Terugblik 2016 van Arjen de Graaf

Muzikaal gezien was 2016 voor mij een leuk jaar. Niet echt heel bijzonder maar ook zeker niet slecht. Opvallend is dat de platen die mij het meest aanspreken van het afgelopen jaar veel gemeen hebben met elkaar. De muziek van bands als Monster Truck, Wolfmother, The Brew en Dewolff ligt qua invloeden nou eenmaal diepgeworteld in de jaren 70. Niks nieuws dus maar het wordt wel met veel bezieling gespeeld en daar gaat het om. Toch zou ik graag weer eens een knaller van een A.O.R. plaat willen verwelkomen of meer te gekke hardrock albums. Een aantal oude helden zijn ook nog altijd in zeer goede doen. Zo levert Glenn Hughes een van zijn beste solo albums af en komt Cheap Trick zelfs in aanmerking voor album van het jaar met een plaat die niet onder doet voor hun klassiekers van lang geleden. Een hele prestatie. En over oudjes gesproken, de Rolling Stones komen eveneens met een prachtige plaat op de proppen. Dat het een coveralbum is doet niets af aan het feit dat de groep in tijden niet zo bevlogen heeft geklonken. Als Doyle Bramhall II met nieuw werk komt ben ik op voorhand al enthousiast. Ik heb nou eenmaal een enorm zwak voor deze man. Hij komt in 2017 zelfs naar Nederland voor een aantal optredens. Ik kan niet wachten. De top 10 wordt gecompleteerd door uitstekende platen van The Cadillac Three en de Ruben Hoeke Band. Met Live Today is Ruben Hoeke overigens verantwoordelijk voor het mooiste nummer van 2016. Albums die net buiten de top 10 vallen zijn die van Tygers of Pan Tang (verrassend goede plaat), The Last Hero van Alter Bridge (prima album maar het begint allemaal wel erg op elkaar te lijken) en Acid Roulette van Scorpion Child.  Er waren ook een aantal releases die niet slecht waren maar toch ook niet helemaal aan de verwachtingen voldeden. White Bear van The Temperance Movement bijvoorbeeld of Pierced Arrow van The Rides. De supergroep met o.a. Stephen Stills. Beide bands maken met hun tweede album beduidend minder indruk dan hun debuut. Dat geldt ook voor Blackberry Smoke. Like An Arrow is een leuke plaat maar kan mij op een enkel nummer na niet echt raken.
Albums:
1 Monster Truck – Sittin’ heavy
2 Cheap Trick – Bang zoom crazy….hello
3 The Brew – Shake the tree
4 Wolfmother – Victorious
5 Dewolff – Roux-Ga-Roux
6 The Cadillac Three – Bury me in my boots
7 Glenn Hughes – Resonate
8 Rolling Stones – Blue & lonesome
9 Ruben Hoeke Band – Sonic revolver
10 Doyle Bramhall II – Rich man
Op concertgebied viel er voldoende te genieten maar ik heb wel eens betere en interessantere jaren meegemaakt in dat opzicht. Bruce Springsteen was uiteraard een hoogtepunt op zich. Als je 3,5 uur lang 70.000 mensen weet te vermaken zonder dat het een seconde verveelt dan ben je een hele grote. Toch waren de The Dead Daisies voor mij de verrassing van het jaar. Deze supergroep (met o.a. Doug Aldrich en John Corabi) doet op het podium exact wat ze op basis van hun reputatie en kwaliteiten moeten doen. Het dak gaat eraf. De gehele band straalt zoveel plezier en gedrevenheid uit en het onderlinge respect voor elkaar is groot. Prachtig om te zien. En muzikaal staat het als een huis. Een ander hoogtepunt was het optreden van The Cadillac Three. Deze Southern rockers komen live (net als The Dead Daisies) veel beter tot hun recht dan in de studio. Dat geldt ook voor The Temperance Movement die in de Melkweg laten horen hoe hun laatste album eigenlijk had moeten klinken. Ook Foreigner was ouderwets goed met oudgediende Mick Jones die het hele optreden meedeed. Dat is lang niet altijd het geval namelijk. ELO in de Ziggo Dome was ook een feest der herkenning met een hoog meezinggehalte en een prachtige show. Een speciale vermelding is er voor Last in Line. De groep van voormalig Dio leden Vivian Campbell en Vinny Appice die als support act van Saxon in amper 45 minuten laten zien en horen waarom die originele Dio line-up zo bijzonder was. De onderlinge chemie tussen Campbell en Appice is geweldig. Met Phil Soussan op bas als vervanger voor Jimmy Bain die een paar maanden daarvoor is overleden wordt de sound van die eerste twee geweldige Dio albums perfect neergezet. Ik had na 5 seconden het kippenvel al op de armen staan. Eigenlijk waren dit de mooiste 45 minuten van 2016.
Concerten:
1 The Dead Daisies – De Helling, Utrecht
2 Bruce Springsteen – Malieveld, Den Haag
3 The Cadillac Three – Sugarfactory, Amsterdam
4 The Temperance Movement – Melkweg, Amsterdam
5 Foreigner – Tranzbunnen, Köln
6 Last in Line – Hedon, Zwolle
7 ELO – Ziggo Dome, Amsterdam
8 The Brew – Underground, Lelystad / Paradiso, Amsterdam
9 Simo – Paradiso, Amsterdam
10 Alter Bridge – Heineken Music Hall, Amsterdam
Eind mei speelde Status Quo de feesttent in Pesse plat. Dat is op zich niet zo bijzonder ware het niet dat dit achteraf gezien de laatste keer zou zijn dat de groep met Rick Parfitt in Nederland op het podium zou staan. De gitarist kreeg een week na dit optreden een zware hartaanval waarna hij fysiek niet meer in staat was om bij Quo terug te keren op het podium. Net op het moment dat hij klaar leek te zijn voor een nieuwe fase in zijn leven en plannen had voor een solo album en biografie wordt een infectie hem op 24 december alsnog fataal. Voor mij als fan een inktzwarte dag in een toch al dramatisch jaar wat dat betreft. Een dag later overlijdt George Michael waardoor het overlijden van Parfitt volledig wordt overschaduwd. Ten onrechte. Voor mij was Parfitt de beste slaggitarist die ik ooit gezien heb. Absoluut “one of a kind”. R.I.P. held!!