Downriver Dead Men Go – Departures

Downriver Dead Men Go is een postrock band uit de regio Leiden. Ontstaan in 2009 als neven-project van de alternatieve rockband Caitlin, richt het zich op melancholische muziek waarin beleving voorop staat. Na een koerswijziging richting postrock werd de bandnaam gewijzigd in Downriver Dead Men Go. Ontleend aan een documentaire over Siberië waar men, vanwege de vorst, de doden niet kon begraven en deze stroomafwaarts lieten drijven om elders begraven te worden.
In 2016 bracht Freia Music het debuutalbum Tides uit. Een album wat over het algemeen goed werd ontvangen. Een tour langs Nederlandse zalen volgde met als voorlopig hoogtepunt een optreden tijdens Progdreams VII in Zoetermeer op 4 maart 2018. De huidige line-up bestaat uit Gerrit Koekebakker (zang/gitaar), Fernandez Burton (basgitaar), Michel Varkevisser (gitaar/zang), Remco den Hollander (toetsen) en Manuel Renaud (drums).
Het voorliggende en tweede album Departures gaat over ‘verlies’ in de breedste zin van het woord. Departures klinkt dynamisch, maar met het eigen, karakteristieke geluid. Sfeervolle, melancholische nummers die een trage opbouw kennen met soms een cinematografisch karakter. Het openingsnummer Lamentation is een vier minuten durende intro van het hele album. Gelijk wordt duidelijk dat de band de tijd neemt om hun muziek te laten beklijven. Met resultaat, want ieder nummer kruipt als het ware onder je huid en nestelt zich op je trommelvliezen. Voor vrolijkheid is op deze schijf geen ruimte. De gevoelige en melancholieke stem van Gerrit Koekebakker nodigt daar ook niet toe uit. Mother en Loneliest Creatures zijn daar goede voorbeelden van. Op beide nummers is het eveneens melancholieke gitaarspel prominent aanwezig. Soms gelardeerd met een messcherpe solo.
Van een andere orde is Prison Walls met een zeer heavy en uptempo intro. Maar al snel valt de muziek terug op de ingetogenheid van zijn voorgangers om in alle hevigheid te eindigen. Na het stapvoets voorbij trekkende en van een overdaad aan galmend gitaarspel voorziene Home vloeit dit nummer geruisloos over in Uncertainty. Met 14 minuten met afstand het langste nummer. Het trage tempo vervolgt minutenlang zijn weg om na een minuut of vijf langzaam maar zeker in intensiteit toe te nemen. Na een gesproken stuk tekst en een instrumentaal intermezzo vervolgt het nummer zijn weg naar een langzaam aanzwellende en breed uitgesponnen climax. Postrock optima forma.
Sfeervol en authentiek is Departures. Hier horen we de duduk (of doedoek), een Armeens dubbelriets blaasinstrument, wat bespeeld wordt door de Deen Steen Gees Christensen. Mede door de achtergrondzang en zacht orgelspel heeft dit nummer een sterk Oriëntaals karakter. Na het weinig nieuws toevoegende Familiar Face volgt het afsluitende To Have And To Hold. Intiem en klein richting singer-songwriter.
Departures is een forse kluif. Maar ook een lange zit. Dat vind ik persoonlijk het grootste bezwaar van dit verder uitstekende album. De ‘slow rock’ die Downriver Deadmen Go maakt leent zich niet voor achtergrondmuziek of voor onderweg in de auto. Het is typisch zo’n album waar je rustig voor moet gaan zitten. De 68 minuten speelduur in combinatie met het over het algemeen trage tempo kan verveling laten toeslaan. De keerzijde is dat Departures kan dienen als tijdelijk vertrek uit het dagelijkse jachtige leven.