Snakecharmer – Second Skin

Micky Moody en Neil Murray hebben na hun tijd in Whitesnake heel wat keren samengespeeld, en bijna altijd zat er wel ergens een slang in de titel of de bandnaam. Een beetje doorzichtig, maar blijkbaar was het nodig om de schoorsteen te laten roken.
Toch was het niet alleen maar cashen. Nog even afgezien van het feit dat Murray en zeker Moody belangrijk waren in de beginjaren van Whitesnake, was het gebodene daarna ook regelmatig de moeite waard. In M3 bijvoorbeeld, waar oud-Snake Bernie Marsden de derde M was en meest recent Snakecharmer.
Bij het debuut uit 2013 was het bijna een Who’s Who van de Britse hardrockscene: Moody en Murray, Laurie Wisefield (Wishbone Ash), Harry James (Thunder, Magnum) en Adam Wakeman (Ozzy, Headspace). Alleen zanger Chris Ousey was minder bekend, maar hij had wel degelijk een bak ervaring en hij liet dat meteen horen.
Inmiddels is Micky Moody vertrokken. Zijn opvolger is Simon McBride, een Ierse bluesrocker die al een reeks soloalbums op zijn naam heeft staan. Zeker, Moody’s slidegitaarspel heeft altijd een meerwaarde. Gelukkig laat McBride op Second Skin horen ook prima als onderdeel van een band te functioneren. Hij zorgt voor functionele solo’s zonder meteen iedere keer de spotlights voor zichzelf op te eisen. Dat geeft met name Wakeman de kans om met zijn orgelspel de boel fraai aan te kleden.
Opvallend genoeg hebben ze dit album in tegenstelling tot het debuut niet zelf geproduceerd. Ze hebben daarvoor Gary Stevenson ingeschakeld, nota bene een popproducer die onder andere met Rick Astley en Spandau Ballet’s Tony Hadley gewerkt heeft. Gelukkig heeft hij niet aan het rockkarakter gesleuteld. Integendeel, het klinkt nog steeds als een echte rockplaat, met een geluid dat ergens tussen FM en de oude Whitesnake ligt.
Gaat dit Snakecharmer de wereldpodia bestormen? Welnee. Afgezien van een enkel festivaloptreden komen ze niet eens buiten Groot-Brittannië. Snakecharmer hoort bij de Britse rockbands uit dezelfde categorie als FM en Thunder: wat ze uitbrengen is meestal bovengemiddeld van kwaliteit, maar de droom om de wereld te veroveren hebben ze niet (allemaal) meer. Het is een working band, met mannen die weten wat ze doen en daar lol in hebben.
Elf tracks en 52 minuten lang laat Snakecharmer op Second Skin bluesgeoriënteerde rock met randjes ouderwetse rhythm and blues horen. Hip is het niet en zal het nooit meer worden, maar het is meer de moeite waard dan al die bandjes die krampachtig aan de laatste hypes mee proberen te doen. Aangenaam vakwerk, dat is het.

Snakecharmer website