Selfmachine – Wie besluit überhaupt wat ‘Normaal’ is?

Op vrijdag 17 maart lieten de heren van Selfmachine tijdens de releaseparty in een zaal van de Melkweg in Amsterdam horen aan het toegestroomde publiek horen hoe het nieuwe album klinkt. Het optreden bleek tevens de primeur te zijn voor nieuwe drummer Robin die de plek van Ben achter de drumkit heeft overgenomen. De set die bestond uit diverse nieuwe nummers werd aangevuld met een paar gouwe ouwe van het debuutalbum Broadcast Your Identity. Zo kwamen bijvoorbeeld Miles Away en natuurlijk Breath To Aspire voorbij. Wat opviel was het feit dat het publiek getuige mocht zijn van een sterk spelende band die de nummers overtuigend wist neer te zetten en met Steven een charismatische voorman in de gelederen heeft. Live kwamen het enthousiasme, de energie en vooral de technische vaardigheden zichtbaar terug en mag Selfmachine terugkijken op een geslaagd optreden. Een optreden dat zaterdag 25 maart nog eens dunnetjes werd over gedaan in de Little Devil in Tilburg. Naar aanleiding van de nieuwe release trok Rockportaal zanger Steven eens flink aan zijn baard om meer te weten te komen over de ontwikkelingen van de band. Deze goedgeluimde zanger heeft daarom naar alle eer en geweten de vragen beantwoord, hoewel hij het toch ook niet kon laten om tussentijds even uit de band te springen. Metaforisch is de flipperkast niet eens zo’n gek beeld, want die bal schiet soms een richting uit die je net even niet verwacht.
 
Sinds Broadcast Your Identity vallen jullie onder de vlag van Wormwholedeath records. Wat voor verschil heeft dat gemaakt voor de band?
Steven: Heel wat. We merkten vanaf het begin al dat je gewoon veel serieuzer genomen wordt als je een label achter je hebt staan. Wormholedeath is maar een klein label maar ze hebben hun hart op de goede plek en werken hard voor ons. Ze denken echt met ons mee en ondersteunen ons in onze plannen en projecten waar ze kunnen. ‘Societal Arcade’ was ook nooit geworden wat het is geworden zonder hun input.
Drie jaar is een relatief lange tijd. Wat hebben jullie in de tussentijd gedaan?
Steven: Toen ‘Broadcast Your Identity’ uitkwam, hadden we de ambitie om binnen 1,5 a 2 jaar het tweede album klaar te hebben liggen. Qua schrijfwerk was dat ook geen enkel probleem. Eigenlijk kunnen we Wormholedeath de schuld geven dat we zijn uitgelopen, maar dat bedoel ik op de meest positieve manier mogelijk. Zij wilden meer tijd en aandacht besteden aan de plaat en ons laten opnemen in de Realsound Studio in Italië, waar zij veel goede ervaringen mee hadden. Wij hadden gewoon gedacht dat we alles thuis zouden doen, dus hierdoor werd het plan veel grootser. We hebben hiervoor eerst een hele uitgebreide pre-productie moeten maken. Alle tracks, alle vocals, alle backings. Een enorme klus, maar hierdoor kwamen bepaalde zaken aan het licht die nog verbeterd konden worden. Carlo, de directeur van Wormholedeath had ook een aantal ontzettend goede ideeën die we gebruikt hebben. De cleane coupletten in ‘Giddy-Up!’ bijvoorbeeld: Dat was zijn idee!
Vanaf dat moment heeft eigenlijk iedere stap die we hebben genomen een paar weken extra gekost, met name de backing vocals. Alles in de studio stond er zo op, omdat je toch de hele dag met niets anders bezig bent. Maar die backings moesten we thuis doen, in avondjes tussen de werkdagen en het reguliere leven door. De juiste mixer vinden was ook een klus die wat extra tijd heeft gekost,…. Toen zaten we al bij de kerstdagen in de buurt en dan wil je eigenlijk geen album uitbrengen. Januari ook niet. Dus toen hebben we het uiteindelijk op 17 maart 2017 gezet. Een jaar vliegt zo om joh! Voor het volgende album hebben we wederom het voornemen om het binnen 1,5 jaar te doen,… dus we zullen zien!

De neuzen lijken binnen de band nog altijd in dezelfde richting te staan. In hoeverre is de relatie binnen de band versterkt?
Steven: Neuzen de zelfde kant op krijgen is makkelijk, ze de zelfde kant op houden is een stuk lastiger. Soms groeit een neus scheef. Dan moet je er een flinke tik op geven zodat je ‘m weer recht kunt zetten. Je zit nou eenmaal in een nauwe relatie (zakelijk, creatief en persoonlijk) met elkaar en dan kan er van alles mis gaan. Het enige dat je kunt doen is elkaar open en eerlijk te woord staan en goed naar elkaar luisteren. Ik denk dat we daar over de afgelopen jaren steeds beter in zijn geworden, door de vele avonturen die we samen hebben beleefd, touren, ect. Maar we leren nog steeds bij.
Een aantal maanden geleden heeft Ben (drums) aangegeven dat hij wilde stoppen met de band. Super jammer, maar daar is geen enkele ruzie of gedoe bij komen kijken. We wensen niets dan het beste voor die gozer. Nu hebben we Robin Boogaard er bij getrokken en hij is een beest van een drummer. Natuurlijk moet hij nog wel een hele ontgroening door, maar daar gaan we wel voor zorgen,… Mwuahahahaha!!
Voor Societal Arcade vlogen jullie helemaal naar Italië. Waarom helemaal daar om een album op te nemen?
Steven: Dat was dus Wormholedeath’s idee, zoals ik al eerder zei. Zij hadden al vaker met die gasten gewerkt. Hierdoor konden ze een prijs voor ons regelen die dermate aantrekkelijk was, dat geen Nederlandse studio er tegenop kon. Verder is het natuurlijk helemaal niet erg om een snoepreisje naar Italië te maken.
Heeft het Italiaanse leven aldaar nog effect gehad op het opnameproces en/of het uiteindelijke resultaat?
Steven: Het was met name goed om even helemaal afgesloten te zijn van alles en iedereen zodat we ons vol op de opnames konden storten. Dat hadden we ook nog nooit zo gedaan. Dat gaf echt veel focus. Normaliter deden we alles DIY thuis. Nu deden we alleen de gitaren en bas thuis en konden we die in de studio re-ampen. Hierdoor konden we de versterkers flink over hun nek laten gaan en klinkt het allemaal een stuk vetter. En de pizza’s man,… De pizza’s…. Iedereen die ooit in de buurt van Langhirano is moet echt even aanschuiven bij Restaurant Tortuga. ‘Societal Arcade’ was niet mogelijk geweest zonder hun input hahaha!
De titel Societal Arcade kan op diverse manieren geïnterpreteerd worden. Welke betekenis hebben jullie aan de titel gehangen?
Steven: “De speelhal des levens”. Voor dit album heb ik me verdiept in sociale structuren en hoe mensen met elkaar om gaan. We geven allemaal signalen af, verbaal en non verbaal en er speelt een stuk meer dan we meestal zelf door hebben. Er zijn mensen die zich specialiseren in het analyseren en bespelen van die structuren. Op die manier kunnen ze een situatie naar hun hand zetten. Het leven is dus een soort spel en iedereen speelt mee, of je het nu wilt of niet. Je speelt het, maar je wordt ook bespeeld. Of het nu gaat over social media, reclame, een player in een kroeg of een politicus die een heel volk polariseert,… aan alle kanten wordt er aan je getrokken en worden je gedachtes beïnvloed. Hoe beter je weet hoe het spel werkt, des te beter kun je het spelen.
In hoeverre heb je er zelf invloed op?
Steven: Je hebt zelf zo veel invloed als je zelf wilt. Hoe meer jij je verdiept in de regels en het spel, des te bewuster kan je jezelf door het leven bewegen. Het enige nadeel is dat je op een gegeven moment de dingen zo ver kunt analyseren, dat het spel alles is dat je nog kunt zien. Dan kan je niet meer fatsoenlijk met mensen praten zonder er ‘gewin’ uit te willen halen. Zo’n persoon wordt ook wel een ‘Social Robot’ genoemd. Dat is echt geen manier om te leven. Dat is waar het laatste nummer ‘Luminous Beings’ over gaat. Dat uiteindelijk in deze gehaaste maatschappij, die zo gericht is op resultaat, een oprechte menselijke connectie het enige is dat echt telt.
In het vorige interview zei Mark (Brekelmans. Bassist red.) het volgende over het artwork: “We wilden om te beginnen zo ver mogelijk wegblijven van typische metalsferen. Geen zwart dus. Wij zijn niet zo duister en onze muziek ook niet.”  Het artwork voor het nieuwe album is toch vrij donker en niet heel optimistisch? Welke boodschap willen jullie met het artwork meegeven?

Steven: Het is inderdaad ietsjes donkerder dan de vorige, dat past ook wel een beetje bij het thema, maar het is nog steeds een super knallende kleurige boel. Ik zou het nog steeds geen typische metal artwork noemen.
De artwork is een vrij letterlijke vertaling van wat ik bij de vorige vraag beschreef: De band staat aan flipperkasten te spelen, maar aan de grote bal kun je zien dat we eigenlijk ook zelf in een flipperkast staan. Wederom spelen en bespeeld worden dus. In het binnenwerk van de artwork kan je dan de volledige Selfmachine flipperkast zien. De albums die mensen direct bij ons kopen worden tevens voorzien van een klein pinballetje in de zijkant van de tray. Het gehele artwork is dus in flipperkast stijl. Ik had eerste gedacht dat ik iets met 8-bit spelletjes zou doen,… maar ik ben echt helemaal geen gamer. Ik ben wel gek op flipperen daarentegen en uiteindelijk past dit idee ook meer: In een flipperkast is niets nep. Je hebt een bal, wat mechanische onderdelen en de zwaartekracht. Zo echt als het leven zelf. Bovendien spreekt zo’n kast visueel gewoon heel erg tot de verbeelding. Flipperen is awesome.
Ik heb het idee dat dit album wat ‘rustiger’ is dan Broadcast Your Identity. Kun je je hierin vinden?
Steven: Enigszins. Dit album bevat naast een aantal van de meest softe, zwoele ballads ook een aantal van de hardste beukers die we ooit gemaakt hebben. Nummers als The Valeyard en The Great Deception zijn niet bepaald soft te noemen. Maar ik denk wel dat we betere, compactere songs zijn gaan schrijven, waardoor het geheel dus lekkerder weg luistert. Ook de mix is nu groter, heeft veel ruimte er in zitten en heeft niet zo’n heftige compressie, wat de meeste metalproducties tegenwoordig wel hebben. Hierdoor is ons album een stuk minder vermoeiend voor je oren.
Ten aanzien van het vorige album klinken jullie meer ‘volwassen’ en zijn de clean vocals beter neergezet. Hebben jullie hier bewust aan gewerkt de afgelopen tijd?
Steven: Jazeker. Tegen het eind van de opnames van ‘Broadcast Your Identity’ was ik begonnen met zangles. Toen had ik echter de meeste songs al ingezongen. Dat album was toentertijd het beste wat ik in me had, maar ik wist ook wel dat er een hoop ruimte voor verbetering was. Ik heb in de 2 jaar daaropvolgend regulier zangles gehad en dat heeft echt zijn vruchten afgeworpen. Voor Mark, die het merendeel van de cleane backing vocals heeft ingezongen geldt overigens het zelfde. We hebben er hard aan gewerkt en het is dan ook fijn dat we er nu veel positieve reacties op krijgen!
In het nummer Normal People zingen jullie over de ‘gewone mens’. Wat verstaan jullie onder de ‘normal people’?
Steven: Die titel is vrij cynisch bedoeld. De campagneslogan van de VVD sluit daar mooi op aan (Normaal. Doen.). Wie besluit überhaupt wat ‘Normaal’ is? ‘Normaal’ zijn betekent in deze context: Braaf binnen de lijntjes kleuren, geen uitgesproken mening hebben, geen passie, geen visie en vooral niet verder kijken dan je neus lang is. Mensen die naar de Toppers gaan een cultureel uitstapje vinden en eten bij de McDonalds “Lekker uit eten” noemen. Die hele “doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg” mentaliteit krijg ik echt jeuk van over mijn hele lijf. Als mensen daar gelukkig mee zijn, dan moeten zij dat verder zelf weten natuurlijk, maar het probleem is dat ze ook niet meer de moeite nemen om hun horizon te verbreden. Dan is ineens al het creatieve een ‘linkse hobby’. Je kan je dan ook afvragen of de huidige mainstream media zo krottig is omdat het klootjesvolk niets anders lust dan fastfood, of dat de mensen zo kortzichtig zijn omdat de media ze niet uitdaagt.

Wat is het meest buitensporige, ordinaire ding wat je ooit hebt gedaan tijdens of na een show?
Steven: Pffff,… dat was me wat! Maar daar geef ik liever geen antwoord op.
Ja maar, deze vraag heb je er net zelf bij bedacht?
Steven: Oh ja, dat is waar ook,… Door naar de volgende!
Dertien nieuwe nummers betekent hard werken. Welk nummer heeft je hoofdbrekens bezorgd en welk nummer ging van een leien dakje?
Steven:  Ik denk dat iedere song wel z’n uitdagingen had. Sommige tracks lagen maanden op de plank in de beginfase, sommige waren in een paar dagen af geschreven. Soms bleek dan weer dat die tracks lastiger waren qua tekst en zanglijn of dat tijdens de pre-productie nog een hoop er aan gesleuteld moest worden. We schrijven ook altijd aan verschillende tracks tegelijkertijd, dus als er iets stil ligt, dan loopt iets anders wel weer door.
Al met al ging het schrijven eigenlijk best vloeiend. We wisten deze keer ook veel beter hoe Selfmachine moest klinken.
Against The Flow lijkt me een ‘tegendraads’ nummer. Is dat zo?
Steven: What’s in a name? Die tekst heb ik geschreven nadat een vriendin van me tegen me zei dat ik nooit “Go with the flow”. In de eerste instantie was ik een klein beetje beledigd daardoor, het klonk immers alsof ze me ervan betichtte a-relaxed te zijn, maar toen ik er beter over nadacht wist ik dat ze gelijk had. Ik heb niets met een ‘normale’ gang van zaken (gaan we weer!) en platgetreden paden zijn niets voor mij. Ik denk in onze band dat dit voor ons allemaal wel geldt tot op zekere hoogte. Dat heb je ook wel een beetje nodig als je serieus met muziek (metal in het bijzonder) aan de gang wilt. Laat ons onze eigen weg maar zoeken, we doen er misschien langer over om er te komen, maar de reis is veel interessanter zo!
Met No Cliché en Luminous Beings presenteren jullie twee prachtige powerballads. Hoe belangrijk zijn zulke nummers voor jullie op een album?
Steven: Ik ben echt een ontzettende sucker voor powerballads. Die nummers zorgen voor een mooi tegenwicht voor al het hak en beukwerk op de plaat. Het is misschien niet ‘True metal’ of zo, maar daar trekken we ons toch niets van aan. Ik scoor met ‘No Cliché’ liever gewoon een dikke zomerhit zodat we op beach festivals mooie bikinibabes in katzwijm kunnen laten vallen. Hoor je me Giel Beelen? We hebben een hit, kom ‘m maar halen!!!
Voor ons is de opbouw in een album overigens heel erg belangrijk. Ik weet dat tegenwoordig iedereen op Spotify maar een paar liedjes luistert of de nummers in hun telefoon op Shuffle hebben staan, maar toch willen wij nog een authentiek ‘mooi album’ maken. Dat houdt dus ook in dat als het laatste nummer van de plaat begint, je meteen door moet hebben dat het de laatste is, zonder naar je tracklist te lijken. Ik denk dat dit met ‘Luminous Beings’ heel goed gelukt is. Deze song is dan ook echt specifiek voor die eindpositie geschreven.
Sinds het vorige album hebben jullie op het podium gestaan met ‘grote’ namen (Powerwolf, Doro….). Waar beleef je de beste herinneringen aan?
Steven: De Europese Tour met The Agonist is tot nu toe echt het absolute hoogtepunt geweest.  Super gezellige club mensen, toffe shows, mooie nightliner bus, vette feestjes… Het gehele rock&roll cliché pakketje. 2 Jaar later kunnen we nog steeds verhalen met elkaar uitwisselen met elkaar die we nog niet gehoord hadden,… man we hebben zo veel meegemaakt!! Maar ik ga er met een gerust hart vanuit dat de beste en wildste avonturen nog in onze toekomst liggen. Later dit jaar Metaldays in Slovenië bijvoorbeeld. Je kan mij niet wijsmaken dat die show niet ontzettend gaaf gaat worden!!
Met welke band zou je nu nog willen spelen?
Steven: Ik denk dat bands als Killswitch Engage, Sevendust of Devin Townsend Project hele toffe combo’s zouden zijn. Soilwork, In Flames, Slipknot…. Ik kan nog wel even doorgaan. Je moet alleen net even de kans en de mogelijkheid krijgen om bij zo’n tour aan te sluiten. Dat gaat allemaal niet zo makkelijk en daar komt een hoop bureaucratie bij kijken. Tot nu toe hebben we wat dat betreft echt mazzel gehad en erg mooie dingen kunnen doen.
 
Ik kan me herinneren dat jullie in één adem werden genoemd met Bloid. Hoe is het nu met Bloid én Selfmachine?
Steven: Wij zijn denk ik een beetje de Bassie en Adriaan van de metal. We zijn de beste vrinden die je maar kunt vinden. Momenteel treden we eventjes niet meer samen op omdat Bloid net een ingrijpende line-up wissel heeft gehad, maar die tijd komt wel weer. Bloidmachine will be back! De guys zijn in ieder geval weer luidkeels te horen in de gangvocals van ‘Societal Arcade’.
De releaseparty voor het nieuwe album is dit keer in de Melkweg. Iets groter dan de vorige locatie. Is de voorbereiding erop ook anders?
Steven: We zijn een aantal jaren verder en we hebben nu iets meer naam, iets meer fanbase, iets meer ambitie misschien,… We hadden de CD release show oorspronkelijk, net als bij album 1, in de Winston Kingdom geboekt. Maar toen kregen we ineens het aanbod om het in de Melkweg te doen,… tja, daar zeg je dus echt geen nee tegen. Volle bak promoten en gaan met die banaan. Winston komen we later dit jaar wel weer een keer terug.
De voorbereiding was voornamelijk anders omdat we Robin moesten inwerken. Die arme jongen z’n vuurdoop is meteen een van de belangrijkste shows die we dit jaar gaan spelen. Gelukkig is alles goed gekomen en Robin heeft het fenomenaal gedaan!
Bij de releaseparty schuift deze keer 3rd Machine aan. Hoe zijn jullie tot deze keus gekomen?
Steven: John van 3rd Machine was net spontaan uit zich eigen begonnen om een package aan te bieden bij zalen onder de naam “Night of the Machines” (3rd Machine, Anger machine, Selfmachine). Dat heeft al een aantal shows opgeleverd en het was dan ook niet meer dan normaal om ook iets voor hen terug te doen. Bovendien zijn ze een super strakke live band en ontzettend relaxte heren in de omgang. Toppers dus. Ik raad iedereen aan om ze eens een luisterbeurt te geven, het liefst live, want dat is toch echt wel het vetste,… bovendien is dan de kans dat wij ook spelen de komende tijd goed aanwezig!
“The band holds the firm belief that a live-show should be more than just a bunch of guys on a stage, playing music. It should be an experience, something to engage in and something to remember”. Dit is een quote in jullie presskit. Wat moet ik me voorstellen bij deze zinnen ten aanzien van een live-optreden van Selfmachine?
Steven: Ik heb wel eens het idee dat veel bands vergeten dat het publiek er staat om vermaakt te worden. Het maakt niet uit hoe virtuoos je spel is, als je er bij staat als een zoutzak die het niet naar z’n zin heeft, dan zal je publiek er ook niets aan vinden. Wij maken lol op het podium en zoeken continu de interactie met elkaar en het publiek. Een Selfmachine show behoort een feestje te zijn! Iedere song moet visueel aansluiten bij de sfeer van het nummer. Nu we heel veel nieuwe nummers hebben is het voor ons ook weer even zoeken naar de beste manier om dat live over te brengen. Maar dat maakt de aankomende shows dan ook wel weer spannend!
Vorige keer vroeg ik je hoe men zich Selfmachine moest herinneren in 2024. Nu is het nog niet zover, maar zijn er al ontwikkelingen merkbaar in onderstaande stellingen?
Mark: “Selfmachine eerste metalband op interplanetaire tour”
Europa veroveren gaat best lekker. Daarna de wereld. Dat is dan waar de meeste bands stoppen… Maar wij zetten door, de ruimte in!
“Old-school moderne metalband blijkt trendsetter op retro beurs”
Het publiek voor deze retro beurs is nu nog minderjarig en mag het beursgebouw niet zonder begeleiding betreden.
“Gekloonde T-Rex veroorzaakt ravage in moshpit Selfmachine”
Ik denk dat we in de toekomst alleen nog maar Powerballads schrijven en de T-rex in slaap valt.
“Selfmachine stopt het broeikaseffect”
We hebben er eentje in de band die in een Porsche rijdt. Tenzij hij die binnenkort inwisselt voor een Tesla staan we voorlopig nog stevig in de min met dat plan.
“Selfmachine populairste meisjesnaam in Nederland”
Komt goed. Wacht maar tot die zomerhit aanslaat…
“Nieuw ontdekte zeldzame diersoort vernoemd naar metalband. Volgens leadzanger smaakt deze naar kip”
Uit steeds meer onderzoeken komt naar voren dat de Dinosauriërs waarschijnlijk veren hadden. Er is dus een goede kans dat die gekloonde T-Rex ook naar kip smaakt. Wellicht kunnen we deze twee punten samenvoegen?
“Selfmachine uitgeroepen tot meest sexy band in het universum. Chlorz van planeet Braxxah23 woedend over de uitslag”
Die award is inmiddels in de pocket. Chlorz bleek verassend amicaal over de uitslag. Hij is eigenlijk best een chille gozer als je ‘m leert kennen,… voor een Braxxiaan…
Dank je wel Steven voor je tijd en moeite om alle antwoorden (inclusief die van jezelf) ons te geven. En vooral veel succes de komende tijd met promotie-activiteiten en concerten.
Steven:  Graag gedaan man, toffe vragen! Tot de volgende keer!!