Satyricon's Frost in diepte over 'Deep Calleth Upon Deep'

Met het negende album Deep Calleth Upon Deep hebben Satyr en Frost het beest Satyricon opnieuw vorm gegeven. Als het aan Frost zelf ligt blijven ze dat doen want de rek is er gelukkig nog lang niet uit. Via mail sprak ik met de 44-jarige drummer over het nieuwe album, creativiteit en Edvard Munch. (Photo credit: Marius Viken)
De titel van het album is Deep Calleth Upon Deep, wat betekent die titel voor jou?
Het verwijst naar hoe het album gemaakt is: vanuit de dieptes van onze gedachten en zielen, spreken we die diepte aan van de luisteraar.
De cover is een tekening van de Noorse kunstenaar Edvard Munch genaamd Kiss Of Death. Hoe kwamen jullie op het idee om die tekening te gebruiken?
Toen Satyr de tekening voor het eerst zag deze lente, realiseerde hij zich dat die tekening echt het motief was om Deep Calleth Upon Deep te maken. Het verbond zich zo goed met de muziek en algehele sfeer van het album, terwijl het al een magnifieke tekening is.
Wat is jouw favoriete Munch tekening of schilderij?
Er zijn er een aantal: Heritage (Erfenis), Sick Child (Het zieke kind), Vampire (Vampier). Het is onmogelijk om er ééntje te kiezen eigenlijk.
Hoe zie jij als kunstenaar de connectie tussen Kiss Of Death en Deep Calleth Upon Deep?
De tekening is inderdaad een visueel parallel van het album. Rauw, organisch en bloot aan de ene kant; elegant en diep betekenisvol aan de andere. Het gevoel van beweging en drama in de tekening en dat verontrustende, donkere onplezierige gevoel is precies wat de muziek van Deep Calleth Upon Deep uitdrukt. Het is bijna verwonderlijk hoe de tekening en de muziek met elkaar verbonden zijn.

Satyr zei dat nadat hij in het ziekenhuis was opgenomen, de muziek/zijn muzieksmaak veranderde. Hetzelfde gebeurde met Munch na zijn zenuwinzinking, zijn schilderijen werden minder intens dan daarvoor. Heb je daar iets van gemerkt in de muziek die jullie maakten?
In dat geval denk ik dat Satyr een andere verandering dan Munch heeft gemaakt omdat zijn muziek meer intens en harder werd. Wat we voelden na de ziekenhuisopname en de hersentumor diagnose, was vooral dat de algemene belangrijkheid en de diepe ernst (met betrekking tot Deep Calleth Upon Deep) opgevoerd was tot standje 11.
Als we het over creativiteit hebben, in de documentaire Until The Light Takes Us, zien we jou als performance artiest optreden. Maak je nog steeds kunst en wat betekent zo een performance voor jou?
Vijftien jaar geleden heb ik besloten om mij alleen maar op muziek te richten. Ander vormen van expressie hadden een aantrekkingskracht en een sterke fascinatie voor een bepaalde periode, maar ik kwam tot de conclusie dat al die metaforische activiteiten die verbonden zijn met black metal erg weinig doen om het genre te prijzen, maar meer om er simpelweg van te voeden. Aan die ontwikkeling wil ik niet meedoen.
Waarschijnlijk bedoelt Frost hierboven dat zijn kunst verkeerd geïnterpreteerd wordt, mensen gebruiken zijn kunst om de black metal scene een slechte naam te bezorgen, en daar past hij voor. De documentaire is in zijn geheel op internet te vinden.
Je hebt gezegd dat op dit album een aantal creatieve deuren zijn opengegaan die dicht bleven op de vorige albums, wat bedoel je daar precies mee? En wat hebben jullie gedaan om die deuren te openen?
Toen we werkten aan het naamloze Satyricon-album, brachten we meer dynamiek in de muziek en ontdekten we dat dat een echte grote verandering veroorzaakte, het maakte de muziek veel levendiger. Hoewel we bij het vorige album niet zo diep waren gegaan, hebben we op dit album veel dieper gegraven, en we hebben een heleboel ketens losgesneden die ons muzikaal tegenhielden op dat punt. Daarom hebben we gebruik kunnen maken van een veel rijker muzikaal palet. Ik geloof dat dat deze ontwikkeling hoort bij de creatieve en innovatieve natuur van Satyricon, in combinatie met vernieuwde inzichten die voor evolutie zorgden in veel kortere tijd dan de laatste twee albums. Het is ook belangrijk om gezegd te hebben dat we bewust geprobeerd hebben om creativiteit en inspiratie mogelijk te maken tijdens de drie jaar waaraan we aan Deep Calleth Upon Deep hebben gewerkt.
Veel van de muziek is geschreven tijdens de tour voor Nemesis Divina. Heeft die tour en het spelen van dat album zijn invloed gehad op de muziek?
Ik kan me niet herinneren dat we aan nieuwe muziek hebben gewerkt, omdat we bezig waren met de Nemesis shows. Het werken aan de Nemesis Divina shows en het werken aan nieuw materiaal hebben niet gelijktijdig plaatsgevonden. We hebben wel interessante dingen ontdekt toen we het oude materiaal onder de loep namen, maar het is onmogelijk om te zeggen of dat effect had op het songwriting proces van Deep Calleth Upon Deep.
Hoe kwam de samenwerking met jazz saxofonist en tenorzanger Håkon Kornstad tot stand?
Håkon Kornstad heeft die fijne en bijzondere combinatie: hij is een geweldige saxofoon speler met een uitzonderlijk koud geluid en een koude toon, en hij is een fantastische tenor zanger. We voelden dat hij met een paar erg interessante arrangementen kon bijdragen aan een paar songs, en uiteindelijk bleek hij geïnteresseerd om dat ook te doen en hij gaf ons geweldige uitvoeringen.
Zijn bijdragen zijn subtiel maar genoeg om kippenvel te krijgen. Wat vindt jij van zijn bijdrage?
Ik kreeg precies hetzelfde.

Je drumwerk is onnavolgbaar zoals altijd, hoe creëer je dat typische Satyricon geluid?
Ik denk dat het een combinatie is van Satyr’s interesse voor drumwerk en ritmes, zijn aanwijzingen en mijn toewijding voor mijn werk.
In het nummer To Your Brethren In The Dark zingt Satyr ‘Pass the torch to your brethren in the dark’. Ik hoop dat dit niet het einde van Satyricon betekent?
Ik zie het niet zo. Gedachten van ‘het is genoeg, we stoppen’ zijn er wel geweest, gezien we al zo lang in deze band spelen.
Wat is je mening over de black metal scene van 2017?
Ik heb geen enkele mening te delen met de wereld, ik speel muziek.
Van welke drummer, levend of dood, zou je een drumclinic willen krijgen?
Het zou ongelooflijk gaaf zijn om John Bonham te zien spelen, vooral om zijn voetenwerk eens te bestuderen. Ook had ik graag Buddy Rich (geweldige Amerikaanse jazzdrummer) willen zien spelen. Beam me up, Scotty.
Laatste vraag: Heb je muziektips, bands waarnaar we moeten luisteren?
Waar je ook naar luistert, luister er goed naar, wees aanwezig en let op.