Sepultura – Machine Messiah

Sepultura is sinds 1998 de band waar Max Cavalera en later zijn broer Igor opgestapt is. De resterende bandleden en nieuwe zanger Derrick Green hadden sindsdien moeite om de bestaande fans ervan te overtuigen dat doorgaan met Sepultura nog wel zin heeft. Elk nieuw album van Sepultura werd zowel door fans als critici als wisselvallig en middelmatig bestempeld.  Maar Andreas Kisser, Derrick Green en Paulo Xisto hielden voet bij stuk en bleven touren en nieuw materiaal uitbrengen. Pas bij hun vorige album, The Mediator Between Head And Hands Must Be The Heart, waren de critici weer nagenoeg unaniem tevreden over het niveau.
 
Voor een deel van de ‘oude’ Sepultura-fans zal ook het nieuwe album Machine Messiah bij voorbaat een verloren zaak zijn, maar wie hier met een open vizier naar luistert, krijgt een album om duimen en vingers bij af te likken.
 
Machine Messiah opent met de gelijknamige track en die laat een Sepultura, en vooral een Derrick Green, horen die we nog niet zo goed kenden: traag en dreigend, met nagenoeg cleane vocals. Daarna slaan de Brazilianen terug met I Am The Enemy een broeierige deathmetaltrack zoals uit de goede oude dagen van Arise. Daarna krijgt de luisteraar al de mooiste parel uit dit album voorgeschoteld. Phantom Self is een uppercut die death- en thrashmetal vermengt met Oosters klinkende violen en die zich zo op het niveau hijst van het beste uit het Roots-album. Alle puzzelstukjes vallen hier mooi in elkaar.
 
Iceberg Dances, Sworn Oath en Resistant Parasites zijn van hetzelfde hoge niveau en verdienen dezelfde lof. Deze vier songs zetten andere tracks als Alethea, Silent Violence en Cyber God een beetje in de schaduw, maar elk op zich verdienen die wel nog een ruime voldoende, onder meer dankzij het uitstekende en heel gevarieerde drumwerk van Eloy Cassagrande.
 
Fans van de ‘oude’ Sepultura en andere liefhebbers van de betere thrash en death die dit links laten liggen, hebben gewoon ongelijk.
 
https://www.youtube.com/watch?v=a0mDeaivvi8