Motorfingers – Goldfish Hotel

Je zult in Italië wonen en je muzikale hart hebben verpand aan de Amerikaanse rockmuziek. De gitaristen Max Barbolini en Andrea Spezzani besloten om zelf een band op te richten die de rockspirit in zich zou hebben. Dat resulteerde tot nu in twee EP’s. Van de eerste EP MSC werden twee composities gebruikt voor de film Spark Preludio. De tweede EP Brand New Skin bevatte covers van Rain (The Cult) en Give Into Me (Michael Jackson). In 2011 werd het eerste echte album Black Mirror opgenomen. Een album dat goed werd ontvangen.
Met het vertrek van de bassist en de zanger was het even zoeken naar goede vervanger, maar met bassist Faust (ex-Golden Sextion) en zanger Abba (NIghtglow) werd gestart met het schrijfproces voor de elf composities op het nieuwe album Goldfish Hotel.
Het (nieuwe) stemgeluid bij Motorfingers is zeker niet onprettig, moet ik zeggen. Gedurende het album laat Abba horen dat hij wel over de nodige zangkwaliteiten beschikt. Vooral in het sterk rockgeoriënteerde bandgeluid komt zijn wat schuurpapieren stem mooi tot zijn recht.
In de wat meer balladachtige nummers blijft hij daarbij stevig overeind. XXXIII begint lekker akoestisch en bouwt zich voort als ballad waarbij de stijl van bijvoorbeeld Twisted Sister mooi naar voren komt. Daar ligt geloof ik ook wel de basis van het geluid van Motorfingers. Het hele album rockt ergens tussen Twisted Sister en Five Finger Death Punch in. Stevige rock met een geoefend oog/oor voor een melodieus karakter. Voorbeelden vind je in Walk On Your Face, Pull The Tail en Behind This Fire.
Toch is het nog net niet zo gepolijst als de Amerikaanse collega’s. Obscene begint met een bijna ranzig bluesrockintro. Hellyeah of de Dead Daisies zouden jaloers zijn. En hoewel het nummer verder grooved, is het toch minder intens dan het intro. Het daarop volgende Day Of Dawn lijkt sterk op Obscene. Een beetje teveel tot er een akoestisch moment wordt ingezet dat uitmondt in een goede gitaarsolo.
Halverwege het album bemerk ik dat ik mijn aandacht niet altijd optimaal bij het album kan houden. Het uptempo Pull The Tail pept me wel weer op, maar de nummers lijken wel wat op elkaar. Met uitzondering van Nothing But A Man. Ik praat hier niet over een ballad, maar liever over een rustiek nummer. Het geluid van de akoestische gitaar in combinatie met strijkinstrumenten (viool bij Lucio Stefani) en het schorre stemgeluid van Abba biedt genoeg amusement bij deze compositie.
Ik heb me met Goldfish Hotel best goed vermaakt. De nummers afzonderlijk klinken sterk en hebben een degelijke drive. Bij elkaar klinkt het een beetje teveel van hetzelfde waardoor een heel album wel wat veel is voor deze reviewer die af en toe bij het luisteren meer getriggerd wil worden. Voor de je-moet-niet-zo-zeuren-rockfan is Motorfingers een band om even te beluisteren.