Terugkijkend is 2016 een jaar zoals andere jaren. Een jaar vol persoonlijke hoogtepunten zoals het behalen van de Master na twee jaar studeren, maar ook dieptepunten door het overlijden van dierbaren en het verdriet dat daarmee gepaard gaat.
Ik startte het jaar nog volledig in de rouw rond Lemmy Kilmister, niet wetende dat helaas vele coryfeeën nog zouden volgen het afgelopen jaar die het aardse leven verruilden voor het eeuwige. Daarmee werd mijn jeugd het afgelopen jaar volledig aan gruzelementen geslagen door de dood van David Bowie, Keith Emerson, Glenn Frey, Prince, Vanity 6, Steve Burns, Andrew Sachs (Manuel uit Fawlty Towers), Alan Rickman, Carrie Fisher (prinses Leia uit Star Wars), Fidel Castro, Leonard Cohen en niet te vergeten Rick Parfitt en George Michael. Allemaal namen die iets hebben betekend in de afgelopen decennia voor mij. Bijzonder triest vond ik het overlijden van Tom Searle, de gitarist van The Architects. Veel te vroeg liet deze gitarist het leven, maar volledig ontgoocheld was ik door het plotselinge heengaan van gitarist Pjotr Grudzinski van Riverside. In de kracht van zijn leven liet hij familie en vrienden vol verdriet achter na een plotseling hartaanval. Een gitarist die met één enkele noot zoveel emotie naar boven wist te halen. Een gitarist die Riverside mede groot had gemaakt en waarvan het gitaarspel niet vervangen lijkt te worden.
Gelukkig was er ook heel veel muziek in 2016. Zoveel dat een lijstje maken met daarin de favorieten lastig, zo niet onmogelijk is. Ik probeer in onderstaand stuk tekst wat overzicht te scheppen.
Gevestigde Orde
Vanuit de gevestigde orde waren er de nodige albums die er voor mij uitsprongen. Het jaar begon al goed met Ghostlight van Avantasia. Bijzonder fraai hoe Tobias Sammet weer een kwalitatief hoogstaand album wist af te leveren. Gelukkig lukte dat ook bij In Flames, KoRn, Dead Daisies, Black Stone Cherry, Treat, Amon Amarth, The New Black, Death Angel, Axel Rudi Pell en Emil Bulls. Stuk voor stuk bands die na al die jaren nog altijd albums weten af te leveren die van hoogstaande kwaliteit zijn. Opeth wist me niet het hele album te overtuigen, maar Mikael Akerfeldt heeft wel een paar uitzonderlijk mooie composities op Sorceress gezet en na zestien jaar kwam Kansas zomaar met een album uit de hoge hoed die me meer dan normaal heeft bekoord. Top drie bij de gevestigde orde zijn Solution .45, Gojira en Evergrey. Ik kan niet bepalen welke band er het meest uitspringt, omdat de muziek nagenoeg niet te vergelijken is.
Live
Gojira is wel de band die me bij Graspop bijna letterlijk omver heeft geblazen. Live is deze band niet te vergelijken met een ander. De band speelt niet alleen uitstekende composities, ze doen het ook nog eens verpletterend stevig en retestrak waarbij ogen en oren synchroon worden verwend. Graspop wist natuurlijk nog veel meer te bieden. Zo zagen we Twisted Sister, Iron Maiden, Saxon, Powerwolf, Trivium en het altijd goede kwartet Slayer, die ongenaakbaar altijd live kwaliteit levert. Op de kleinere podia wisten vooral Bury Tomorrow en Skindred te zorgen voor onvergetelijke momenten. Amon Amarth gaat dit jaar te boek als band die ik het meest heb gezien in één jaar. Op Graspop, op Fortarock, maar ook bij de intieme show in de Hall Of Fame in Tilburg eind maart. Een mooi optreden waar de band het nieuwe album presenteerde en het alleen moest hebben van het geluid en de kracht van de composities. 250 anderen mochten mee genieten van dit intieme concert van de band.
In Nederland mocht ik genieten van Fortarock dat op de een of andere manier geen vervolg krijgt in 2017. Mooi was het gevarieerde programma dat aangeboden werd. Absoluut dieptepunt was Baby Metal, maar daar tegenover 
lieten de heren van Architects, Havok, Fleshgod Apocalypse en Amon Amarth geen steken vallen. Hoogtepunten op het festival beleefde ik bij het optreden van Swallow The Sun. Zes heren die, in het zwart gekleed, onverstoorbaar hun (doom)metal foutloos over de hoofden heen bliezen. Maar ook het optreden van Eluveitie kreeg een bijzonder tintje. Niet alleen wist de band het publiek goed te vermaken. Het was ook het laatste optreden in die bezetting en dat gaf het geheel toch een emotioneel tintje. Daarbij wist een zeer energieke band als Suicidal Tendencies me live te overtuigen en later het jaar zeker ook met het nieuwe album van de band. Zout was het optreden van Disturbed. Gelukkig wist de band later in het jaar op Graspop beter te overtuigen.
Metalcore
In Rotterdam was er sprake van een hoofdprijs. Op het gratis Baroeg Open Air mocht ik wederom getuige zijn van een show van Caliban. Deze Duitse metalcoreband gaf precies waarvoor ik gekomen was en overtuigde. Met Caliban ben ik daarmee gekomen bij de metalcoreafdeling van deze terugblik. In dit genre lijken bands als paddestoelen uit de grond te komen en vaak met verrassende muziek. Helemaal blij ben ik geworden van de albums van Caliban, Hatebreed, Soilwork en het Franse Magoa. Deze vier bands brachten het afgelopen jaar een album uit dat me zeer aansprak. Verrassend voor mij waren de albums van de jongen honden van To The Rats And Wolves, Annisisokay, Words That Burn, T.A.N.K., Breakdown Of Sanity, Beyond All Recognition, de Canadese metalcoresensatie Keychain en het nog onbekende maar uitstekend spelende Landmvrks.
Het valt me op dat veel van de bands die mij aanspreken uit Frankrijk komen, maar ook uit Nederland en België hebben we genoeg goede albums mogen ontvangen.
Nederland en België
Profuna Ocean beet de spits af. Een progressief rockend album dat potten wist te breken, maar in dit genre hebben ook The Aurora Project en Alarion mooie albums afgeleverd. Heftiger ging het eraan toe bij 3rd Machine, Fields Of Troy, Bring On The Bloodshed, Arkan, Manu Armata, Charcoalcity en Royal Jake. Bands die allemaal met de voeten stevig in de klei staan en een portie herrie weten voort te brengen.
The Aurora Project, Alarion en Profuna Ocean hebben de brug geslagen naar het genre dat bekend staat als progressieve rock. Een genre waarin ik me goed thuisvoel.
Prog(ressieve) Rock
Misschien niet het beste album dat ze ooit gemaakt hebben, maar wel een bijzonder album door de dood van Pjotr is het album van Riverside. Een album dat louter instrumentale nummers kent en ongetwijfeld door de emotionele lading toch een plek krijgt in dit stuk. Geoff Tate kwam met het tweede deel van Operation: Mindcrime. Een mooi vervolg op het eerste deel. Kwaliteit gegarandeerd lijkt het bij de albums van Fates Warning, Long Distance Calling en Headspace. Nieuwelingen voor mij die met een prachtig album kwamen zijn het Griekse Poem, Sunburst, Wolverine, Face The Day, Blind Ego en het Chileense collectief The Aisles Project en Bauda. Maar boven dit alles staat het album Disconnect van Airbag. Misschien toch wel het mooiste album dat dit jaar afgeleverd is.
Van het uiterst uitgebalanceerde spectrum naar de andere kant, waar extremiteit en brutaliteit een groter accent krijgt.
Extremere metal
Want ook het afgelopen jaar ben ik een aantal keer wreed van mijn stoel gestuiterd door de niet ontzeggende kracht die me bereikte door mijn boxen. Throne Of Heresy is één van die bands, maar A Sense Of Gravity en Tongues wisten me zeker te raken (vaak in tweede instantie). Koploper in dit stuk is Despised Icon die met Beast alles overtrof het hele jaar.
Tot slot
Tot slot is er nog de band die mij reeds sinds 2008 stevig in de ban heeft. Met Amon Amarth had ik een drieluik
(concert, albumreview en interview), maar dat haalt het niet bij het drieluik dat ik met Theocracy had. Niet alleen leverde deze band met Ghostship een uitmuntend album af, ook het optreden op het Brainstorm festival en het interview dat ik mocht hebben met Matt Smith zorgden voor een warme herfst. Een ervaring die ik mee mag nemen.
Conclusie
Allereerst is deze terugblik mijn eigen terugblik en ik ben me er heel erg van bewust dat dit slechts een gedeelte is van wat mij ter ore is gekomen. Het is zeker geen absoluut overzicht. Samengevat kom ik tot de volgende volgorde: (maar dat kan ieder moment weer veranderen)
- Airbag – Disconnect
- Theocracy – Ghostship
- Evergrey – The Storm Within
- Caliban – Gravity
- Magoa – Imperial
- Despised Icon – Beast
- Gojira – Magma
- Avantasia – Ghostlights
- In Flames – Battles
- Poem – Skein Syndrome
2017
Wat zal het komende jaar ons dan brengen. Ik hoop wat minder traantjes om weg te pinken in ieder geval. Mijn favoriete band Kiss komt in ieder geval naar Nederland en de kaarten liggen al klaar. Daarbij hoor ik tot de gelukkigen die later in het jaar (september) Ayreon Universe mogen beleven. Het beste kerstcadeau dat ik ooit heb mogen ontvangen. Graspop zal ook bezocht worden. Een paar mooie namen op de affiche zorgen er voor dat wij ons 
de vrijdag (onder andere Rammstein) en de zaterdag (onder andere Deep Purple, In Flames, Axel Rudi Pell, Avatar) gaan vermaken. Voor zondag zullen de kleinere podia ons domein (Hatebreed, Opeth, Anathema) veelal zijn, want met een headliner als Evanescence kunnen we de zondag weer vroeg terug naar huis.
De eerste albums staan reeds aan de deur van 2017 te kloppen, dus dat het weer muzikaal genieten wordt, daar ben ik vrijwel zeker van.
Wens ik alle lezers, volgers e.d. van Rockportaal nog een heel goed 2017.