Scenario II – A New Dawn

Bij het beluisteren van A New Dawn ben ik van mening dat we met een band te maken van het zware kaliber. Scenario II is echter een vrij jonge (onbekende) speler op het muzikale veld. Een speler waar menig labelscout een natte droom van zou (moeten) krijgen. Het heeft wel enige tijd geduurd voordat de opvolger van het debuut Uniforms Of Death het levenslicht zou zien, maar in februari is het dan toch een feit.
Gitarist Mark van Doren heeft zich ondertussen omringd met een aantal nieuwe muzikanten. Live wordt de band daarnaast bijgestaan door Simone van Straten ( Sisters Of Suffocation) waarmee de verhouding man-vrouw op fifty-fifty wordt gezet, wat op zich wel weer uitzonderlijk is in de metalwereld.
Met The Darkest Hour worden we meegenomen in de aanzwengelende spanning die zich ontlaadt in A New Dawn. Het geheel is nog sterk orkestraal, bijna Gothisch, te noemen. Een sterk uptempo drumritme laat ons vermoeden waar we mee te maken hebben. Dit alles sterk, bombastisch en vol geproduceerd. Naast zanger/grunter Bas de Kruyff, die onvoorstelbaar sterk overkomt, valt zeker het stemgeluid van Myrthe van Beest op. Haar engelenachtige stemgeluid ligt niet op de voorgrond, maar heeft een meer additioneel karakter. Maar daardoor zorgt ze zeker voor meer spanning in de composities en geeft ze diepte aan het totale geluid. De deathmetalelementen komen langzaam bovendrijven, hoewel de keyboards naar het einde toe zeker een progressief accent toevoegen.
Langzaamaan lijkt het geluid te veranderen. Met Surpremacy lijken brute deathmetal en melodische sferische metal elkaar af te tasten. In Awake neemt de kracht toe, hoewel fraaie tussenstukken het geheel naar een meer luchtiger karakter trekken. Qua sfeer lijkt het of Amon Amarth een duet is aangegaan met virtuoos Devin Townsend. Myrthe blijft onverstoorbaar haar ding doen. Het stemgeluid kent sterke overeenkomsten met Anneke van Giersbergen en Elisabeth Fraser. Helder en sprookjesachtig biedt het een mooi tegenwicht. Dit zet zich voort in Rapture.
Geheel onverwacht, maar zeker niet onplezierig, trekt het onweer zich terug in het instrumentale The Promised Wasteland dat niet alleen een voorbode blijkt te zijn van Hysteria. Het trekt zich voor een gedeelte door in de start van Hysteria. Zwaar, zwaarder, zwaarst lijkt steeds meer van toepassing op A New Dawn en Scenario II toont een steeds sterker en zwaarder karakter. Sterke drumritmes, krachtige riffs volgen elkaar in rap tempo op of versterken elkaar in een opstuwende lavastroom met als klap op de vuurpijl de compositie Endgame. Bas de Kruyff lijkt een ode aan zichzelf te brengen in deze compositie.
Na Disclosure zijn we naar mijn idee met Nocturnal beland bij het einde van het album. Tenminste zo voelt het en je zou het ook zo kunnen omschrijven wanneer je bedenkt dat ze als afsluiter het nummer Stand Ablaze van In Flames van een nieuw jasje hebben voorzien dat geheel in de stijl van Scenario II doorgaat. Nocturnal is wat dat betreft ook een waardige afsluiter. De compositie wordt gedomineerd door een strenge gitaarmelodie die voor de nodige beroering zorgt en waarin Mark van Doren mag schitteren.
A New Dawn is, voor nationale en internationale begrippen, een dijk van een album dat menig luisteraar omver kan blazen. Het straalt aan alle kanten kracht uit, kent een mooie tegenhanger in de female vocals en voelt donker aan zonder daarin beklemmend te werken. Scenario II verdient het om te stralen en niet alleen bij zonsopgang.