen of de hoop op goede dingen. De Oosterse toon iets voorbij de helft van het nummer zou kunnen suggereren dat het om conflicten gaat die we dagelijks op tv kunnen volgen. Terroristische aanslagen zitten voortdurend in onze gedachten.
Verder met Beyond the Matrix. Een iets luchtiger nummer wat het voor mijn gevoel erg goed live zal gaan doen. Ik kan haast de springende massa al voor mij zien, hopelijk gebeurt dit ook tijdens de release op Epic Metal Fest. Op tempo gebied is dit ook een ideaal headbang nummer. Op de helft van het nummer waan je je haast in de Efteling in droomvlucht om heel snel weer naar de realiteit gewekt te worden door pakkende grunts. Als je dan ook nog omver geblazen wordt door diepe bass en rollende drums. Daar overheen ook nog eens een rete strakke gitaarsolo waar je U tegen zegt, dan weet je dat het niet beter meer gaat worden.
Once Upon a Nightmare is het rustigste nummer op het album, wat heel veel ruimte geeft voor veel instrumentaal werk. Het nummer zou zo gebruikt kunnen worden als filmmuziek. Het klinkt Episch en vol. Toch horen we Simone ook voorkomen, die ook hier in de hoge tonen weer mag gaan uit pakken. Dat doet ze dan ook met verve en loepzuiver. Kippenvel, oh ja! Het is dan ook een echt sprookje in duistere zin dan om dit nummer te beleven. Sluit je ogen en luister het nummer met alle zintuigen en je zal merken wat ik bedoel.
Nummer acht wat op het album te vinden is, is The Cosmic Algorithm. Hier is duidelijk dat Ariën (The beast), Rob en Isaac zich flink hebben mogen uitleven. Gedaan met de rust en full power vooruit. Gas op de krukas is met vlagen dan ook erg toepasselijk. Het steviger werk wisselt elkaar mooi af met de iets rustigere refreinen om dan toch weer ff vol de beuk erin te gooien door middel van leuke intermezzo’s. Ook mag hier een vlijmscherpe gitaarsolo niet vergeten worden.
We hebben nog een paar nummers te goed en de volgende is Ascension – Dream State Armageddon. Simone wordt begeleid door piano maar al snel komt daar een onheil spellend bassloopje overheen. Dit voorspelt weer een heavy nummer en dat klopt ook. Mark mag volle kracht weer mee grunten en ook dat klinkt weer dik in orde. Ook Ariën op drums heeft duidelijk nieuwe batterijen in zijn armen en benen gestoken en mag ook hier weer vol gas gaan op de dubbele bassdrums. Hij heeft dan ook niet voor niks de bijnaam The beast. Dat hij ook een duistere stem op kan zetten horen we ook hier terug in een klein stukje gesproken tekst. Ook hier heb ik bij vlagen het idee of ik de sound al eerder heb gehoord. Het gebruik van het koor werkt ook hier weer prima.
Dancing in a Hurricane nodigt op midden oosterse toon ons uit om te gaan buikdansen. Duizend en één nachten is denk ik wel de juiste therm om het gevoel van het nummer weer te geven. Met vlagen waan ik mij in de Fata Morgana in de Efteling. Wacht, hoor ik daar het welbekende deuntje van deze attractie? Ook hier is wederom ruimte genoeg om tijdens een optreden heen en weer te gaan zwaaien en mee wiegen op de ritme van de muziek om daarna een windmolen te gaan creëren met wapperend haar. Dit is ook een nummer wat in mijn favorieten lijst staat van het album.
Time flies en ook bij dit album. Nog twee nummers te gaan en we kunnen weer van vooraan beginnen. Tear Down Your walls begint rustig en lijkt een balad te gaan worden maar niets is minder waar. Voor de eerste minuut van deze track is verstreken mogen de mannen van Epica helemaal los gaan en raggen! Vol gas vooruit! Mark steekt van wal met zijn alles vernietigende grunts die een grote rol spelen in deze track. Met vlagen passeren zelfs dubbele grunts, wie deze tweede voor zijn rekening neemt is mij nog de vraag maar daar komen we vast live achter. Tear Down Your Walls blijft redelijk full power gaan maar toch bieden de refreinen genoeg ruimte om wat gas terug te nemen. Een heerlijk nummer.
Als hekkensluiter vinden we de titeltrack The Holographic Principle – A Profound Understanding of Reality. De langste track wordt, zoals we dat van Epica gewend zijn, tot het laatste bewaard. Vaak is dit ook een nummer waar dan ook voor een laatste keer alles uit de kast getrokken wordt. Zo ook weer met The Holographic Principle – A Profound Understanding of Reality. Met zijn dik elf minuten is er genoeg ruimte om uit te pakken en onze verwachtingen waar te maken. Het nummer begint op epische manier met een koor die ook nog versterkt worden door strijkers en piano. Ook is er genoeg ruimte voor gitaarsolo’s, niet zomaar om een leeg gat op te vullen maar om een brug te slaan naar de volgende fase in deze track. De grunts van Mark krijgen ook hier weer een mooie plek. Simone mag ook haar stem flink gaan gebruiken en dat doet ze met volle overtuiging. Als ik dit nummer kort zou moeten omschrijven dan is het een track die bol staat van Epische invloeden. Bombastisch is ook een therm die niet misstaat. Alle haken en ogen in de nummer werken fijn. Elke keer weer lijk je een ander stukje te ontdekken van een andere wereld om toch weer terug te keren naar het oude vertrouwde. Een mooie en waardige afsluiter.
Het album om kort te gaan:
Het is duidelijk dat Epica zich wederom heeft overtroffen. Bij elk album denk ik steeds weer, dit kan niet meer beter worden dan dit. Maar toch slaagt Epica er weer in om dit toch weer voor elkaar te krijgen. Door het gebruik van veel meer instrumenten, die eerst in sample vorm werden gebruikt, maar nu dus in live vorm krijgt het album nog meer diepte door alle lagen die gecreëerd worden. Het is ook erg moeilijk om alle lagen te ontfutselen want het zijn er vaak heel veel. Dat maakt het dan aan de andere kant ook weer leuk om het album te luisteren omdat je steeds weer nieuwe dingen hoort die je eerder nog niet ontdekt had. Als het ware een avontuur wat je beleefd. Alle nummers staan bol van lekkere haken en ogen waar je heel erg fijn achter blijft haken. Het is ook niet gek dat er ook verder geborduurd is op eerder werk wat al succesvol was. De snipets waarvan je het idee hebt ze al te kennen zijn daarom zo fijn om te horen. Kortom, The Holographic Principle is geen gewoon album. Het is een Epische beleving.
Line Up:
Simone Simons – Zang
Mark Jansen – Zang , gitaar
Coen Janssen – Toetsen
Rob van der Loo – Bass
Isaac Delahaye – Gitaar
Ariën van Weesenbeek – Drums
Tracklist:
Eidola
Edge of the Blade
A Phantasmic Parade
Universal Death Squad
Divide and Conquer
Beyond the Matrix
Once Upon a Nightmare
The Cosmic Algorithm
Ascension – Dream state Armageddon
Dancing in a Huricane
Tear Down Your Walls
The Holographic Principle – A Profound Understanding of Reality