Silent Chambers – Thousand Victories

Hoe je het ook draait of keert, de hoes van een album is een uithangbord. Die bepaalt immers de aantrekkingskracht van de potentiele luisteraar. En al helemaal wanneer het een album betreft van een onbekende groep of artiest. Daar hebben de mannen van Silent Chambers ongetwijfeld goed over nagedacht. Op de hoes van Thousand Victories kijken we recht en letterlijk in de bovenkamer van een persoon. In deze bovenkamer zien we verschillende compartimenten met in elk compartiment een persoon in een karakteristieke gemoedstoestand. Centraal in de ‘bovenkamer’ staat een enorme boom waarvan het groene bladerdak de hersenen voorstelt. In één afbeelding worden alle teksten op dit album gevangen.
Het was deze hoes die mijn aandacht trok als startbeeld van een videoclip op YouTube en mijn eerste kennismaking met deze voor mij onbekende groep. De mannen achter deze groep bleken geen onbekenden. Voorheen maakten zij immers deel uit van Forever Times en The Dust Connection. Nadat de laatst genoemde groep uiteen viel bleven enkele bandleden met elkaar contact houden. Maar het muzikanten bloed kruipt nu eenmaal niet waar het gaan kan. Het leverde uiteindelijk een aantal bloedmooie nummers op.
Mocht je bekend zijn met de muziek van Forever Times en/of The Dust Connection, zet daar dan direct een streep door. Op Thousand Victories tref je 14 nummers aan die het best omschreven kunnen worden als akoestische melodieuze pop annex soft-rock die dankzij onder meer het gebruik van mandoline en accordeon ook invloeden kennen van folk en Keltische muziek. Muziek die geschikt is voor bij de open haard of desnoods een kampvuur.
Het album klinkt en is vrijwel ‘un-plugged’. Basgitaar en drums worden spaarzaam gebruikt. Elektrische gitaar helemaal niet. En worden totaal niet gemist. Op een zeer prettige manier dominant aanwezig zijn het akoestische gitaarspel van Martijn Balsters en het pianospel van Sander Heerings. Daarnaast heeft zanger Jeroen Voogd een formidabel stemgeluid. Vol en machtig waar nodig, maar ook emotioneel weet hij regelmatig de juiste snaar te beroeren. In Posthumous wist hij mij – mede door de tekst – haast tot tranen toe te roeren. Maar ook het verhoudingsgewijs lange Little Man (inclusief accordeon) speelt zijn emotionele zang een grote rol. Het is een nummer wat over de volle speelduur van haast acht minuten boeit.
Als liefhebber van progressieve rock blijf je toch altijd naar die sporen of fragmenten op zoek. Dat is dan mijn bloed dat niet kruipt waar het gaan kan. Moonlets is zo’n nummer. Iets steviger dan de andere nummers, voorzien van een fantastisch mooie melodie, dubbele vocalen en op de voorgrond tredend toetsenspel.
Het mag duidelijk zijn dat 2018 muzikaal gezien uitstekend is begonnen. Thousand Victories is een uiterst sfeervol album wat eenvoudigweg gehoord moet worden. Ook wanneer een open haard of kampvuur niet voorhanden is.