Eric Johnson – EJ

Op EJ wordt de albumtitel gevolgd door de omschrijving ‘Song Explorations on Acoustic Guitar And Piano’. Beter had het niet omschreven kunnen worden.
Eric Johnson heeft dus de elektrische gitaar terzijde gelegd en zich uitgeleefd op akoestische gitaar (zowel met stalen snaren als met nylon snaren) en in mindere mate piano.
De opener is een instrumentale cover van Simon & Garfunkel’s “Mrs. Robinson”, die zó anders is dan het origineel dat je ‘m niet herkent als je even niet oplet. Het is dan ook een versie zonder de vocale harmonieën en met veel ingewikkelder fingerpickingpatronen.
Er staan naast negen nieuwe, eigen songs nóg drie covers op: nog eentje van Simon & Garfunkel, “Scarborough Fair”, met zang en piano, Jimi Hendrix’ “One Rainy Wish” (met gitaar en piano) en “The World Is Waiting For The Sunshine” van Mary Ford en een van de vaders van de elektrische gitaar, Les Paul. Hij durft de covers stevig te verbouwen en dat is sowieso een pluspunt.
Meestal is de uitvoering met een of twee instrumenten, soms is het wat uitgebreider, zoals “Wrapped In A Cloud”. Juist met die grotere bezetting is het wat aan de softe kant. Tegelijkertijd is het wel dé track voor airplay. De tracks met spaarzamer instrumentatie zijn veelal in één keer of bijna in één keer opgenomen. Dat laatste zorgt voor een incidenteel nootje dat net niet helemaal perfect klinkt, maar dat het tegelijkertijd veel meer pit geeft. Johnsons spel is al heel precies uitgevoerd, dan is zo’n minieme imperfectie juist heel prettig. Bovendien is juist in die songs het fingerpicking nog een niveautje hoger om voor voldoende body te zorgen. Dat Johnson ook een begenadigd pianist is, was me tot dit album ontgaan. “Scarborough Fair” en “November” zijn twee van de tracks die door piano gedragen worden en die andere kant belichten.
Johnson heeft gezorgd voor veel afwisseling: in tempo, zang of instrumentaal, gitaar of piano en grootte van de bezetting. Desondanks is het album wat mij betreft net wat te lang. Ik heb na afloop in elk geval behoefte aan wat flink scheurende gitaren. Dat is echter vooral een kwestie van smaak, de unplugged-rage was destijds ook niet echt aan mij besteed. Hoe dan ook, er staan waanzinnig mooie tracks op en Johnson laat op EJ een (iets) andere kant van zichzelf zien.

Eric Johnson website