Sophya – Broken Mirrors

Sophya keert tien jaar na hun vorige studio-album terug met het heel gevarieerde album Broken Mirrors.
 
Deze band opereerde in de jaren ’90 vanuit Amsterdam en bracht hun eerste opnames uit op het label van Clan Of Xymox. De band met Nederland is er nog steeds, hoewel de band –afgaand op de optredens op  hun Facebookprofiel – intussen vooral in Israël actief is. De opnames voor Broken Mirrors gebeurden gewoon in Amsterdam en het album komt uit bij het Nederlandse Seja Records.  Er is ook een gastbijdrage van Dirk Polak van de Nederlandse band Mecano. Vast een wederdienst omdat Idan Karruci van Sophya in de nieuwe bezetting van Mecano speelt.
 
Broken Mirrors opent met de minimal/cold wave-track The One. Donker, koud en kil, net als Mechanical Butterflies. Daarna gaat het er op Mute iets warmer aan toe, meer naar wat we vroeger new wave mochten noemen.  Dit is aboslute ear candy voor iedereen die houdt van donkere 80’s synth wave. Technicolor is dan weer zuivere popmuziek: etherisch met een donker randje. Had van  This Mortal Coil kunnen zijn.
 
Heads Above The Waters heeft een heel dreigende sfeer, maar voorts gebeurt er niet veel in deze track. Ook in Machines gebeurt muzikaal niet zo gek veel, maar deze track heeft wel heerlijke lyrics waarin een lekkere oldschool-computerstem opsomt waarvoor je straks allemaal een machine nodig zal hebben, tot en met voor emoties toe.  Soul Stealer is dan weer een pareltje van op muziek gezette melancholie en (vermoedelijk) liefdesverdriet.  Titeltrack Broken Mirrors is een gitzwart schilderijtje: heel mooi, maar niet zo spannend.
 
Desire is één van de meest poppy en dansbare nummers op Broken Mirrors en doet zelfs een beetje denken aan het Franse (is dat toeval die songtitel?) Desireless, waardoor je kan besluiten dat Sophya zowat het hele spectrum van de donkere synthwave heeft aangeboord op dit album.