Ryan Adams- Prisoner

Ryan Adams maakt graag mistroostige plaatjes. Hij is gewoon in betere doen als er een portie liefdes- of ander verdriet op zijn schouders rust. Zijn nieuwe album Prisoner zou dan ook moeten overlopen van de hits, maar schippert een beetje tussen degelijk rockend en lusteloos voortbanjeren.
 
Wie het album koopt op basis van de sterke single Do You Still Love Me zal zich misschien bekocht voelen. Slechts op twee andere nummers komt hij bijna in de buurt van die single: Anything I Can Say To You Now en We Dissapear. Op die drie nummers toont Adams zijn talent om verdriet om te smeden tot prachtige songs, zowel muzikaal als in de teksten. Ook Doomsday kan bekoren met echo’s van Springsteen en The War On Drugs, maar heeft meer potentie dan wat op de CD geperst werd.
 
Nochtans verraden de andere songtitels genoeg pathos en drama voor verdriet op Olympisch niveau. Met thema’s als Prisoner, Doomsday, Haunted House en Breakdown kan elke beginnende rock- of metalband wel een halve degelijke song afleveren, maar bij Ryan Adams verwachten we dan wel minstens vuurwerk. En dat is het niet. Doomsday roept geen apocalyptische beelden op en het Haunted House is slechts een Disney-versie. Shiver And Shake is bijna letterlijk een rotje met een veel te lange lont dat op het einde zelfs geen zachte ‘plof’ doet. Adams ontmijnt wel meer bommetjes. We Dissapear bouwt mooi op naar psychedelische gitaarfinale, maar voor die echt kan losbarsten, is er al een schrale fade-out.
 
Maar daarom heeft Adams nog geen slecht album afgeleverd. Doomsday is dan geen muzikaal vuurwerk, het is nog wel heel degelijke gitaarrock in de traditie van Lemonheads en Buffalo Tom. Ook Haunted House, To Be Without You en meteen de rest van de songs zijn enkel op de muziek afgaand geen hoogvliegers, maar wel nog steeds standaard classic/FM-rock zoals er vandaag te weinig te horen valt op de radio. Maar dan lusteloos, richtingloos en zonder de gensters waar we op gerekend hadden. Maar in de teksten durft Adams gelukkig wel dieper te graven.
 
De hoge verwachtingen lost Prisoner niet helemaal in, maar voor wie Ryan Adams al volgt of voor wie hem nog niet kent, is dit een aangename (hernieuwde) kennismaking.