Leif De Leeuw Band – Until Better Times

Februari vorig jaar besprak ik het prachtige debuut Leelah en nu is er al een opvolger, Until Better Times. In de tussentijd is er getoerd bij het leven en waren er opleidingen die afgerond werden. Van een gebrek aan werklust kun je ze niet betichten.
De benaming Leif De Leeuw Band is typisch zo’n bluesdingetje. De band is weliswaar genoemd naar de gitarist – die inderdaad uitzonderlijk vaardig is op zijn instrument – maar het zou een fout zijn om te denken dat het Leif de Leeuw en begeleiding is. Bij hun liveoptredens is het een en al chemie en interactie. Zangeres/gitariste Britt Jansen, drummer Tim Koning en de nieuwe bassist Boris Oud zijn evenzeer de Leif de Leeuw Band als de naamgever zelf.
De chemie van de optredens hebben ze kunnen meenemen naar de studio. Op dit album klinkt het net allemaal wat vloeiender en losser dan op het debuut. Bij Britt Jansen hoor je meer zelfvertrouwen en samen met haar onmiskenbare stemgeluid levert dat een prestatie van formaat op. Hoewel het album redelijk stevig begint met All Coming Back – met een fikse Govt Mule-vibe – en Listen Here People, is er muzikaal nog een stapje meer richting Americana gezet, bijvoorbeeld in Getting Older waarin invloeden van de Allman Brothers en Little Feat (die slidesolo!) doorklinken. Deels is dat omdat ze nog meer dan de vorige keer vanuit lekkere hooks wilden schrijven. Dat levert automatisch meer focus op het liedje op.
De basis van de plaat is opgenomen in gezamenlijke sessies, live in de studio dus. Terecht, want deze band heeft het soort muzikale klik waar allemaal los opgenomen laagjes het waarschijnlijk alleen maar slechter maken. Overdubs zijn er natuurlijk wel geweest, maar de basis ligt in de chemie van het samenspelen.
Ja, Leif de Leeuw is een belachelijk goede gitarist, Britt Jansen heeft een dijk van een stem, maar ook de ritmesectie zorgt voor tal van mooie wendingen en details. De manier waarop in Mr. Hangman de hele band van uitbundig naar ingetogen en terug gaat is echt goed voor kippenvel. O, en mocht je nog overtuigd willen worden over de zangkwaliteiten van Britt Jansen, dan is dit het nummer om te beluisteren. Daarnaast heeft Willem ’t Hart een aantal keren fraaie toetsenpartijen toegevoegd en producer Jasper Ras heeft de sound van de band perfect weten te vangen.
Ik heb echt met deze recensie zitten worstelen. Het was mijn bedoeling niet te verzanden in superlatieven. Dat is niet echt gelukt, vrees ik. En zo krijgt Until Better Times een goede recensie die beter had kunnen zijn. Maar dan alleen van mijn kant. De band lost de belofte van het debuut in. Met gemak zelfs.

Leif de Leeuw Band website