Ravenscroft – Rebel

Vier muzikanten uit de Verenigde Staten die eerlijke muziek willen maken die een persoonlijke boodschap uitdragen en daarbij gebruik maken van de rockinvloeden van de laatste decennia. Dat is in grote lijnen de omschrijving die het beste bij Ravenscroft past. Met Rebel leveren ze een EP af die meteen aanspreekt, maar gaandeweg nog meer gaat aanspreken.
Denomiation gaat qua geluid richting het geluid van een band als Disturbed. Een openingstrack met ballen, spierballen wel te verstaan. Ravenscroft trekt gewoon een lekkere muur op van geluid en zanger Ralph Buso vult het netjes in binnen de lijntjes met zijn karakteristieke stemgeluid.
In Jaded is duidelijk dat Ravenscroft het spelen van Amerikaanse rock goed beheerst. Een stevig geluid in een goed opgebouwde compositie waarin het refrein prominent is neergezet in een aanstekelijke melodie, maakt Jaded lekker om naar te luisteren en aantrekkelijk voor een breed publiek
Dat deze band vol power en kracht een dieperliggende schil heeft blijkt wel In Dearest. Het accent ligt sterk op het akoestische gitaarspel waar het schorre stemgeluid goed bij past. Een ballad die er mag zijn. Een liefdesbetuiging van de zuiverste soort. Leuk is dat daarna Rebel het perspectief weer verschuift naar de ‘ontembare’. Hier klinkt Ravenscroft als een combinatie tussen de Amerikaanse rock uit Jaded en het geluid van Disturbed uit Denomiation. Het geluid is goed en vol en muzikaal staat het als een huis. Enerzijds is de zang niet heel krachtig of sterk, maar het past uitstekend in het decor van Rebel
Mijn kennismaking met Ravenscroft was de compositie Stand Up. Heerlijk hoe het oude grungegeluid van Alice In Chains terugkomt in deze compositie waarmee één van de invloeden voor Ravenscroft duidelijk in het geluid van de band is verwerkt.. Vooral in de coupletten zorgt het zware, bepalende en krachtige gitaargeluid voor een stevige basis dat verder vorm krijgt door de lijzige zang.
Helaas is een EP nogal kort, dus ook Rebel is met The Chase alweer aan het eind. The Chase is niet afwijkend van het geluid dat ik ondertussen ken van Ravenscroft, maar het is gewoon heerlijk hoe ze verder gaan op de ondertussen vertrouwde weg waarbij gitarist Brett Octane zijn Flying V sterk inzet en bassist Devin Baker even verdiend de spotlight op zich gericht krijgt en daarnaast het drumwerk van Pat Magrath opstuwt.
Ik had nog niet eerder van Ravenscroft gehoord, maar de muziek van deze Amerikanen bevalt me wel degelijk. Melodieus met een sterk, krachtig basisgeluid waarbij invloeden uit de vroege rock en grunge worden vermengd.