Werfpop – Leiden 16-07-2017
Afgelopen zondag was het tijd voor de 36ste editie van Werfpop. De zon liet het deze dag helaas afweten maar een feestje is het zeker geworden. Het mooie aan een festival zoals Werfpop is dat het ook voor hele families erg leuk is om naar toe te gaan. Zo waren er genoeg muziek liefhebbende papa’s en mama’s met hun kroost. Heerlijk om te zien dat jong en oud samen met elkaar van muziek kan genieten. Dit jaar op werfpop liet de organisatie zien dat ze breed kunnen boeken. Door de mix aan muziek was er ook wel een verloop en toestroom aan mensen. Mensen die in de omgeving wonen en ff snel een leuk bandje mee pikken, het is allemaal mogelijk. In de namiddag was het goed druk maar de wachtrijen om muntjes te kopen of biertjes te halen bleven eigenlijk weg.
Het eindoordeel wat Werfpop krijg is dat het een mooi gratis toegankelijk festival is wat mag genieten van een super fijne sfeer. Het hoofdpodium werd aan het einde van de dag wat meer bezocht door de liefhebben van de wat hardere muziek en het andere podium er tegenover was aan het einde van de avond de plek voor een stevig dansje. Dansjes werden heel de dag gedaan bij de verschillende optredens maar zeker ook bij de silent disco! Super leuk om al die mensen te zien bewegen op de maat van de muziek. Er stond zelfs een heuse rij met wachtende mensen, die allemaal ook even wilde dansen met een koptelefoon op.
Liquid Sun Orchestra
Deze band had met hun jazzy muziekdeuntjes het genoegen om de eerste muziek tonen over het veld heen te laten klinken. De eerste bezoekers stroomde binnen en waren klaar voor vermaak. Front vrouw Yuli Minguel straalde op het podium en had er duidelijk zin in. De blazerssectie zorgde voor dat beetje extra ritme en swung bij de nummers.
Fifty Foot Combo
Een band die eigenlijk best al wat jaartjes bestaat is het [plaats] Fifty Foot Combo. Aanstekelijk zo vroeg op de dag. Daar waar Liquid Sun Orchestra veel moeite had om de mensen mee te krijgen lukte het Fifty Foot Combo een stuk beter. Hun vintage garage rock ’n roll knalde het podium af. Hun show skills waren duidelijk zichtbaar en resulteerde in een fijn vermaak. Rauw en een beetje wild.
Sue the Night
Wat op een festival niet mag ontbreken zijn de mooie indiepop liedjes van Sue the Night. Deze Haarlemse had haar band meegenomen en mochten het publiek betoveren. Helaas lukte dat niet helemaal. Front vrouw Suus deed haar best met mooie ingetogen liedjes en haar lieflijke verschijning. Op het kleine podium, wat dichterbij het publiek had het misschien wat beter uitgepakt. Je moet een beetje meegezogen worden in haar vibe en sound. Er werd wat meer verwacht van de huisband van DWDD. Misschien hebben ze de dag ervoor iets te veel gas gegeven op Zwarte Cross, want hier op het podium valt het wat tegen. De 80’s sound indie liedjes klinken wel fijn, maar meer als luistermuziekje. Ze begonnen sterk maar zette dit niet door tot het einde.
Gentlemans Dub Club
Van mij had deze band mogen ruilen met Merdan Taplak of misschien zelfs wel met Dubioza Kolektiv die beiden later op de dag op het hoofdpodium speelden. Deze band staat garant voor een feestje, dat is ook waarom ik zeg dat ze later op de dag hadden mogen spelen.De negen tallige mannen band uit Leeds hebben duidelijk zelf ongelofelijk veel plezier in het optreden. Hoe lekker klinkt de reggae achtige zanglijnen in een heerlijk Leeds accent begeleid door blazers en een lekkere ritmesectie. Er kwam zoveel enthousiasme van deze mannen af wat gelukkig oversloeg op het aanwezige publiek. De skavibes zorgde dat de eerste dansjes van de dag plaatsvonden. Het is fijne muziek waar je automatisch gewoon van gaan meedeinen en een glimlach op je gezicht krijgt. Lukt dat niet dan doet zanger Jonathan dit wel voor, springent op zijn sokken. Deze mannen allen strak gekleed in een witte blouse spelen strak en lekker. Zelf moet een beetje aan ‘Beef’ denken maar dan wat meer gemixt met dub. Dit is een veelbelovende band en waarschijnlijk gaan we ze volgend festivalseizoen vaker zien. Gentlemans Dub Club verdiende het daarom ook om later voor een veel groter publiek te spelen, want ze krijgen gegarandeerd iedereen mee. Wat een energie!
Merdan Taplak
Na het opzwepende optreden van de Gentlemans Dub Club viel dit gewoon erg tegen. De Antwerpse dj en producer heeft zijn beatbrass orkestar meegenomen, bestaande uit twee saxofoons, een accordeon en een trompet. Het optreden moet het ook hebben van de bekende liedjes die de dj instart en zijn live muziekanten die daar hun opzwepende deuntjes aan toevoegen. Soms gaat het met het nummer mee, maar soms lijkt het ook helemaal op zichzelf te staan. De dj loopt meerdere malen van zijn tafel vandaan om het publiek op te zwepen. ‘We are here to get the party started, I wanna hear you, I wanna feel you’, klinkt het vaak uit zijn mond. Al stroomt het veld voor het podium vol, de dansende vibe waar hij naar opzoek is en welke hij wil voelen is niet helemaal aanwezig. De dj is opzoek naar het juiste deuntje om het publiek los te laten gaan. Een bekend nummer wordt ingezet want snel volgt door iets anders. We krijgen niet eens de tijd om erin mee te gaan, en de blazers doen hun best om er live wat aan toe te voegen. Niet geheel overtuigend en zelfs een beetje jammer.
Pink Oculus
Het klein pareltje van de dag was misschien wel Pink Oculus. Rappend vanuit de coulissen verschijnt zangeres Esperanza om een vette show neer te zetten. De soulvolle muziek klinkt fijn over het veld heen, en de opbouw naar wat meer hiphop en dub wordt zorgvuldig ingezet. De warme zang betoverd je langzaam. Ze doet je denken aan zangeressen als Erykah Badu. Ze weet in ieder geval het publiek om haar vinger te winden. Opzwepend en lekker, krachtig en swingend. Ondersteund door producer Bouba Dola op drums en Badjekkah achter het keyboard laat Pink Oculus een goede indruk achter.
Dool
Dan is het tijd voor een momentje van bezinning en melancholische klanken. Dool staat op het podium, de nieuwe band rondom zangeres en gitarist Ryanne. Duistere, progressieve rock. Het is even geen tijd voor danspasjes maar muziek om aandachtig naar te luisteren, je mee te laten voeren richting climax. Het Rotterdamse accent van Ryanne van Dorst valt op, wanneer het publiek vergeleken wordt met een stelletje zoutzakken. De muziek klinkt enerzijds gevoelig, anderzijds strak en dragend. De cover laat dan toch wel wat hoofdjes loskomen en aan het einde van de set kan er dan toch een bedankje vanaf. Benieuwd hoe deze band in een kein zaaltje klinkt.
Death Alley
De Amsterdamse gasten staan op het podium alsof ze er thuis horen, en vele festivals gespeeld hebben. De lichtshow laat hun naam flitsend zien. Een beetje vuige heavy metal met een klein vies psychedelisch rock randje. De vingervlugge gitaar rock knalt van het podium. Her en der wat stoner invloeden zoals je die hoort bij Black Sabbath, maar dan in een tempo van Peter Pan Speedrock. Lekker om naar te luisteren, nog lekkerder om erbij te drinken. Wat verder op in de set beginnen de nummers wel wat op elkaar te lijken en begin je te ontdekken wie hun inspiratiebronnen zijn. Grappig is het heup gewieg en brede grijns op het gezicht van de frontman.
Dubioza Kolektiv
Barstens vol energie, zo kan je een optreden van Dubioza Kolektiv wel omschrijven. De gasten maken er een groot feestje van. Ze mixen verschillende stijlen muziek door elkaar. Denk aan een elektronische basis en twee rappende/zingende gasten dat gemixt met wat vrolijke balkan riedeltjes, wat ska om die heupen te bewegen en een vleugje punk misschien wel. Ze zwepen het publiek aardig op maar gaan zelf ook helemaal te keer op het podium. Ze rennen van links naar rechts en er is veel interactie met het publiek. Deze band weet van wanten op het podium. Hun muziek werkt aanstekelijk en de persoonlijke verhalen uit Bosnië en Herzegovina voegen net dat stukje authenticiteit toe. Het veld staat vol dansende mensen.
Michelle David & the Gospel Sessions
Toen was het tijd om deze dame ruim baan te geven om haar kunstje te tonen. Ze gaat helemaal los en dat terwijl ze niet zo goed ter been is. Dat lijkt ze echter af en toe door haar eigen enthousiasme te vergeten. Zelf grapt ze dat we niet te zwaar aan gospel in een kerk moeten denken, maar wel de basis en dat met plezier en zonder orgel en zwaar gepreek. Ze wordt wel ondersteund door lekkere gitaarriffs. Ze zet hier op Werfpop een krachtige show neer met als basis een groovy mix van soul, funk en natuurlijk gospel. Het is alleen niet helemaal waar het publiek nu op zit te wachten. Er swingen voorzichtig wat mensen mee en er staat aardig wat man voor het podium maar echt los komt het niet. Jammer want Michelle zet toch echt een mooie strakke set neer. Op het einde gaat het tempo van de nummers wat omhoog en hier en daar beginnen er toch wat meer mensen de muziek te waarderen.
Prong
Oldschool trashmetal en hardcore is wat de boventoon voert wanneer de heren van Prong op het podium staan. Ze raggen even fijn hun set erdoor heen. Sommige nummers gaan nogal snel ten opzichte van de albums van deze New Yorkers, maar de set blijft flink ‘in your face’. Prong bestaat al heel wat jaartjes en dat is te merken. De toeschouwers deinen lekker met hun hoofd mee en enkele vuisten gaan al snel de lucht in. Oude en nieuwe nummers passeren de revue. Hun aanpak van recht toe recht aan metal met een vleugje industrial komt goed tot zijn recht. Niet moeilijk doen maar gewoon lekker spelen lijkt het motto vanavond. Het publiek is het daar mee eens.
Multiplex & Friends
Voor wie niks wil weten van rock en metal en al helemaal niks van metal op een cello was er aan de andere kant Multiplex en zijn vrienden. Die vrienden dat zijn MVE, NCT, Franky Nuts en Lifecycle. Multiplex begon ooit in een punkbandje maar is over de jaren heen uitgegroeid tot heuse MC met behoorlijk wat skills. Hij probeert deze avond dan ook de mensen voor het publiek los te laten gaan op een mix van Drum & Bass en Dubstep. Gretig gaan de handen in de lucht en juigt het als de MC’s wat kreten roepen.
Apocalyptica
Als headliner staat het Finse Apocalyptica op het podium. Ze hebben de eer om het festival te sluiten en dat kunnen ze als geen ander. Ze spelen nummers van Metallica om het begin van hun carrière te eren. Dat is namelijk al weer 20 jaar geleden. Zelf hadden ze nooit gedacht dat ze zo ver zouden komen. Voor de mensen die ze nog niet kennen is het best even raar. Die gasten op het podium die flink wat metal laten horen, raggend op cello’s. Tijdens het wachten op de band begint het te regenen en dat houd eigenlijk het hele optreden niet op. Het publiek lijkt het niet uit te maken en de band lijkt er wel een schepje energie boven op te doen. Het publiek laat zich gewillig meesleuren langs verschillende Metallica klassiekers waarop er heerlijk meegebruld kan worden, de vuist in de lucht kan en er geheadbangd kan worden. De band vermaakte zich ook prima in de regen en een van de heren, Perttu, ging helemaal los op zijn cello. Liggend op de grond liet hij even zien wat hij kan. Om te eindigen op zijn knieën richting publiek, een hartje makend met zijn handen. Een mooie einde voor deze dag.
Fotografie en Tekst Elvira Visser
