Ostura – The Room

Sinds het debuut Ashes Of The Reborn is Ostura bezig met het schrijfproces van The Room. Een album dat wat afwijkt van de voorganger en meer industriële en progressieve metal in zich heeft. De twaalf composities op het album zijn in chronologische volgorde geschreven en opgenomen en verhaalt over een vrouw die opgesloten wordt in een kamer waar haar gedachten, angsten en ambities de vrije loop krijgen om de kamer te vullen.
Om het geheel neer te zetten werd alles (nou ja, veel) uit de kast gehaald. Het Prage Philharmonic Orchestra werd uitgenodigd en daarnaast stelden onder meer drummer Thomas Lang (Robert Fripp, Peter Gabriel), Mike Mills (Toehider, Ayreon) en Marco Sfogli (James LaBrie) hun kwaliteiten beschikbaar voor het album met als klap op de vuurpijl Arjen Anthony Lucassen die een gastsolo verzorgt in het prachtige Mourning Light.
De band die van oorsprong bestaat uit Alain Ibrahim, Abi Chaker en Danny Bou-Maroun zetten de muzikale trip stevig neer en worden daarbij ondersteund door het stemgeluid van Youmna Jreissati en Elia Monsef. En die combi is sterk. Elia laat horen over diverse kwaliteiten te beschikken en het klassieke (opera) stemgeluid van Youmna biedt veel afwisseling. Voor een progressief album zoals The Room is dat een meerwaarde, hoewel de band over het hele album in de composities soms een beetje over-de-top jongleert. Het gevolg is dat je soms als luisteraar even moet schakelen maar binnen het concept van het album is dat eigenlijk ook niet zo verwonderlijk, want niets is zo wispelturig als gedachten.
Toch fascineert het album en blijven de composities je steeds weer verrassen. The Room zelf is een toegankelijke progressieve compositie die gemakkkelijk blijft hangen en het daaropvolgende Erosion en Deathless schitteren mede door het duale stemgeluid. Erosion herbergt diverse ritmes en stevige geode vette riffs en de Arabische elementen bieden een extra accent. Het orkestrale element komt in een koorzang mooi naar voren, maar krijgt meer aandacht in Deathless.
Dat Arjen Lucassen een deuntje meespeelt doet het een en ander vermoeden en vanaf Duality zijn er zeker raakvlakken met het geluid dat we van hem gewend zijn in de Ayreonprojecten. Mede door het epische geluid en de folkelementen wordt dat duidelijk. Duality is daarbij mooi opgebouwd rond een sterke basismelodie die steeds terugkomt. De wisseling in stijl, met daarbij het sirene-achtige stemgeluid van Youmna, zorgt voor een verrassende wending die toch wat verwarrend is. Het vervolg met zang en akoestische gitaar is betoverend en de aansluitende gitaarsolo past uitstekend in het bombastische vervolg richting het einde.
Darker Shade Of Black begint wonderschoon met een minimum aan instrumenten en het heldere stemgeluid van Elia. Ook Ayreonwaardig. Fluit op achtergrond en Youmna die de tweede stem naadloos laat aansluiten op dat van Elia terwijl het gitaargeluid onregelmatig het décor van kleur voorziet. De combinatie van gevoel en bombast maakt van Darker Shade Of Black een dijk van een compositie.
Via Escape vervolgt Ostura het album richting Let There Be dat commercieel toegankelijk klinkt en een prettig refrein in zich heeft. Wat krachtiger opent Beyond (The New World) met een sterk ritme dat gevolgd wordt door een ultravette riff. Overeenkomsten met het geluid van Ayreon zijn aanwezig en op een gegeven moment is het weer genieten van het loepzuivere stemgeluid van Youmna. Iets dat in Mourning Light keihard terugkomt. Beyond (The New World) bouwt zich na dit prachtige intermezzo weer op met een orkestrale inzet waarop de vette riff weer reageert. De refreinen zijn vrij rustig en spreken enorm aan.
In The Surge drijven de Arabische elementen weer naar boven in een ‘Turks’ gitaargeluid. Dit is progrock pur sang en de techno-invloeden zetten je, zoals wel vaker op het album, weer even op het verkeerde been.
Only One sluit, op het outro Exit The Room het album bombastisch en episch af en is lichtelijk te vergelijken met het sterke Beyond (The New World).
The Room is al enige tijd uit, maar biedt de luisteraar en liefhebber van progrock kwaliteit die ik je niet wilde onthouden. Het is een bombastisch episch album dat in het rijtje van de metalopera’s gerekend mag worden en heeft overeenkomsten met bijvoorbeeld Ayreon, maar Ostura biedt voornamelijk composities met een eigen geluid. Misschien lukt het je niet om het album in één keer volledig te waarderen, maar na menige luisterbeurt word je toch gegrepen door het geluid van Ostura.