Avenged Sevenfold – The Stage (deluxe edition)

Het nieuwe album van Avenged Sevenfold is wat bijzonder. Hoewel het album in 2016 al uitgebracht werd, ligt de promo (deluxe edition) voor mij pas eind 2017 op de deurmat. Het is een conceptalbum dat verhaalt over AI (artificial intelligence) en tevens het eerste conceptalbum van de band, hoewel Nightmare in eerste instantie ook een conceptalbum zou worden maar door de dood van drummer The Rev toen niet gelukt is.
Avenged Sevenfold laat met het nieuwe album The Stage weer van zich horen na Hail To The King in 2013. Sinds de dood van drummer The Rev in 2009 rommelt het een beetje bij Avenged Sevenfold op de drumkruk. Mike Portnoy hielp hen uit de brand en al snel drumde Arin Ilejay de partijen. Ondertussen heeft hij aangegeven geen deel meer uit te maken van de band en heeft Avenged Sevenfold Brooks Wackerman bereid gevonden om zich aan te sluiten.
The Stage klinkt meteen goed. Ergens klinkt het geluid wat ingehouden alsof het de aanloop is naar meer ‘vuurwerk’. Qua compositie is het goed opgebouwd en wordt er voldoende gevarieerd in het algemene geluid. Het stemgeluid van M. Shadows is niet het beste wat je in metalland kunt vinden, maar heeft wel een bijzonder karakteristiek geluid wat uitstekend past in het totale geluid. Gitarist Synyster Gates mag zich lekker uitleven in deze uitgesponnen, maar niet uitgemolken, compositie.
Paradigm is een compositie die heel vet klinkt en qua melodie goed aanvoelt.
Sunny Disposition helt over naar de heavy kant, maar blijft toch ergens steken op het evenwicht van rock en heavy metal. Dat betekent dat je hier het beste van beide werelden kan vinden. Rifftechnisch zijn er de zware accenten, maar een lichtvoetiger ritme zoals Avatar ze ook kan gebruiken, komt tevens naar voren. Toch is Avenged Sevenfold me na enige tijd toch even kwijt en kunnen ze de spanning en de aandacht, zonder aanwijsbare reden, niet vasthouden.
Met God Damn komt waarschijnlijk het vuurwerk waar Avenged Sevenfold bij The Stage naartoe heeft gewerkt. Een uitstekend uptempo geluid wordt hier afgevuurd op de luisteraar. De stiltes en rustigere stukken zijn zo neergezet dat ze het contrast extra kracht bijzetten.
Creating God heeft wat weg van het geluid van Alice In Chains. Dat komt voornamelijk door de aanhoudende, wat lijzige, zang van M. Shadows en het metrum in de compositie. Avenged Sevenfold zorgt in naar het refrein toe voor een pittige aanloop. De prettige gitaarsolo past geheel in de sfeer van het geheel.
Angels is het rustige moment op het album en lijkt een vervolg te krijgen in Simulation. Maar Avenged Sevenfold verrast door een snel intermezzo waarin drummer Brooks Wackerman zijn stokken als een mokerslag laat landen op de drumvellen. Ook hier is het gitaargeluid prachtig verweven in het karakter van de compositie.
Avenged Sevenfold lijkt graag rustig te openen in deze fase van het album, want ook Higher opent heel sereen. Al gauw weten de ritmesectie en riffmeesters echter het heft in eigen handen te nemen en meer kracht in de compositie te pompen. Het bouwt zich zo mooi op naar een goed rocknummer waarin vooral het refrein wel erg tot de verbeelding gaat spreken.  Het geluid in de refreinen klinkt vertrouwd en heeft een dieper/voller geluid mede door de samenzang en kleine afremming van het tempo en onevenredige toename van de melodie. Mocht Avenged Sevenfold me eerder op het album lichtelijk kwijt zijn tijdens een compositie. Bij Higher is hier absoluut geen sprake van, want deze compositie houdt je aandacht de volle 6,5 minuut vast.
Roman Sky heeft een gitaarintro dat aan Pink Floyd doet denken. De voorliefde voor deze band blijkt op de bonuscd terug te komen in een uitvoering van Wish You Were Here. Verder krijgt Roman Sky een orkestrale achtergrond mee die netjes de akoestische gitaar en zang van M. Shadows complementeert. Soms heel subtiel op de achtergrond, maar regelmatig aanzwellend.  Door de schoonheid van de compositie is het vijf minuten genieten van Roman Sky. Hierbij is het een mooi contrast ten opzichte van de stevigere composities. Jammer alleen dat het ineens stopt. Ik was nog niet helemaal gereed voor zo’n einde.
Fermi Paradox is voor mij niet heel bijzonder. De compositie kabbelt wat voort en kent geen daadwerkelijke opvallende accenten.
Exist is met de duur van een kwartier de epische afsluiter van The Stage. Het gitaargeluid is kenmerkend voor deze compositie die vooruit gestuwd wordt door een sterke ritmesectie. Wanneer deze afremt komt de zwaardere gitaarriff mooi tot zijn recht in een groovende partij.  Instrumentaal wordt de luisteraar gefêteerd op een mooi stuk muziek waarna de compositie zich verder uitbouwt naar een prettig rocknummer dat zich naar het einde toe krachtig ontwikkelt en opbouwt om via diverse samples naar een climax toe te werken.
De luxe editie gaat gepaard met een bonuscd waarop een eerder onuitgebrachte compositie (Dose) van Avenged Sevenfold staat, maar daarnaast zes covers kent van onder meer Del Shannon (Runaway), The Rolling Stones (As Tears Go By), Beach Boys (God Only Knows) en Pink Floyd (Wish You Were Here) en vier liveuitvoeringen van de eerste vier tracks van het reguliere album.
Ik kan mezelf niet als kenner van Avenged Sevenfold omschrijven en op de een of andere manier is hun muziek ergens langs me heen gegaan. Ik heb ze live gezien en heb ervan genoten. The Stage is mijn daadwerkelijke kennismaking met de band en ik ben tevreden over het resultaat. Hoewel ik de band altijd beschouwd heb als een rockband(je) die het net niet helemaal gemaakt zou hebben, kom ik met The Stage terug van deze ongezouten mening. Avenged Sevenfold is een blijver en heeft met The Stage duidelijk gemaakt dat het een band betreft die zich heeft ontwikkeld en met een volwassen geluid komt.