Apocalyptica – Bridgewater Hall (Manchester) 27/02/2017

Op 13 juni 1996 zag het debuutalbum van de Finse band Apocalyptica: Plays Metallica By Four Cellos het levenslicht. Het betekende meteen een internationale doorbraak voor de band die alleen maar muziek speelt op de eerder genoemde cello’s. De band heeft inmiddels al heel wat jaren achter de rug, maar staat graag even stil bij deze memorabele release. In een grote schouwburg in Manchester zitten fans dan ook al in de zaal te wachten wat er allemaal gaat komen.
Het zal even wennen zijn voor het personeel van de Bridgewater Hall in Manchester. De mooie schouwburg in Manchester is vandaag gevuld met metalheads. Dat zal niet vaak gebeuren en dat geldt ook voor het feit dat de fans van metal in een zaal zittend naar een concert kijken. Vanavond gaat dan ook een speciale avond worden met Apocalyptica. Er klinkt alvorens de show begint al metal door de zaal en als de band opkomt klinkt er luid gejuich. Vervolgens wordt het stil, zeg maar heel stil en iedereen kijkt aandachtig naar wat komen gaat. Als de eerste tonen van openingsnummer Enter Sandman worden ingezet klinkt er gejoel in de zaal en gaan er al snel vuisten de lucht in. Vandaag geen vocalen op het podium, maar de fans schromen zich niet om bekende flarden tekst mee te zingen. Ook blijkt zittend headbangen geen probleem in de Bridgewater Hall. Apocalyptica speelt in het gedeelte voor de pauze integraal het gehele debuutalbum Plays Metallica By Four Cellos waarop zowel Metallica-klassiekers zoals Master Of Puppets en Sad But True prijken. Deze nummers worden volop meegezongen, maar als The Unforgiven wordt gespeeld kun je een speld horen vallen. Kippenvel alom en dan kun je horen wat Apocalyptica werkelijk in huis heeft. De strijkers vervelen geen moment en al snel is duidelijk wat er allemaal mogelijk is op dit instrument.
Na de pauze kondigt de band aan dat het tijd is voor de rock-set. Er is een drumstel toegevoegd aan het podium, waardoor er meer mogelijk wordt. Deze avond in Manchester blijft volop in het teken staan van Metallica, waarbij er niet altijd wordt gekozen voor de bekendste nummers. Natuurlijk kent iedereen wel Fade To Black en For Whom The Bell Tolls, maar ook Orion en Escape staan vanavond op het menu. Tussen de nummers door wisselt de band wat verhalen uit het publiek. Ze hadden aanvankelijk nooit gedacht dat het allemaal zo’n succes zou worden en iemand naar de band zou gaan luisteren. Het tegendeel is bewezen en Apocalyptica zweept het publiek nogmaals op en vertelt dat men ook best wel mag gaan staan. Dat is niet tegen dovemans oren gezegd. Al snel staat iedereen mee te springen op Battery en Seek & Destroy. Bridgewater Hall is omgedoopt tot een rockzaal gevuld met headbangers en “the horns” gaan de lucht in. Na elk nummer werd het applaus al groots vanavond en schreeuwde men al “We Love You”, maar na de laatste tonen van Seek & Destroy lijkt er maar geen einde aan te komen. Apocalyptica verlaat het podium, maar eigenlijk mist het publiek simpelweg nog een paar Metallica-klassiekers en dan is het slechts wachten totdat de Finnen zich weer komen melden. Nothing Else Matters zorgt voor de meezinger van de avond en met een keiharde uitvoering van One komt aan deze mooie avond met strijkers dan ook echt een einde….