Undeclinable Ambuscade – Willem-Twee (Den Bosch) 9/9/2017

De grote reünietour van Undeclinable Ambuscade stopt op de plek waar het allemaal begon. Nog eenmaal krijgen de fans de kans om hun helden aan het werk te zien. De kaarten voor deze show in Willem-Twee in Den Bosch waren dan ook in no time uitverkocht. Met bevriende punkers The Travoltas en nog twee supportacts ligt er een mooie avond in het verschiet.
Punkrock en Willem-Twee hebben een goede geschiedenis. In de tijd dat het poppodium nog onder de naam Willem II opereerde kwamen heel wat Amerikaanse punkbands naar de Brabantse hoofdstad. Vanavond herleven deze oude tijden en denkt iedereen met weemoed aan de verzamelaars van Punk-O-Rama van punklabel Epitaph en aan de bands op het Fat Wreck Chords-label stonden.  Bij binnenkomst blijkt dat de fans van weleer ook vanavond gekomen zijn en dat de tieners van toen nu dertigers en veertigers geworden zijn. De jonge garde liefhebbers zijn vanavond in de minderheid.
De punkrockavond wordt geopend door Dowzer uit Breda. Deze jonge honden hebben de eer om als eerste op het podium te staan en de band begint vol vuur. Het is meteen duidelijk waardoor Dowzer is geïnspireerd. Het is de punkrock van de jaren ’90 die de klok slaat. We horen invloeden van Undeclinable Ambuscade, No Use For A Name, New Found Glory en dergelijke.  Ondanks het enthousiasme van de band slaat de vonk helaas niet over. Het publiek in de Willem-Twee is eerder bezig met een gezellig praatje en biertje, dan met de show die aan de gang is. Zo zijn de reacties op vragen van de zanger wat matig, maar dat hindert de band niet om reclame te maken voor hun nieuwe album So Much For Silver Linings die binnenkort wordt gepresenteerd, maar ook vandaag al te koop is. Er wordt dan ook anno 2017 volop punk gemaakt in Nederland. Helaas ligt het tempo nog niet zo hoog als gewenst, maar dat is puur nog een gebrek aan ervaring.
Een band met heel wat meer kilometers op de teller is Once I Cry. De formatie uit Rotterdam is het nieuwe project van bandleden van onder andere Crivits en Second Chance. Once I Cry combineert hardcore en punk en schroeft het tempo meteen behoorlijk op. Kennelijk is dit waar het publiek in de Willem-Twee behoefte aan heeft. De zaal in Den Bosch is ondertussen goed volgelopen en de sfeer begint er in te komen. Er wordt druk gesprongen op de klanken van Once I Cry, die natuurlijk wat nummers van hun oudere bands spelen en tevens delen de bandleden wat herinneringen op uit het rijke verleden. Er vallen minder pauzes tussen de nummers dan bij Dowzer, waardoor het geheel veel strakker overkomt. De jaren ervaring komen dan toch echt om de hoek kijken. Een half uur lang heeft dan ook Once I Cry de zaal in zijn greep en iedereen perfect opgewarmd voor de volgende act.
Travoltas waant zich dan ook in een warm bad. Fans van Undeclinable Ambuscade hebben Travoltas ongetwijfeld wel ergens samen op een festival gezien. Ook deze band is sinds kort weer bijeen gekomen om de gitaren weer om te hangen en het weer samen spelen heeft zelfs tot een nieuw album geleid. Vandaag krijgt het publiek in de Willem-Twee dan ook niet alleen de klassiekers te horen van de formatie uit Dongen, maar ook nummers het van nieuwe album Until We Hit The Shore. Het zijn vandaag vooral de oude nummers die goed in de smaak vallen. Er wordt volop meegezongen en gebruld, men is Travoltas dan ook niet vergeten. Vinyl is weer helemaal terug en de fans van Travoltas hebben dan ook vandaag de kans om het album Baja California twintig jaar na de release op het zwarte goud te bemachtigen. Travoltas weten wel hoe ze het publiek kunnen opzwepen en ook deze band schroomt het niet om herinneringen op te halen. Het toevallige treffen bij een tankstation, nadat zij en Undeclinable Ambuscade ergens hadden gespeeld, het ophalen van bandnamen zoals NRA en Amazing Discoveries doet het publiek weer hunkeren naar deze mooie tijd. De momenten waarop men even hun herinneringen ophaalt is ongetwijfeld een moment waarop de bandleden even naar adem happen om vervolgens weer door te gaan. Ook deze punkrockers zijn een dagje ouder geworden…
Na elke act in de zaal van de Willem-Twee sluiten de gordijnen, zodat men in alle rust kan om bouwen. Rond kwart over tien gaan de gordijnen voor een laatste keer open en begint de show van Undeclinable Ambuscade. Als intromuziek klinkt The Ecstasy Of Gold en vervolgens beginnen de heren uit Den Bosch aan hun allerlaatste optreden met Since ’92, oftewel het jaartal toen het allemaal begon. Meteen is het weer feest en gaat het publiek uit zijn dak. Hiervoor is men naar het poppodium gekomen en men zingt alles woord voor woord mee. Om de feestvreugde te verhogen gaat er een confettikanon af en gaat de Willem-Twee weer even terug in de tijd. Jaren geleden stonden de heren van Undeclinable Ambuscade ook al in deze zaal en menig fan die er vanavond bij was stond toen ook ongetwijfeld vooraan.
Anno 2017 houdt men het tempo er ook vrij hoog in en als zanger Jasper het woord tot het publiek richt zit drummer Jorg even uit te hijgen. Drummers in de punkrock hebben het zwaar, zij zijn altijd de motor van de band. Undeclinable Ambuscade haalt ook tijdens hun laatste show wat herinneringen op, maar het wordt geen te sentimentele avond, het wordt simpelweg rammen en springen. Snelle akkoorden, breaks en de bekende nummers van de band. Wel staat men even stil bij het overlijden van Paul Smits, de oud-directeur en oprichter van de Willem-Twee overleed vorige maand en vanavond draagt de band The Sound Of Silence aan hem op,. Het is en blijft feest in de Willem-Twee en niemand staat er eigenlijk bij stil dat dit een afscheidsshow betreft. Daar is ook eigenlijk helemaal geen tijd voor, men moet springen en pitten op Magic Hairspray. Snowboard en andere klassiekers. Tussendoor wordt wel het woord tot het publiek gericht en men wil graag iedereen bedanken die de band al die jaren heeft gesteund, of dat nu om lokale crew gaat, om familie, vrienden, labels, bevriende bands, men wil niemand overslaan en bedankt iedereen dan ook maar zonder namen te noemen. Soms gaan er ook wel eens dingen mis, ook meteen maar een bedankje aan alle missers….
De set wordt vanavond afgesloten met een nummer wat ook eens op een verzamelaar van Punk-O-Rama is verschenen. Op deze verzamelaar wordt dit nummer 7 Years gezongen met hulp van zangeres Aline Bruyns. Tijdens de afgelopen reunietour was Aline al van de partij en ook vandaag mag ze niet ontbreken. Wederom een mijlpaal in de set, waarop de vele skaters hebben staan wachten. Hiermee is natuurlijk het optreden nog niet afgelopen, de liefhebbers missen nog een paar essentiële  tracks. De feestvreugde wordt in het toegift dan ook direct verhoogd met Blerk The Jerk. Tijdens het refrein vliegt het bier door de lucht, hier heeft men echt op staan wachten. Als men na het meebrullen van deze Undeclinable-klassieker nog een beetje stem overhad kon men meteen door met het zingen van Alcohol. Er gaat echter wat mis en de techniek lost dit binnen no time op. Zo verslapt het feestje niet en gaat het publiek opnieuw helemaal los. De absolute climax is natuurlijk de single African Song waarbij er nogmaals confetti aan te pas komt. Het publiek host door de Willem-Twee en dat dit dan de aller-aller-laatste keer is dat dit nummer klinkt blijkt niet meer te boeien. Undeclinable Ambuscade sluit hun muzikale carrière in stijl af!