18 Miles – The Grey

Na de geslaagde releaseparty in een uitverkochte Melkweg Upstairszaal, is het voor de Noord Hollandse jongens van 18 Miles tijd om na te genieten. De laatste EP The Grey gaat niet over huppelende lammetjes in een groene wei en kleine geitjes die over elkaar heen struikelen, maar waarschijnlijk voelden de jongens zich wel zo na het concert. Er stonden vijf vrienden op het podium. Broers die met talent, lol en toewijding muziek maken die ontroert, troost en een hele fucking zaal in beweging brengt. Tijd om The Grey onder de loep te nemen (ik heb geen loep dus ik doe gewoon mijn bril op hoor).  
Het concept van The Grey begon op Revive, de vorige EP waar het als intro van het titelnummer werd gebruikt. Het is het gebied (a shaded room/where no one can find me) waarin je je bevindt als je het even niet meer ziet zitten. En dat is nog zacht uitgedrukt. Dat intense kutgevoel, waardoor je even totaal niet meer gelooft in je eigen zijn, je eigen kunnen, je eigen ziel. Alles is grijs, het gras, de lucht, de zonnestralen, je staart er zo intens diep naar, maar alles wat je ziet is een grijze leegte. Dat is The Grey. Vandaar het besluit om na het succes van Revive, een plaat die staat voor herleving, een plaat te maken die staat voor de downfall.
Opvallend aan deze 2^e EP is dat er stiekem meer melodie in het subliem uitgevoerde hardcore geweld is geslopen en dat is fijn; het geeft lucht en ruimte. Zanger Daan zingt zelfs in het nummer Coffin, met de tekst: ‘I’ve dug a hole/To hide it from the Earth/But as I shiver/You reach the surface again’, waarna er onder een razend tempo de meest vieze grunts uit worden gespuugd. Het moet wel in balans blijven natuurlijk. Als het gaat om intensiteit is het begin van Vulture gewoon k#$%!@*hard. Die drums, die riff, dan die strot en het is gedaan: u knielt, doet uw hoofd door het blok en laat hem met liefde afhakken, om er daarna wild mee aan de haren in het rond te zwaaien. Theatre is toch wel het nummer dat u watertandend naar meer achter laat; de aanloop (mooi door de drummer ingespeeld), de sprong en de landing waarbij het podium onder uw voeten in tweeën splijt terwijl u in de eindeloze grijze leegte valt.
De plaat is een prelude of een vervolg op Revive. Revive en The Grey zijn tweelingen en u kiest zelf welke kant u het eerst beluistert: is het glas halfvol of halfleeg? 18 Miles legt daarmee de keuze bij de luisteraar: blijf ik hangen in dat kutgevoel of zorg ik dat ik eruit kom? En als u het niet weet, dan draait u de plaat gewoon nog een keer.