Revaira – In Between

Zoals ongetwijfeld zo vele bandjes lanceerde het Duitse Revaira de single Revive in 2016, gevolgd door Crescent in 2017. Het bleek aan te slaan en tijdens een wedstrijd voor Pitchback Studios en Redfield Records staken ze met kop en schouders boven alles uit. Het gevolg was dat er een langdurige samenwerking met de band werd beklonken. Aljoscha Sieg (onder andere Eskimo Callboy en Any Given Day) van Pitchback Studios steekt dan ook niet onder stoelen en banken dat hij het album in Between beschouwd als het beste dat dit jaar is gemaakt.
Anima start het album op een zeer professionele manier waarin de spanning aardig opgebouwd wordt. Na het intro wordt duidelijk dat Revaira niet voor niets de aandacht wist te trekken van de ‘bonzen’ bij Redfield. Rifftechnisch zit het lekker in elkaar en ze bieden een zangtechnisch contrasterend evenwicht waarmee ze de concurrentie op scherp zetten. Vooral de wat langgerekte clean vocalmelodie vult het richting djent gaande gitaarspel mooi aan. In Recovery vervolgt de band de weg die ze ingeslagen zijn. Vooruitgeschoven als eerste single (hoewel Crescent uit 2017 ook op het album is verschenen) biedt het een mooi inkijkje in het totale spectrum wat Revaira te bieden heeft. Vooral het subtiele gitaargeluid dat geeft net dat extra accent waardoor de compositie de aandacht vraagt.
Hoewel het in eerste instantie ook lijkt of het truukje het hele album door blijft duren, wat verzadiging in de hand zou kunnen werken, blijkt in Alluvial dat Revaira ook uit een ander vaatje kan tappen. Het kenmerkende geluid van de band staat aan de basis, maar vooral in de clean vocals en het basisritme bij de start blijkt dat ze meer kunnen. Het klinkt zwaarder en de breakdown halverwege hakt eer goed in. Daarbij zijn de clean vocals in een melodieus refrein meer naar voren gezet wat het geheel ten goede komt.
In Between vinden we het instrumentale In Between dat heel even voor rust zorgt in de energieke en toch wat agressieve setting van het album. Een album dat verhaalt over de extremen in het leven en dat wordt op deze manier behalve tekstueel ook muzikaal strak neergezet.
Een ander mooi voorbeeld van de extremen in muzikaal opzicht komt naar voren in Pulse. De grunts zijn dieper dan voorheen en werken toe naar gevoelige tussenstukken waarin gitaar en zang even voor de melancholische noot zorgen. Ook Aporia en Stranger hebben die dualiteit in zich waarna Revaira met Smother het album wat meer djentachtig afsluit waarmee ze enigszins teruggaan naar de sfeer in de opener Anima.
De ‘scouts’ van Redfield Records hebben het goed gezien en gehoord, want Revaira zet met In Between een album op de makrt die meteen inslaat als een bom. De eerste helft van het album wordt vooral gekenmerkt door brute metalcorecomposities terwijl de tweede helft meer melodie integreert in het karakteristieke geluid van de band. De concurrentie mag, zoals eerder gezegd, op zijn hoede zijn, hoewel Revaira voor mij meer een aanvulling is op het totale metalcoreaanbod dan een substituut. De toon is gezet met dit debuut. Nu een afwachten waar dat Revaira in de toekomst gaat brengen.