Astral Doors – Black Eyed Children

Duitse hardrock met onmiskenbare invloeden uit de jaren tachtig.
Het is bizar, bij de eerste luisterbeurt, bij de eerste tonen denk je te luisteren naar een nieuw album van Dio. Maar dat kan niet meer, Ronnie is niet meer onder ons. In de biografie staat dat de band in de geest speelt van, jawel, Dio. Maar ook Rainbow, Black Sabbath en Deep Purple worden genoemd. En dan mag je er van uitgaan dat het gaat om de muziek doe Ronnie James Dio daar gecomponeerd heeft, met uitzondering van de laatstgenoemde band natuurlijk. We Cry Out is bijna plagiaat, het lijkt zoveel op We Rock van Dio dat enige verwarring te rechtvaardigen is. Zanger Nils Patrik Johansson weet met zijn stem akelig dicht bij de stem van de voormalige zanger van onder andere Dio te komen, en dat is knap. Zeker omdat de laatste bekend stond als één van de mooiste hardrock stemmen ooit. De beide gitaristen Joachim Nordlund en Mats Gesar weten de perfecte melodie te spelen.
Het debuut album van de band dateert al weer uit 2003, en in 2004 stond de band al op het roemruchte Wacken Open Air. De titel van het nieuwe album is gebaseerd op een hedendaags spookverhaal, of is het gewoon een normaal verhaal? Daar voor zal je toch echt zelf moeten luisteren. In iets minder dan een uur tijd zet de band elf geweldige nummers neer. Strakke gitaar riffs, geweldige vocalen en gelikte koortjes. Het klopt gewoon. Dit album kan iedere fan van eerder genoemde bands blind kopen, de luisteraar zal zeker niet teleurgesteld worden. Maar dat geldt ook voor de geïnteresseerde luisteraar of liefhebber van het genre. Dit is weer lekkere stevige rock, en zelfs het gebruik van een orgel wordt niet geschuwd. Luister maar eens naar de intro van Die On Stage, waar de gitaren pas na een minuut alle registers open trekken.