Roxin' Palace – Freaks Of Society

De Italiaanse sleaze-rockband Roxin’ Palace bestaat sinds 2011 en is reeds aan z’n tweede langspeler toe, de eerste in de nieuwe bezetting. Met Freaks of Society drijft de band mee op de stroom van de hernieuwde belangstelling voor het genre. Sleaze en glam-metal hebben met het (Winter)Sleazefest in Amsterdam en het WildFest in Vlaanderen sinds kort zelfs hun eigen festivals en ook de verwante hardrockbands spelen opnieuw voor volle zalen. Op het WildFest leerden we eerder dit jaar nog de volledig vrouwelijke Italiaanse band Cellulite Star kennen. Het volledig mannelijke Roxin’ Palace doet het behalve in Italië ook al goed in Slovenië en Tsjechië.  Nederland en België zijn voorlopig nog onontgonnen gebied. Met Freaks of Society moet deze Italiaanse band zich vooraan in het peloton van de sleaze in Europa kunnen nestelen. Nog een tandje bijsteken inzake de teksten en ze kunnen misschien een podiumplaats versieren en ooit op het niveau komen van hun Amerikaanse idolen.
 
Op dit album speelt Roxin’ Palace wel erg vaak leentje buur bij bands uit de jaren ’80 als (vooral) Mötley Crüe, Skid Row, L.A. Guns, Bullet Boys en Ratt, maar beter goed gepikt dan slecht zelf gevonden. Het stoort overigens niet dat al eens een riff of een akkoordenschema van een andere band overgenomen wordt, want het totaalplaatje klopt telkens wel bij Roxin’ Palace. De band brengt de twaalf songs met veel passie en gevoel voor drama, net zoals het genre dat voorschrijft. Met de  muziek en de meezingrefreinen zit het meestal snor, maar aan de rest van de teksten kan nog wat gewerkt worden. Tekstueel gaat het, zoals het genre dat voorschrijft, hoofdzakelijk over de jacht en de vangst van de liefde en het proberen lijmen van gebroken harten, maar ook onderwerpen als drugs en misdaadbendes worden hier niet uit de weg gegaan. Ook daarvoor verdient deze Italiaanse band een pluim.
 
Positieve uitschieters op Freaks of Society zijn o.m. Little Lizzy, F.A.N. en Monkey Junkie, drie nummers waarop het gaspedaal flink ingedrukt wordt. Ook Monsters Love en Gangsters Eraser hebben een leuke drive. Er staan net zo goed een paar missers op, vooral mid-temponummers als Postatomic Hotel. Dat nummer  slaat geen deuk in een pakje boter. Ook op de halve powerballad L.A. Mist gaat (pun not intended) gaan de zanger en giatrist volledig de mist in. Maar dat zorgt er ook voor dat deze Italianen nog wat marge hebben om te groeien, want voor de rest wordt er mooi volgens het boekje gerockt en vliegen de scheurende gitaren je rond de oren.
 
Liefhebbers van pakweg Mötley Crüe, Ratt, Extreme, Crazy Lixx, Nasty Nuns, Rebelstar en WildHeart zullen vast ook Roxin’ Palace in de armen sluiten. De sleaze-scene is een topband-in-wording rijker.
 
https://www.facebook.com/roxinpalace/
https://www.youtube.com/user/ROXINPALACE