The Johari Window – Colorshifter

De Benelux bestaat als economische unie 60 jaar. De Rode duivels doen het goed op het WK 2018 en zijn voor velen het plaatsvervangende elftal voor Nederland. Het gaat goed met de Belgen en zeker nu The Johari Window met hun metalcoregeweld ons komt verblijden. De band die vernoemd is naar het gelijknamige model, is als band nog erg jong. Het blijkt echter dat dezelfde groep muzikale duivels onder eenzelfde bezetting al onder een andere naam bekend was. Het duurde even voordat ze zich als The Johari Window naar voren schoven, maar met het album Colorshifter staat de band stevig in de Vlaamse klei. Vanuit het Joharimodel verschuift de muziek zich van rechtsonder (niet bekend bij jezelf en anderen) naar linksonder (wel bekend bij jezelf maar nog niet bij anderen) en onder andere door middel van deze review moet de open gebied linksboven bereikt worden (bekend bij jezelf en anderen).
De verse start is duidelijk op het album te horen. The Johari Window klinkt gretig en energiek en raast als een lagedrukmetalcoregebied Nederland vanuit het zuiden binnen.
Met het instrumentale Aspiramen wordt de luisteraar even rustig opgewarmd, maar in Helios breekt het beest los. En die heeft een flinke conditie want de metalcore-elementen vliegen je om de oren. De debuutsingle DNA heeft een onophoudelijk groove die door een subtiel gitaargeluid wordt aangevuld. Het gitaargeluid is zeer duidelijk aanwezig, maar niet overheersend. Ondertussen blaast de hele zangmelodie er krachtig overheen. DNA is als single goed gekozen, want het geluid is hier representatief voor het geluid van de band. Dark Fox biedt eenzelfde metalcorebeleving met een strak riffgeluid en een gitaarmelodie die de rol van de zang op zich lijkt te nemen. Verder is de breakdown in bijvoorbeeld In Devotion sterk neergezet en zijn de wisselingen in intensiteit in Woe goed geplaatst. Leuk dat het geluid van de basgitaar heel even de kop opsteekt. Wisseling in stijl en tempo bepalen ook voor een groot gedeelte de sfeer in Phantom Blanket en is daarmee een mooi vervolg op het relatief rustige en instrumentale Colorshifter.
Naar het einde toe pakt The Johari Window we nog even lekker stevig vast wanneer Mind’s Desire wordt ingezet. Ten aanzien van de overige composities steekt dit op een aantal punten met zijn kop boven het maaiveld uit. Meteen in het begin wordt duidelijk dat de metalcoreriffs een wat afwijkend geluid laten horen. Het is een soort van progressieve metalcore dat gespeeld wordt. Daarbij is er een mooie variëteit neergezet aan ritmes en riffs die in combinatie met elkaar synergetisch werken. Het is ook de compositie waarin de clean vocals heel sterk naar voren worden gebracht en dat geeft het complete geluid juist dat extra waardoor deze compositie positief opvalt.
Het hele album bezien is het een heel sterk debuut binnen de metalcore. Het geheel kan een beetje de indruk wekken van een metalcorebrij, hoewel er wel significante verschillen zijn in de composities. Deze verschillen mogen echter wel nog meer contrasterend worden ingebouwd waardoor sommige composities meer gaan spreken. DNA en Mind’s Desire zijn mooi voorbeelden van die uitvergroting. Zeker de clean vocals in Mind’s Desire geven het geluid meer diepte door het duidelijke contrast met de leadzang. Misschien is dit dan het laatste vlak in het Joharimodel. De blinde vlek ! Zolang het echter geen dove vlek is, hoor je mij niet meer en zet ik het album nog een keer op.