Orange Goblin – The Wolf Bites Back

Geen band weet stoner rock zo goed te vermengen met heavy metal als het Britse Orange Goblin. En dat doen ze al twintig jaar zonder grote sterren te worden, maar zonder een slechte plaat uit te brengen en met een vrij constante bezetting.
Vanaf het eerste nummer klinken de lichtelijk fuzzy riffs al alsof Kyuss jamt met Motörhead. Dat zet perfect de toon voor wat komen gaat.
Met titeltrack The Wolf Bites Back worden we verrast met een vrij ingetogen begin wat ontaardt in een Queens of The Stone Age achtige riff maar dan ineens duistere, traditionele heavy metal vocals laat horen. Renegade klinkt vervolgens als onvervalste speedrock. Swords of Fire heeft een doom vibe. In Bocca Al Lupo heeft een heerlijke klassiek Iron Maiden stijl riff in zich. En zo gaat het dan eigenlijk met elk nummer verder.
Deze band weet gewoon alles wat goed is in het metal / rock genre te verenigen in nummers met een kop en staart. De nummers zitten origineel in elkaar en door de verschillende stijl- en tempowisselingen blijven ze spannend zonder het balls-to-the-walls metal gevoel te verliezen. Complimenten aan Ben Ward die het meeste uit zijn stem weet te halen hoewel hij geen Dio, Corey Taylor of Bruce Dickinson is. Hij laat horen wat je allemaal met een rauwe en lage stem kunt doen.
Kortom, wellicht de beste plaat van Orange Goblin ooit en een lichtend voorbeeld voor de jongere generatie muzikanten.