Vega – Only Human

Vega is een Britse melodieuze (hard)rock/AOR band die is opgericht in 2009. Met hun nieuwste album Only Human wordt het vijfde album aan het oeuvre toegevoegd. Het genre waar de formatie opereert is zeer druk bevolkt. Het is dan ook steeds moeilijker om origineel te zijn. Dat doen de heren op dit schijfje dan ook niet.
Melodieuze rock is in met name de Verenigde Staten zeer populair. De bakermat van dit genre ligt dan ook aan de andere zijde van de oceaan. Wellicht is het daarom dat Vega zich een Amerikaanse stijl heeft aangemeten. De 12 liedjes verdeeld over dik vijftig minuten op Only Human schurken regelmatig aan tegen Bon Jovi, Def Leppard en aanverwanten. Met de nadruk op rockmuziek uit de jaren tachtig.
Openingsnummer en stadionrocker Let’s Have Fun Tonight is daarvan gelijk een goed voorbeeld. Maar tevens een voorbeeld dat Vega door onder meer felle gitaarsolo’s en stevige vocale uithalen van frontman Nick Workman kan rocken als een tierelier. Het opvolgende Worth Dying For is stuwend, barst van de grooves en kent een zeer catchy refrein en meebrul-momenten. Dames en heren luchtmuzikanten: grijpt uw kans! Last Man Standing doet in alles denken aan de makkelijk verteerbare MTV-rockers uit de jaren tachtig. Hoe Amerikaanser wil je het nog hebben? All Over Now heeft een optimistische feel. Lekkere keyboard partijen en meerstemmige zang geven het nummer een positieve uitstraling. De flitsende gitaarsolo is de kers op de taart. De titel van Mess You Made voorspelt niet veel goeds, maar het tegendeel is waar. Krachtige meezing rockers met veel oh’s, hoho’s en ah’s blijkt de kwaliteit van de band. De heren houden het simpel en makkelijk verteerbaar. Op het titelnummer Only Human wordt wat gas teruggenomen, maar blijft de positieve feel nadrukkelijk aanwezig. Net als op Standing Still.
Het gevaar bij muziek uit dit genre is dat op enig moment de nummers teveel op elkaar gaan lijken. Bij Gravity is dat moment aangebroken. Ook worden hier de eerste slijtageplekken hoorbaar. Ik betrapte mijzelf erop dat mijn gedachten afdwaalden. Door een paar kleine vocale mis-peren in dit nummer was ik weer bij de les. Daardoor vestigde ik mijn extra aandacht op de power-balad Turning Pages. Het zal ongetwijfeld over-enthousiasme zijn, maar het is jammer te constateren dat Nick Workman in dit nummer geen maat weet te houden. Met name de meerstemmige vocalen lopen hierdoor in de soep. Gelukkig blijkt dat een incident want op Fade Away en het opzwepende Go To War wordt de eerder losgelaten draad weer opgepakt.
Fans van het eerste uur zullen zonder twijfel veel plezier beleven aan Only Human. Net als de gemiddelde liefhebber van melodieuze meezing rock met ballen en de festivalgangers onder ons. De meer kritische luisteraar, zoals de schrijver dezes, ontkomt niet aan de indruk dat Only Human na een paar draaibeurten een uitgekauwde indruk achterlaat.