Prospekt – The Illuminated Sky

Het Britse Prospekt debuteerde in 2013 met The Colourless Sunrise. Geïnspireerd door progressieve en symfonische metal werkte het viertal aan een eigen geluid. Toen in 2015 zanger en toetsenist Richard Marshall de band verliet, besloten de overgebleven leden om te gaan zoeken naar een zanger die de band naar een hoger niveau zou kunnen tillen en kwamen tijdens deze zoektocht Michael Morris tegen waarvan het stemgeluid naadloos bij de het geluid van de band aansloot.
Het viertal werd een vijftal toen toetsenist Rox Capriotti zich eveneens bij de band voegde. 2016 werd daarop gebruikt om The Illuminated Sky te schrijven en op te nemen.  Voor de gelegenheid wisten ze gitarist Greg Howe en Marc Hudson (Dragonforce) te strikken voor een bijdrage aan het album.
Rox Capriotti bijt te spits af met zijn toetsenspel in het instrumentale Ex Nihilo. Een compositie die klinkt als een soundtrack met afwisselend serene en bombastische fragmenten. Het loop als vanzelf over in het titelnummer The Illuminated Sky waarin ook nieuwkomer Michael Morris zijn falsetstem mag etaleren en sterk overeind blijft in de krachtige tussenstukken waarin drummer Blake Richardson zich schaamteloos mag uitleven. Ook hier een sterke en prettige afwisseling in kracht en tempo waarin onregelmatigheden geregeld opduiken en het geheel vaart geven en waarin gitarist Lee Luland sterk soleert. Een kwaliteit die we vaker op het album tegen zullen komen.
In het daaropvolgende Titan blijkt dat de band waarschijnlijk het progressieve karakter van het algemene geluid verenigen met hun voorliefde voor een band als Symphony X. Vooral in het gitaargebruik zijn er sterke overeenkomsten te vinden.
Distant Anamnesis is net als Ex Nihilo een opstapje naar een volgende compositie. De piano heeft de hoofdrol in het intro, maar is over de hele linie in Distant Anamnesis en Beneath Enriya zeer zeker aanwezig. Beneath Enriya kent een prettig ritme dat net tegen de tel aanschuurt en voor de progrockliefhebbers is dit enorm genieten. Het refrein is sterk en ook in de hogere regionen blijft het stemgeluid van Michael Morris sterk overeind staan. Qua opbouw is er niets aan te merken op de compositie. Het werken naar bombastische stukken is nauwgezet uitgemeten en heeft een duidelijk effekt op de luisteraar. Door even terug te pakken naar de kale basis wordt de spanning danig opgevoerd om via zang en drum te evolueren in een sterk keyboardgeluid dat afgewisseld wordt met een even zozeer  gitaargeluid.
Progressief wordt er flink gas gegeven in In The Shadow Of Earth. Naast de invloed van Symphony X horen we muzikaal Kamelot langskomen en zangtechnisch moet ik sterk denken aan Theocracy. De basis wordt sterk neergezet door een opzwepende ritmesectie waarin bassist Phil Wicker en drummer Blake Richardson het voortouw nemen. Toetsenist Rox Capriotti geeft het geheel extra vulling en aan het eind gaan alle registers bij Prospekt nog even helemaal open.
Alien Makers Of Discord, waarin Greg Howe een gedeelte van de gitaarpartij voor zijn rekening neemt,  ligt weer meer in de progressieve hoek en is muzikaal sterk, door de variatie in ritmes en stijl. Met ruim negen minuten hoort deze compositie bij de langere composities op het album, maar het verveelt geen moment en sluit prachtig af met een eenvoudige pianosetting. Om daarna in Cosmic Emissary krachtig terug te komen. Deze compositie is een voortzetting van het geluid dat me ondertussen zo vertrouwd in de oren klinkt.
De, bijna onmisbare, gevoelige kant van de band komt mooi naar voren in Akaibara. Een compositie waarin gitaar, viool, zang en keyboards het algehele gevoelige sfeerbeeld bepalen.
Met Where Masters Fall sluit Prospekt het album episch af en neemt daar ruim elf minuten de tijd voor. Marc Hudson van Dragonforce ondersteunt Michael Morris in de zangpartijen. Vooralsnog worden de eerste twee minuten helemaal gevuld door progressief muzikaal spel. Daarna wisselen zang en spel elkaar af zonder vaart te verliezen. Door wederom gebruik te maken van variatie en zo spanning op te bouwen is Where Masters Fall afgelopen voordat je er erg in hebt. Alle elementen van dit sterke Britse collectief vinden we terug in de compositie en ze sluiten daarmee een album af dat na ruim een uur geen moment verveelt en waarvan het jammer is dat het alweer afgelopen is. Gelukkig sluiten de laatste maten van Where Masters Fall als puzzelstukken in elkaar met de eerste maten van Ex Nihilo zodat de repeatknop moeiteloos ingeschakeld kan worden.
Prospekt laat horen dat ze in hun muzikale ontwikkeling en met de wijziging van de bezetting sterk naar voren komen binnen het progressieve genre. Dit smaakt zeker naar meer.
Facebook